Geplaatst op

Lectuur: “The Way of Kings” (The Stormlight Archive #1) van Brandon Sanderson

Eerst had ik “A beautiful boy” van Vikram Seth ter hand genomen, maar dat bleek 1500 bladzijden te zijn, en dat zag ik even niet zitten. Ik had meer zin in stevige fantasy, en ik was eigenlijk al behoorlijk fan van Brandon Sanderson na de zeven boeken van de Mistborn Trilogy.  Op Goodreads zag ik dat zijn Stormlight Archive eigenlijk nog hogere scores kreeg, en dat zag ik dan wel volledig zitten. Alleen zag ik pas, toen ik al aan het lezen was, dat de boeken ook elk een duizendtal pagina’s zijn, met voorlopig vier boeken van een geplande reeks van tien. Tsja, dan was ik misschien beter toch bij Seth gebleven?

Toch was het met ietwat gemengde gevoelens dat ik de eerste 600 pagina’s las – toen ik dat opmerkte, zei Bart: “Hoort gij nu uzelf dat zeggen?” – aangezien ze vooral het schetsen van een zeer uitgebreide wereld zijn. Ja, het boek begint met een gigantische actiescène die al meteen de toon zet over de soort magie en gevechten en zo, maar toch… Daarna worden vooral de drie hoofdpersonages om beurt geschetst: Kaladin Stormblessed, een gedesillusioneerde soldaat die ongegrond tot slaaf is gemaakt; Shallan Davar, een jong naïef meisje van adel dat noodgedwongen op eigen benen moet proberen staan als geleerde, en Dalinar Kholin, een generaal en vechtmachine, en helaas ook de oom van de huidige koning.

Sanderson schetst de samenleving dus vanop drie niveau’s: de lage, onbeduidende stand, de middelhoge adel, en de absolute top van het koninkrijk. Hij begint in medias res maar keert heel regelmatig terug via flashbacks naar het verleden om meer duidelijkheid te geven over bepaalde politieke situaties en persoonlijke trauma’s van zijn personages. Sommigen vinden dit een manier om aan info dump te doen, maar flashbacks zijn al sinds Homeros daar de ideale manier voor: je hebt tegelijkertijd én meer info, én je kan in de andere hoofdstukken de plot vooruit doen gaan.

Je ziet al op voorhand dat de drie hoofdpersonages uiteindelijk met elkaar in verband zullen komen te staan, ook al liggen ze in het begin mijlenver uit elkaar. Maar de opbouw van de wereld verloopt soms wat traag, en vooral de hoofdstukken rond Shallan durven zelfs al eens aan de saaie kant te zijn. Aan de andere kant: alle info daar is noodzakelijk voor het verdere verloop van het verhaal, dat weet je als lezer ook wel.

Na zo’n bladzijde of 600 komt er echt vaart in het verhaal: de wereld staat er en de plot mag zich eindelijk ontwikkelen. En dan is Sanderson weer op zijn best: politieke intriges, magische mogelijkheden die zich ontvouwen en waar de personages zich zelf niet eens bewust van waren, gelaagde karakters… Al zit er niet bepaald veel evolutie in het karakter van Kaladin, nochtans een van de meer intrigerende personages. Hij valt van de ene levenssituatie in de andere maar blijft dezelfde wantrouwige, grimmige, gedesillusioneerde jongeman. Tsja. Niet alles kan even top zijn.

Maar dit boek krijgt toch ook vlotjes 5 sterren van mij: een mooi uitgewerkte wereld, onversneden amusement, compleet escapisme en heel erg meeslepend. Vintage Sanderson, zou ik zeggen, en daar kan er niet voldoende van zijn. Op naar de volgende 1000 bladzijden!

Geplaatst op

Lectuur: “Extremely Loud and Incredibly Close” van Jonathan Safran Foer

Ik geef het toe: nog nooit heb ik zo in tweespalt gestaan over een boek. Aan de ene kant wil ik het 2 sterren geven, aan de andere kant 5.

Heb ik het graag gelezen? Absoluut niet.
Is het een goed boek? Echt wel.
Heb ik er spijt van dat ik het gelezen heb? Hell no.
Is het een aanrader? Ik zou het begot niet weten.

Hoe kwam ik nu bij dit boek? Wolf moest het lezen voor school, en ik lees dan al zo graag eens mee. Alleen snap ik aan geen kanten de aandrang van zijn leraars om altijd van die doodernstige, zware boeken op te geven: verkrachtingen, trauma’s, moorden… Ne mens zou van minder een hekel krijgen aan lezen. Serieus!

Maar bon, ik wist het al na twee bladzijden: dit is niks voor mij. Een stijl die me absoluut niet ligt, een woordgebruik waar ik een hekel aan heb, een hoofdpersonage waar ik de kriebels van krijg… Maar ik geef niet graag op, en dus las ik verder. Ik vloekte er wel even op, noemde het een ‘kutboek’. En toch ben ik blij dat ik het gelezen heb en zal het me nog behoorlijk lang bij blijven.

Het is een moeilijk boek om een synopsis van te geven: het wisselt tussen verschillende standpunten en verschillende tijdslijnen. Hoofdpersonage is Oskar Schell, een jongetje van acht jaar in New York dat twee jaar voordien zijn vader is verloren in de aanslagen van 9/11 en sindsdien zwaar getraumatiseerd is. Als in: hij fantaseert erop los, heeft een diepe angst voor hoge gebouwen, liften, metro, dat soort dingen, schrijft heel veel brieven naar allerhande personen zoals Stephen Hawking, en geeft zichzelf blauwe plekken als iets niet loopt zoals het moet. Hij woont bij zijn moeder en aan de overkant van de straat woont zijn oma. En dan krijgen we het verhaal van vlot 60 jaar eerder: zijn grootvader, Thomas Schell, in het Dresden wanneer dat platgebombardeerd wordt. Ook Thomas is zwaar getraumatiseerd en verliest daardoor geleidelijk aan het vermogen om te spreken. Hij trouwt uiteindelijk met de zus van zijn geliefde – de oma – maar ook hun relatie is er een van opeengestapelde, onverwerkte trauma’s. Maar ook oma komt aan het woord als hoofdpersonage.

Een vrolijk boek is het dus niet. De kleine Oskar gaat op queeste in New York naar een persoon die Black heet en hem misschien iets meer kan vertellen over een sleutel die hij gevonden heeft in de bezittingen van zijn vader. Maar er wonen nogal wat Blacks in New York… En eigenlijk zoekt Oskar vooral een uitweg voor zijn verdriet, een oplossing voor het gemis, een opvulling voor de leegte in zichzelf.

Eigenlijk vond ik het boek vooral frustrerend: enerzijds is Oskar enorm verbaal en gebruikt hij woorden die niet bij een kind passen, anderzijds slaagt hij er niet in om te communiceren, maar dat is vooral een familietrekje, zo blijkt. De hele plot blijkt uiteindelijk ook geen plot te zijn maar loopt met een sisser af. En ook dat is frustrerend, maar misschien wel het hele punt: heeft het leven wel zin? Kan je eigenlijk ooit communiceren met iemand? Of is het leven één lange vlucht en kan je je verantwoordelijkheden ontlopen, als je maar lang genoeg probeert?

De stijl is dus frustrerend, maar de emotie is er wel, toch als je het ziet als een verslag van het trauma van een kind met wellicht een autismespectrumstoornis.

Raad ik het iemand aan? Eigenlijk niet, nee. En toch…

Geplaatst op

Lectuur: “Ruin and Rising” (The Shadow and Bone Trilogy #3) van Leigh Bardugo

Boek één was fantastisch, boek twee een overgangsboek, maar boek drie was, wat mij betreft, er weer boenk op.

Opgelet:  spoilers voor boek twee!

De krachtmeting met de Darkling heeft Alina net niet gedood, maar hem helaas ook niet. Zij is wel extreem verzwakt en wordt door de Apparat gegijzeld ondergronds, waar ze dan ook haar kracht niet kan gebruiken. Met behoorlijk wat moeite slagen zij, Mal en de rest van haar kleine team erin te ontsnappen en op zoek te gaan naar de derde versterker. En leeft Nicolas eigenlijk nog?

Bardugo slaagt er opnieuw in, na een relatief traag begin, om de spanning serieus op te drijven. De hoofdplotwending zag ik echt, maar ook echt niet aankomen, en toch zijn achteraf de verschillende hints op verschillende plaatsen meer dan duidelijk. De wereld blijft een verschrikking, er vallen gigantisch veel doden, en toch, toch blijft het hoopvol. En het einde? Goh, op zijn manier wel een happy end, ja, maar gelukkig niet met rozengeur en maneschijn, dat zou ook niet passen in dit universum.

Yup, ik ben fan van Bardugo, en ik ga de rest van haar schrijfsels ook wel lezen, denk ik. Maar misschien eerst nog een Sanderson of zo?

Geplaatst op

Lectuur: “Siege and Storm” (The Shadow and Bone Trilogy #2) van Leigh Bardugo

Ik vrees – allez, ik hoop eigenlijk – dat dit boek een beetje te lijden had onder het “middelste boek van een trilogie”-syndroom. Ook dit was een beetje een overgangsboek, vond ik. Deel een had heel duidelijk het universum bepaald waarin het geheel zich afspeelt en een soort coming of age van het hoofdpersonage.

In dit deel weet Alina Starkov wie ze is, wie haar tegenstander is, en probeert ze vooral uit alle macht allianties aan te gaan, soms tegen wil en dank, probeert ze ook een leger op te leiden en haar eigen kracht te vergroten. Dat dit ten koste gaat van haar persoonlijke leven, dat heeft ze er voor over, zij het soms met zeer grote moeite. De relatie tussen haar en Mal verloopt op zijn minst moeizaam en ze moet keuzes maken die ze maar blijft uitstellen. En vooral: is ze wel wie de mensen denken en hopen dat ze is? Zelf is ze daar absoluut niet zeker van, en ook dat speelt haar parten.

Bardugo kan bij momenten nog steeds zeer meeslepend schrijven, maar veel vaker dan in het eerste boek stokt hier haar verhaal, blijft het meer hangen in politiek, duurt het langer om krijtlijnen uit te tekenen en alles in stelling te brengen. Want dat is duidelijk: deel drie moet een knaller van een apotheose geven, en ik hoop maar dat de schrijfster dit kan waarmaken, want de wereld is veel te mooi om verloren te laten gaan. Een mens zou bijna zin krijgen om eens naar Sint-Petersburg of, godbetert, Novosibirsk te trekken.

Geplaatst op

Lectuur: “Shadow and Bone” (The Shadow and Bone Trilogy #1) van Leigh Bardugo

Blijkbaar had ik niet goed gekeken, en kwam in The Grishaverse, de wereld van Bardugo waarin dit verhaal zich ook afspeelt, eerst deze trilogie en pas dan de duologie van Six of Crows. Tsja. Maar dat is eigenlijk helemaal niet erg: het speelt zich dan wel in hetzelfde universum af, maar ettelijke jaren later. De duologie verwijst hier en daar naar dingen uit deze trilogie maar nergens heb je dat echt nodig, het verhaal staat op zich.

En dat verhaal kende ik dus al uit de Netflixreeks. Ravka is een land dat verscheurd wordt door een abominatie, de Shadow Fold, een stuk land dat door een experiment van de Darkling, een Grisha die duisternis kan oproepen, gehuld is in een ondoordringbare duisternis die bevolkt wordt door gruwelijke, bloeddorstige wezens. De Fold oversteken is een zeer riskante bezigheid, maar wanneer soldaat Alina Starkov samen met haar regiment en haar beste vriend Mal dat toch doet en aangevallen wordt, blijkt ze te beschikken over een zeer, zeer ongewone gave die zich tot dan toe nog niet gemanifesteerd had: ze kan het licht oproepen. En vanaf dan neemt haar leven een zeer ongewone wending in een razende vaart. Plots blijkt ze ook een Grisha en moet ze opgeleid worden, maar ze voelt zich nergens thuis. En ze mist Mal…

Ook in dit boek van de Grishaverse slaagt Bardugo erin om het vaak ongemeen spannend te houden. Alina is een in essentie zwak meisje dat inderdaad vaak huilt, maar dat lijkt me niet zo ongewoon wanneer je zelf nog maar een jaar of achttien bent en je leven overhoop gegooid wordt, of wanneer er een enorme druk op je schouders wordt gelegd en de verwachtingen van iedereen om je heen torenhoog zijn, terwijl je zelf absoluut niet weet wie of wat je nu eigenlijk bent.

Wat mij betreft behoort dit boek toch ook wel tot de betere fantasy, al was het maar omdat het hier ook niet bepaald gaat om elfjes en eenhoorns, maar Bardugo er niet van terugschrikt om een personage te laten sterven, een foltering te beschrijven of het nodige bloed te laten vloeien. Ravka is niet fijn om in te wonen, zoveel is wel duidelijk.

Dat het fijn is om te lezen, dat is dan wél weer een feit.

Geplaatst op

Lectuur: “The Lovely Bones” van Alice Sebold

Na een ganse reeks fantasy nam ik toch nog eens een van de klassiekerslijst van de BBC ter hand, deze “The Lovely Bones” dus. Ik piep dan altijd eerst even op Goodreads naar de algemene score en een paar reviews, en zag dat deze toch wel genadeloos afgekraakt werd. Sebold kan niet schrijven, het verhaal is slecht, de schrijfstijl is vreselijk…

Ik begon dus met enig voorbehoud aan het boek, maar eigenlijk viel dat best wel mee. Ja, de stijl is eenvoudig, maar wel perfect hoe een veertienjarig meisje het zou zeggen. Eigenlijk weet je de premisse al van in het begin: Susie wordt vermoord door een van haar buren en die doet haar lijk vakkundig verdwijnen. Susie komt in haar hemel terecht waar ze het doen en laten van haar gezin, haar schoolvrienden en de dader in de gaten houdt. De vraag is hier dus niet wie het gedaan heeft, maar hoe ze de moord op aarde zullen oplossen, en vooral, hoe haar omgeving met haar dood omgaat.

De stijl is eigenlijk verfrissend eerlijk, de psychologie ook die van een veertienjarig meisje. Sebold vertelt vooral hoe elk lid van Susies onmiddellijke omgeving op haar dood reageert: haar vader, haar moeder, haar iets jongere zusje, haar veel jongere broertje, de jongen met wie ze nog maar één keer gekust heeft, een meisje dat ze niet zo goed kent maar dat haar schim gezien heeft, de dader… Alles blijft nochtans vanuit het perspectief van Susie gezien, zelfs tien jaar na haar dood. Je merkt dan ook hoe de personages allemaal geleidelijk aan op hun eigen manier over haar dood heen geraken, hoe ze uiteindelijk toch hun eigen leven weer opnemen. En de dader? Tsja…

Nee, het boek verdient het absoluut niet om zo afgekraakt te worden, maar om het nu perse een klassieker te noemen… Goh ja. Ik heb er geen spijt van dat ik het gelezen heb, maar een aanrader, mja, dat nu misschien ook weer niet.

Geplaatst op

Lectuur: “Crooked Kingdom” (Six of Crows #2) van Leigh Bardugo

Dit vervolg op Six of Crows is even hard de moeite waard als deel 1, dat op een gigantische cliffhanger was geëindigd. In het vorige boek hadden de six of Crows een onwaarschijnlijke stunt uitgehaald, waarmee ze gigantisch rijk konden worden.

Konden, want wanneer ze die beloning willen ophalen, worden ze gigantisch in de zak gezet en moeten ze eigenlijk vechten voor hun leven. Het team is verzwakt, gewond, totaal blut en elke hoop kwijt, maar toch blijft Brekker niet bij de pakken zitten. Hij bedenkt de meest ingenieuze plannen, en telkens wanneer je denkt dat je het eindelijk doorhebt, komt er toch weer een onverwachte wending die al bij al toch plausibel blijft. Ik heb er af en toe met open mond naar zitten kijken, en de vaart in het verhaal is immens.

Het geheel is opnieuw als een op hol geslagen sneltrein en pakt je bij de keel, is bijzonder vlot geschreven en toch afwisselend genoeg.

Ik heb het bijzonder graag gelezen en vond het eigenlijk jammer dat het verhaal voorbij was. Ik wil eigenlijk dolgraag extra verhalen van Brekker en zijn team lezen, maar ik weet niet of Bardugo dit niveau kan aanhouden. Ik zal er in elk geval geen nee tegen zeggen.

Geplaatst op

Lectuur: “Six of Crows” van Leigh Bardugo

Vorig jaar had ik de reeks Shadow and Bones gezien op Netflix, en ik was zeer aangenaam verrast: een donkere, gritty wereld, geïnspireerd op voornamelijk Rusland, maar met echte, stevige, goed uitgewerkte magie. Netjes!

Ik dacht: laat ik de boeken dan ook maar eens lezen, want meestal zijn die beter dan de verfilming. Ik werd niet teleurgesteld, maar ik was wel verbaasd: de reeks heet dan wel Six of Crows, maar eigenlijk verweeft ze de twee reeksen in Bardugo’s Grishaverse door elkaar: het tweeluik Six of Crows en de trilogie Shadow of Bones. De duologie kreeg de hoogste notering, die heb ik dan ook eerst gelezen, en dat was meer dan in orde.

Zoals gezegd speelt het zich af in een donkere, harde wereld met verschillende landen die niet bepaald op goede voet met elkaar staan. In Ketterdam – heel grappig, de straten en dergelijke zijn allemaal gewoon een soort Nederlands – in Kerch zijn verschillende gangs aan het werk. Een daarvan wordt de facto geleid door de amper 17jarige Kaz Brekker, een genadeloze, wrede jongeman met een mankepoot. Hij is erin geslaagd om zich op te werken binnen de bende tot een van de luitenanten en heeft een excellent team om zich heen. Dat team heeft hij dan ook meer dan nodig wanneer hij een totaal onzinnig plan opvat waarmee ze allemaal steenrijk kunnen worden en waarmee Kaz vooral ook de wraak kan nemen waar hij al zijn hele leven op zint.

Een van zijn teamgenoten is een Grisha, een magiër die binnen Kerch gevaar loopt om als slaaf gebruikt te worden, in Ravda – het Russische stuk – op een voetstuk wordt geplaatst, in Fjerda – denk Zweden – genadeloos opgejaagd en afgemaakt wordt als heks en in Shu Han – het Verre Oosten – als proefdier dienst doet voor experimenten. Maar eigenlijk is ze een zeer gevaarlijk wapen, want vanop afstand kan ze iemands hart versnellen of vertragen, of gewoon stilleggen. Tsja. Voeg daar een muisstille acrobate aan toe – de ideale spion – een buitengewoon schutter, een weggelopen zoon van een edelman met een flair voor explosieven en een Fjerdan met brute kracht, dan krijg je de Six of Crows.

Bardugo’s wereld zit niet alleen consequent in elkaar, ze maakt het ook bijzonder spannend. Haar hoofdstukken wisselen telkens qua perspectief tussen de verschillende hoofdpersonages en dat maakt het extra boeiend: je krijgt inzicht in de verschillende karakters en hun twijfels en bekommernissen. Het enige wat me een beetje stoorde, zijn de zoetsappige liefdesintriges. Je ziet ze van mijlenver aankomen en drie koppeltjes binnen de zes personages? Moet dat nu echt?

Dat de plot soms afhangt van onwaarschijnlijk geluk en nipte ontsnappingen en zo, dat vind ik dan weer helemaal niet erg: is dat niet het geval in zowat elke actiefilm? Ja toch?

Ik heb in elk geval intens genoten van deze zeer vlot geschreven fantasy, ik ben er dan ook doorgegaan op een dag of twee, en dat zegt genoeg.

Geplaatst op

Lectuur: “La Tempête des échos” (La Passe-Miroir #4) van Christelle Dabos

Eerlijk? Ik vond dit vierde en laatste deel van La Passe-Miroir een pak minder sterk dan de vorige. Misschien is het nieuwe er wat af? Feit is dat deel 4 zich op dezelfde arche afspeelt als de vorige, dus ook in Babel, zij het een ander deel. Ophélie laat zich vrijwillig opsluiten in een soortement gesticht omdat ze daar antwoorden kan vinden op de vraag waarom de wereld aan het vergaan is. Letterlijk, want de bestaande stukken wereld brokkelen af en telkens sneuvelen duizenden mensen.

Ophélie weet dat ze de kennis in handen heeft om die ondergang tegen te gaan – een held die de wereld moet redden, iemand? – maar kan die niet ontsluiten. Opnieuw moet ze een aantal fysieke en mentale beproevingen ondergaan, maar uiteindelijk slaagt ze er wel in haar antwoord te vinden. Maar het blijft maar de vraag, natuurlijk, of ze daar dan ook iets mee is…

Dabos wil in dit laatste deel eigenlijk te veel uitleggen, en dat stoort. Soms is die uitleg metafysisch en moet je het een keer of drie lezen voordat je er ook maar een iota van snapt, andere dingen zijn gewoon totaal irrelevant voor de rest van het verhaal. Sommige dingen zijn ook gewoon niet logisch, maar daar krijg je dan weer geen uitleg voor. De wereld zit nog steeds knap in elkaar, maar hier en daar is er toch een los eindje dat niet logisch ingewerkt geraakt. En vooral: het steampunkkantje, de fantastische werelden van Anima en de Pool komen gewoon niet meer aan bod. Jammer jammer jammer, want dat maakte het net interessant, samen met een aantal personages dat zonder meer aan de kant geschoven is.

Nog steeds goed, maar toch beduidend minder dan de voorgaande. Tsja. Het kan niet altijd 5 sterren zijn, toch?

Geplaatst op

Lectuur: “La Mémoire de Babel” (La Passe-Miroir #3) van Christelle Dabos

OPGELET: lichte spoilers!

Op het einde van het tweede boek was Ophélie verplicht teruggebracht naar Anima, haar eigen ‘planeet’ waar ze zich hopeloos verloren voelt, zonder doel, en ook zonder Thorn. Maar wanneer er zich een kans voordoet, ontsnapt ze en gaat ze richting Babel, een oosters aandoende arche waar ze vooral heel veel opzoekingswerk doet naar wat de wereld om zeep heeft geholpen en waar ze, wonder boven wonder, ook Thorn terugvindt. Maar uiteraard moet ze zich in honderdduizend bochten wringen, zit ze in een overgecontroleerde omgeving waarin Big Brother nooit ver weg is, en ziet ze gewoonweg af, zowel mentaal als fysiek. Zo hoort dat blijkbaar ook, in deze reeks.

Maar de spanning is regelmatig te snijden, de plot is ingewikkeld maar goed opgebouwd, de personages zijn nooit helemaal goed of helemaal slecht, en de steampunk sfeer is zelfs nog iets meer aanwezig op Babel dan in de vorige boeken. Ik blijf echt wel fan en ik ga door de boeken als een mes door de boter. Of zoals Wolf zegt: “Mama, je bent echt wel weer heel veel aan het lezen, he? Overdrijf je niet een beetje?”

Misschien wel. Maar deze boeken moeten dan maar zo leuk niet zijn.