Geplaatst op

Namiddagje Gwen

Wanneer Gwen me een berichtje stuurt met de vraag of we geen zin hebben om koffie te komen drinken op haar terras, dan twijfel ik daar geen minuut over!

Merel maakte nog een luiewijvenvlaai, ik deed nog snel boodschappen voor Marleen, en kwart voor vier zat ik bij Gwen buiten op haar terras. Het blijft vreemd, elkaar zo geen deftige begroeting te kunnen geven of niet binnen te lopen in huis, maar dit deed op zich ook al gigantisch veel deugd.

We dronken thee, aten vlaai, de meisjes speelden vooral op de trampoline en Gwen en ik kletsten eindelijk nog eens bij. En nee, we hebben het niet gehad over Latijn, Grieks en onderwijsvernieuwing, echt niet. Wel hebben we over zowat alle andere onderwerpen nog eens bijgepraat: ouders, broers, gezondheid, kinders, scholen, vakanties, enfin ja, ge snapt het wel.

Ik vond het eigenlijk doodjammer dat we om zes uur weg moesten, maar ik had met mijn broer om zeven uur afgesproken in Zomergem en ik wilde die niet in de steek laten.

Echt, ik ben zo ongelofelijk blij dat we tenminste buiten nog kunnen afspreken. Ik ben geen sociaal mens van nature, maar zo af en toe eens iemand zien, dat doet toch deugd.

Geplaatst op

Lena-Mare

Gisteren was het Barts verjaardag, vandaag was het die van Lena-Mare, Gwens dochtertje dat tien dagen jonger is dan Merel.

Aangezien Lena-Mare een tijdje geleden plots aan tafel verzucht had: “Mama, ik mis Merel”, had Gwen ons ook uitgenodigd om gisteren, samen met de grootouders, een stukje taart te eten. Merel zag dat eerst niet zitten toen ik het haar dit weekend vertelde – ze heeft dat asociale trekje van mij – maar vandaag konden we niet snel genoeg vertrekken naar Sint-Amandsberg. We gooiden Kobe af op de muziekles, en reden door. Wolf verdween meteen met Ernest, en Merel en Lena-Mare stonden zowaar rond elkaar te dansen van contentement. En toen moest er dringend getekend en gespeeld worden, zoveel was duidelijk.

We aten een stukje bijzonder fijne taart, en ik moest helaas alweer weg met Wolf: Ernest moest sowieso toch studeren, en ik moest om half vijf Kobe alweer ophalen in Evergem.

Merel en Leentje keken me met grote ogen aan: moest Merel écht al weg? Echt? Maar Gwens ouders, die in Lembeke wonen, moeten quasi voorbij ons deur passeren, en die hebben Merel dan rond een uur of zes afgezet, moegespeeld, maar blijkbaar wel heel blij.

Zo van die kleine feestjes bij goeie vrienden, dat zijn zo van die dingen die het leven echt wel fijn maken. Bedankt, Gwen!