Heel erg actief was de leesclub dit jaar niet bij gebrek aan interesse, maar voor het laatste boek konden we gelukkig wél wat leerlingen ronselen, en dat leidde meteen ook tot een geanimeerde discussie.
De dames DeVreese en Rombaut hadden geopteerd voor ‘The Handmaid’s Tale” van Margaret Atwood, een dystopische roman die bij velen vooral bekend staat door de verfilming, maar blijkbaar is er zelfs al een graphic novel van gemaakt.
Het onderwerp spreekt dan ook meteen tot de verbeelding: in een niet nader genoemde toekomst, niet zo heel erg veraf, is het een probleem om kinderen te krijgen. De macht is in handen van een fascistisch regime, en mensen zijn onderverdeeld in bazen, personeel en broedmachines, ofte de ‘dienstmaagden’ uit de titel. Die laatste dienen enkel en alleen om kinderen op de wereld te zetten en worden dan ook bezwangerd door de bazen, terwijl hun onvruchtbare vrouw er bij zit. Die vrouw heeft overigens geen werk, geen rechten, moet ook enkel gehoorzamen.
Het hoofdpersonage, Offred, is een van die dienstmaagden die zich haar vroegere, normale leven met man en kind nog perfect kan herinneren, maar die nu maand na maand ritueel verkracht wordt om toch maar zwanger te worden. Het boek is volledig vanuit haar standpunt geschreven en via haar komen we haar eigen verhaal, maar ook dat van het regime en de onderdrukking te weten.
Dit gegeven lokte meteen een stevig gesprek uit over persoonlijke vrijheid, politiek, de positie van de vrouw in verschillende maatschappelijke situaties en landen en onderdrukking in het algemeen. Er werd gepolst naar hoe de leerlingen zouden reageren, mochten zij in de positie van de dienstmaagd zitten, of van een van de andere personages. En vooral: of zij vonden dat een dergelijk somber toekomstbeeld ook maar enig realisme inhield, of dit dus ooit realiteit zou kunnen worden.
Na een dik uur – en de nodige heerlijke cupcakes van mevrouw DeVreese – werd het gesprek afgerond en gaven alle leerlingen aan dat ze het bijzonder interessant gevonden hadden om van gedachten te kunnen wisselen over een dergelijk boek. Meteen kwamen ze ook met de titel van een volgend boek aandraven: “Before the coffee gets cold” van Toshikazu Kawaguchi. Dit is een veel luchtiger boek waar je nochtans ook stevig over kan doorpraten: in een koffiebar in Tokio kan je – in de tijd dat je koffie koud wordt – even teruggaan in de tijd. Naar welke periode zou je terug willen gaan, wie zou je nog heel even willen ontmoeten?
Voor mij was het een herlezing, ik had het boek lang geleden al eens gelezen en wist dat ik het toen echt wel goed vond, vandaar de keuze.
