Geplaatst op

Lectuur: “Sunreach (Skyward #2.1)” van Brandon Sanderson

Eerst ging ik de drie novelles in de reeks Skyward samen bespreken, maar toen dacht ik dat ik hier nog een maand in de zetel lig te niksen en wellicht niet zo veel stof ga hebben om te schrijven, zodat ik ze nu toch maar apart neem. Het is ook niet alsof ze zo kort zijn, deze had toch ook 208 pagina’s.

Deze drie novelles worden ook wel ‘Skyward Flight’ genoemd, omdat ze niet over Spensa gaan, het hoofdpersonage van de Skyward reeks, maar over leden van haar flight team die op zich ook wel een belangrijke rol spelen in de verhalen, maar toch in de achtergrond blijven.

Het eerste van de drie focust op FM: een van de pilotes uit Spensa’s team die aan de slag gaat met de Taynix, de slakachtige wezens die instaan voor de hyperdrive. Samen met Rig probeert ze uit te vissen hoe ze ze dingen kan laten doen, zoals hyperjumpen. Ondanks alles moeten ze toch Alanik, de alien die bij hen hulp kwam zoeken, wakker maken uit haar coma omdat ze er niet in slagen de hyperdrive te beheersen.

Samen gaan ze minister Cuna redden van Sunreach, een wetenschappelijk onderzoeksstation bij een gigantische starpod, nog een ander alien wezen.

Klinkt deze plot wat jong? Klopt. Er zit ook een ontluikende romance in, wat de novelle al helemaal young adult maakt, maar het blijft vlot geschreven en is een leuk tussendoortje, maar meer ook niet.

Geplaatst op

Lectuur: “Cytonic (Skyward #3)” van Brandon Sanderson

Bon, na boek één en twee kon ik natuurlijk niet anders dan ook de derde in de reeks Skyward te lezen. Niet dat ik het erg vond: dit is echt een laagdrempelige, bijzonder vlot geschreven en toch meeslepende science fiction.

Spensa heeft haar avontuur in de Superiority ternauwernood overleefd, weet intussen wat de hyperdrives zijn, en is vooral ook te weten gekomen dat de Superiority van plan is een ultiem wapen in te zetten dat ze onmogelijk kunnen controleren. Zelf heeft ze wel enige noties van wat dat geheime wapen precies betekent en vermoedt dat haar cytonics daar op een of andere manier mee verwant is. En dus kan ze niet anders dan zich alweer in een onmogelijk avontuur storten…

Zoals eerder al gezegd: compromisloze science fiction zoals die hoort te zijn, niet te ingewikkeld maar ook weer niet simplistisch, en met een fijn verhaaltje.

Yup. Laat maar komen, die kortverhalen.

Geplaatst op

Lectuur: “Starsight (Skyward #2)” van Brandon Sanderson

Deel één van Skyward was me zodanig goed bevallen, dat ik daar meteen ook deel twee achter plakte, zoals ik wel vaker doe met reeksen.

Let op: minor spoilers! Spensa blijft het hoofdpersonage, en intussen is ze erin geslaagd om effectief piloot te worden, alle problemen ten spijt. Ze heeft haar schip, M-Bot, wat voor de nodige bizarre plotwendingen zorgt, maar vooral: ze gaat op zoek naar de geheim van de  hyperdrive in het centrum van het heelal, enfin, toch hetgeen dat bestuurd wordt door diezelfde Superiority die haar eigen planeet aanvalt.

Sanderson blijft op hoog niveau qua world building: ook hier blijft alles bijzonder aannemelijk en geloofwaardig. Een fijn puntje vond ik dat er een soort aliens tussen zit die niet echt een bepaald gender hebben – tenzij ze klaar zijn om voor nageslacht te zorgen – zodat naar hen verwezen wordt als they/them, en dat werk bijzonder verfrissend.

Het hoofdpersonage groeit uiteraard, wordt volwassener, leert uit haar fouten en ervaringen en evolueert, zoals het in een goede young adult hoort.

Blijft steengoeie science fiction, dus.

Geplaatst op

Lectuur: “Skyward (Skyward #1)” van Brandon Sanderson

Jawel, alweer een reeks van Sanderson, maar ik ben dan ook echt wel fan, zowel van zijn schrijfstijl als van zijn ongebreidelde fantasie.

Deze keer brengt Sanderson ons niet in een fantasysetting zoals zijn Cosmere, maar wel in onvervalste science fiction met ruimtereizen en aliens en andere planeten en al.

Spensa leeft ondergronds op een planeet die al jarenlang belegerd wordt door de Krell. Ze droomt ervan om zelf piloot te kunnen worden en op die manier de Krell te bevechten, maar… haar vader was ooit een beroemde piloot die op een bepaald moment om onbegrijpelijke redenen zijn eigen team heeft aangevallen. Dat zorgt ervoor dat ze zo goed als geen enkele kans heeft om zelf ooit piloot te worden. Maar wanneer de Krell hun aanvallen verdubbelen, verandert de situatie, zeker als ze zelf een in van de grotten een grote ontdekking doet…

Sanderson schrijft hier bijna young adult aangezien de hoofdpersonages, goh, een jaar of 16 zijn? Maar terwijl de focus natuurlijk ligt op wat Spensa meemaakt en je daardoor ook haar persoonlijke evolutie krijgt, is het echt wel meer dan dat. Opnieuw zit de wereld bijzonder goed in elkaar, lijkt alles zeer logisch en vallen er zeker geen duidelijke gaten te bespeuren.

Een snel maar zeer fijn tussendoortje.

Geplaatst op

Lectuur: “Dawnshard (The Stormlight Archive #3.5)” van Brandon Sanderson

Nu ik wist dat er novella’s waren verschenen in The Stormlight Archive reeks van Sanderson, kon ik daar maar beter verder mee doen, toch? Dit kortverhaal – amper 171 pagina’s – gaat over een van de meer intrigerende nevenpersonages, omdat het tot hier toe nog geen enkel verband heeft met het hoofdverhaal. De hoofdstukken in de hoofdboeken lopen vooralsnog wat verloren. Dit verhaal geeft al iets meer inzicht en legt al een paar knoopjes vast.

Rysn Ftori, die in de leer was bij een handelaar, heeft op een van de handelsmissies het gebruik van haar benen verloren. Dat heeft haar echter niet belet, nu haar leermeester dood is, om zijn werk verder te zetten als scheepseigenaar. En wanneer Navani Kholin een missie wil opzetten naar het eiland Akinah omdat daar rare dingen gebeuren met Stormlicht, en wanneer het zeer speciale en unieke huisdiertje van Rysn, de Stormlicht absorberende Chiri-Chiri ziek wordt en wellicht enkel een remedie kan gevonden worden op datzelfde eiland, tsja, dan heb je een verhaal, toch? En uiteraard hangt het voortbestaan van de hele wereld ervan af, zo hoort dat.

Klinkt clichématig, ik weet het, en toch weet Sanderson dat alweer zo magistraal te brengen en te verpakken, dat het helemaal zo niet aanvoelt. Zijn wereld zit zo knap in elkaar dat alles toch weer een invloed op alles anders heeft.

En ja, alweer een gelukkige lezer hier.

 

Geplaatst op

Lectuur: “Edgedancer (The Stormlight Archive #2.5)” van Brandon Sanderson

Sanderson is, gelukkig voor mij, een echte veelschrijver, maar dan wel op consistent hoog niveau. Ik vermoed dat ook gewoon zijn stijl me echt ligt.

Bon, ik had dus de tot hiertoe verschenen boeken van The Stormlight Archive gelezen met bijzonder veel genoegen, en zag pas dan dat er blijkbaar ook novella’s zijn verschenen, kortere verhalen over een van de nevenpersonages. Pas op, bij Sanderson, die al graag eens een boek van dik over de 1000 pagina’s schrijft, zijn zijn kortverhalen nog steeds 272 bladzijden lang.

Edgedancer gaat effectief over een van de nevenpersonages: Lift is een Knight Radiant tegen wil en dank, en ze is vooral een puberend meisje dat met zichzelf geen blijf weet. Ze weet enkel dat ze onafhankelijk wil zijn, ongebonden en eigenlijk vooral ook jong. Maar dat onafhankelijke wil niet zo lukken als je opgejaagd wordt. Lift gaat dan ook de confrontatie met haar achtervolger aan uit een gevoel van heroïsme, omdat Darkness ook andere ontluikende Knights Radiant uitmoordt.

Op zich is het wel een knap verhaal: het heeft weinig tot geen relevantie met de overkoepelende gebeurtenissen – vandaar ook een 2.5 en geen volwaardig boek – maar geeft wel een mooi inzicht in de ontstaansgeschiedenis van een van de personages en vooral ook wat een impact het zijn van een Knight Radiant heeft. Net daardoor is het ook wel wat vrijblijvender: het verhaal staat op zich, al zal je er geen barst van begrijpen als je niet eerst de eerste twee Stormlight Archive boeken hebt gelezen.

Alweer een pareltje van Sanderson dus, en eentje dat net iets sneller tussendoor leest.

Geplaatst op

Lectuur: “Imperium” en “Lustrum” (Cicero 1 en 2) van Robert Harris

Deze boeken had ik al een tijdje in mijn boekenkast staan, en ik dacht dat ik ze nog altijd niet had gelezen. Blijkbaar dus wel, wist mijn blog me te vertellen, namelijk in 2016 toen ik in Italië zat.

Maar bon, herlezen kon geen kwaad, dacht ik: ik geef per slot van rekening les over die mens, ik lees zijn redevoeringen met de leerlingen, ik mocht er wel wat vanaf weten.

Wel, precies daar wringt het schoentje: ik weet er te veel vanaf. Harris is een meesterlijk auteur, hij schrijft bijzonder goed en wellicht ook bijzonder spannend. Alleen weet ik precies wat er wanneer zal gebeuren, wie de hoofdrolspelers zijn, hoe het fout gaat lopen, hoe het uiteindelijk ook weer recht zal getrokken worden… Harris schrijft zijn verhaal vanuit het standpunt van Tiro, de trouwe – al kan hij niet anders, hij is een slaaf – secretaris van de redenaar. Dat die heeft bestaan, staat onomstotelijk vast. Hoe die reageerde, is dan weer een deel van de fantasie van de auteur. Maar de feiten, de gebeurtenissen zijn historisch, ik geef er les over, en dus kunnen ze me niet verrassen, laat staan spanning brengen in het verhaal.

Tsja. Ik heb me dus bij momenten door de boeken moeten worstelen, want het ging naar mijn aanvoelen precies maar niet vooruit, maar ik vermoed dat dat volledig aan mij ligt, en dat is voor een keer niet sarcastisch bedoeld. Boek drie zal voor een latere keer zijn.

Een aanrader? Jazeker! Maar niet voor mij…

Geplaatst op

Lectuur: “Fire & Blood (A Targaryen History, #1)” van George R.R. Martin

Nu de nieuwe reeks op Netflix, “House of Dragons” gestart is, kon ik niet anders dan ook het boek lezen, vond ik. Ik was destijds, in 2012, enorm enthousiast over A Song of Ice and Fire, de reeks waarop Games of Thrones is gebaseerd.

Vol goeie moed begon ik dus aan dit exemplaar, maar de insteek is helemaal anders en absoluut ook niet zoals de verfilming laat vermoeden.

Het gaat namelijk om een verslag door een maester, een geleerde, die gewoon een kroniek van de Targaryens schrijft en al hun veroveringen, oorlogen, veldslagen – al dan niet met draken – noteert. Er zijn dus quasi geen dialogen, het is meer een opsomming. Ja, er is hier een uitstekende reeks uit te distilleren, maar chapeau voor de scenaristen! Martin gaat zelfs zo ver dat hij regelmatig verwijst naar de drie verschillende bronnen van de croniqueur, zoals je dat bij een echte historiograaf zou tegenkomen.

Bij momenten is het verhaal echt meeslepend, maar bij momenten is het ook gewoon een droge opsomming van feiten en beslissingen, alsof je echt een geschiedenisboek leest.

Vond ik het goed? Wel, bij momenten. Ja, het is fijn om die achtergrond van de Targaryens te lezen en je kan je je er ongelofelijk veel bij voorstellen. Maar soms was het ook gewoon ronduit saai en moest ik me er doorheen worstelen.

Ik zou het boek niet meteen aanraden, tenzij voor echte fans.

Geplaatst op

Lectuur: “Calamity (The Reckoners #3)” van Brandon Sanderson

Dit is eigenlijk geen reeks die je kan bespreken zonder een massa spoilers weg te geven, en dat is eigenlijk niet mijn bedoeling.

Deel twee werd hier nog besproken, deel een kon je hier lezen. Heel veel kan ik er niet over vertellen dus, behalve dat het hoofdpersonage David Charleston verder gaat op het ingeslagen elan, dat Sanderson het soms wat slordig doet lijken deze keer, maar dat de spanning nog steeds bijzonder hoog zit.

Na Newcago en Babilar moet David nu opnieuw verder als hij het wil opnemen tegen de Epics. Hij is er nog steeds van overtuigd dat Epics niet inherent slecht zijn en dat je hen dus kan redden. Maar of het hem zal lukken, dat blijft de vraag, want Sanderson deinst er niet voor terug zijn personages af te maken, zoals het hoort eigenlijk. De Reckoners komen nu wel te weten wie of wat de Epics heeft veroorzaakt, maar heel veel vragen blijven onbeantwoord, en dat ben ik niet meteen gewoon van Sanderson, die er doorgaans in slaagt alle losse eindjes netjes aan elkaar te knopen.

Beetje jammer, maar eigenlijk nog  steeds een steengoed boek dat van mij een topscore krijgt voor de spanningsopbouw. En de stijl. En de personages.

Geplaatst op

Lectuur: “Firefight (The Reckoners #2)” van Brandon Sanderson

Na Steelheart kon ik niet anders dan de – voorlopig veel te korte – reeks van The Reckoners verder lezen.

Hoofdpersonage David heeft Newcago bevrijd van Steelheart, maar dat is niet het antwoord gebleken op al zijn vragen en het knagende gevoel in zijn hart. Misschien ligt dat wel in Babylon Restored – het vroegere Manhattan – waar de Epic Regalia ervoor zorgt dat alles onder water staat en waar de bevolking leeft op de bovenste verdiepingen en de daken van de vroegere wolkenkrabbers. Op een mysterieuze wijze groeit er ook meer dan genoeg voedsel.

David gaat samen met de rest van de rebellen op zoek naar een manier om Regalia te verslaan en komt meteen ook in contact met Firefight, een andere Epic die hem wel lijkt te helpen. Of is dat maar schijn? Of bestaat de kans dat er een Epic is die niet inherent slecht is?

Opnieuw weet Sanderson keer op keer de spanning op te drijven. De naïeve, over-enthousiaste David kan soms op de zenuwen werken, maar dat is nu eenmaal eigen aan het karakter. En de plotwending zijn weer bijzonder bizar maar telkens weer op een of andere manier aannemelijk.

Nog steeds bijzonder hard fan.