Geplaatst op

Van opruimen, opruimen, fietsen, en opruimen.

Omdat ne mens toch niet kan blijven opruimen (eigenlijk wel, maar mentaal hou je het niet vol), gingen we na de middag de fiets op, naar de Lange Velden. Ver wilde ik niet fietsen met Kobe, dat kan hij nog niet, denk ik, en dat park was meer dan voldoende. Maar eigenlijk valt er niet zoveel te beleven, behalve twee kleine speeltuintjes. Die hebben we dan ook maar onveilig gemaakt.

De kinderen hadden daarna niet zoveel zin meer om nog iets anders te doen, en ik ging aan de slag in de tuin: de lavendel en de hibiscusstruiken moesten dringend gesnoeid worden, en dat deed ik dan maar ook. Merels kamer is intussen ook zo goed als klaar, en dan kan ik aan die van Kobe beginnen. Al gaat die dit weekend op scoutsweekend: het zal dus nog voor daarna zijn.

Vakantie, dus. Opruimen, ja!

Gisteren zijn Merel en ik er alvast even tussenuit geknepen, tijdens de training van de jongens. Het was nog stralend weer, en dus speelde ze in het zand, terwijl ik op een bankje mijn boek las. En toen zag ze dat er twee dames aan het oefenen waren voor acrobatische toestanden, en stond ze met grote ogen te kijken. Tot een van hen vroeg of ze het ook even wilde proberen, en dat zag ze volledig zitten ^^

 

Geplaatst op

Slapen in de tent, met een nachtwandeling

Ik weet niet meer waar ik het gelezen had, maar het leek me een prima idee: een nachtje kamperen in je eigen tuin (of die van oma, maar da’s geen optie), en dan een nachtwandeling maken.

Gisteren leek me een ideale avond: niet kouder dan 21°, en geen regen. Die combinatie is vrij zeldzaam, meestal krijgen we van die warmteonweders op ons dak. Ik heb met Wolf de tent opgezet, we hebben slaapmatjes en slaapzakken bovengehaald, en rond negen uur hebben de jongens zich geïnstalleerd. Vroeger was quasi niet te doen, want het bleef 28° buiten. Slapen hebben ze dat eerste stuk niet gedaan, wel gegiecheld, geprutst en gegoefeld.

Rond half elf heb ik ze uit de tent gehaald, toen je aan de westelijke horizon nog net wat lichter blauw zag dan aan de rest van de hemel. Gewapend met een zaklamp voor mezelf, kleine lichtjes voor hen, en een paar flesjes water – het was nog steeds 27° – zijn we naar de Lange Velden getrokken, een parkje langs een nieuwbouwwijk, van de R4 afgescheiden door een hoge aarden wal. Echt stil of echt donker was het daar niet, maar dat was ook niet de bedoeling, zo met een negen- en een zesjarige. En vooral: het is op wandelafstand.

We hebben een fijne wandeling gemaakt, geluisterd naar de krekels en de (brul)kikkers, ons een kriek gelachen met het geluid van een van die beesten – het leek wel een badspeeltje waar je langzaam op trapt – en naar de sterren gekeken. Veel kon je er niet van zien, zo dicht bij ’t stad, maar genoeg om hen de Grote Beer en de poolster te tonen.

We zijn rustig teruggewandeld, Kobe is dan toch maar in zijn eigen bedje gekropen, en Wolf heeft heerlijk geslapen in de tent, zegt hij.

Om eerlijk te zijn, ik kijk al uit naar ons midweekje in Waimes, in de Ardennen. Ik ga hen nog veel meer sterren tonen, en alle mogelijke dierengeluiden. En zorgen dat de zaklantaarns mee zijn, echt wel.

Geplaatst op

Mountainbike

Daarstraks had ik zin om nog te gaan fietsen. Het was een prachtige avond, de kinderen lagen al in bed, en Bart was thuis, dus ik kon gerust het huis uit. Alleen… ik heb het moeilijk om zonder doel te gaan fietsen. Zomaar een toertje, meh. Je kan natuurlijk zeggen dat de beweging op zich een doel is, maar dat is toch niet hetzelfde. Ik fiets graag ergens naartoe, begrijp je?

Uiteindelijk, na lang aarzelen, ben ik toch de fiets opgegaan, omdat ik eigenlijk wel eens wilde weten hoe ver dat nieuwe park van de Lange Velden doorliep. Een ideaal doel, dus ik trok een vestje aan (het was intussen al na negenen), stak de telefoon op zak, en weg was ik. Doorheen de wijk was uiteraard geen enkel probleem. De hoofdweg van het park is aangestampt gras, ook dat was niet echt moeilijk, al dudderde het soms op de ribbels van de sporen van de tractor die het traject had ingezaaid.

Op het einde – en dat loopt echt wel een eindje door –  had ik de keuze: ofwel keerde ik terug via een woonwijk, ofwel aan de iets hoger gelegen overkant van het park, tussen het water en de hoge berm in. Ik koos voor dat laatste. Hmm. Foute keuze dus. Dat traject is namelijk níet aangestampt, en door de regen van de laatste dagen bestond het uit vrij mul nat zand, ook wel modder genoemd. Voeg er dan nog aan toe dat er blijkbaar toch een paar auto’s waren gepasseerd en er dus sporen van twintig centimeter diep waren, en je begint het wellicht al te snappen. Ik was te koppig om terug te gaan, en dacht dat ik halverwege wel ging kunnen oversteken, maar dat viel zo een beetje tegen. En op een bepaald moment heb ik een bocht genomen van 90°, maar dat zand wilde niet meewerken, en toen lag ik heeltegans elegant tegen de grond. Jawel. Gelukkig was het maar nat zand, het viel nog mee dus. Eerder een gekrenkt ego dan een gekrenkt lijf.

Soit, ik heb vijfentwintig minuten gedaan over ocharme vier kilometer, en ik was helemaal bezweet. Niet dat ik anders vlot dertig per uur rij, maar dit was toch wel er een beetje over. Het zegt wel wat over het terrein dus.

Volgende keer toch maar die woonwijk nemen om terug te keren. Of ergens een mountainbike lenen, medunkt.

Geplaatst op

Lange Velden

Gisteren nogal à l’improviste op den bots geweest met de jongens, en daar voor Gentblogt het volgende verslag van gemaakt:

Daarstraks zag ik op twitter passeren dat er iets te doen was in het nieuwe parkje aan de Lange Velden, die nieuwe wijk in Wondelgem tussen de R4 en de Botestraat. Omdat ik eigenlijk toch een reden zocht om te gaan fietsen met de kinderen, leek me dit een ideaal compromis: ik ging eens mijn licht gaan opsteken, en de kinderen konden het nieuwe speeltuintje even uitproberen.

Lange Velden[+]

Bij aankomst bleek er veel meer park te zijn dan ik dacht, compleet met waterpartijen, brugjes, speeltuigjes, en vooral aangeplant bos dat nog zijn tijd moet krijgen om te groeien. Er stond een tentje met gratis drank, er was een zeer amusant dixieland bandje aan het spelen, de buurtbewoners genoten van de zon, er was zelfs een grimestand voor de kinderen, en de Groendienst stond er uiteraard met een infostand. Hah. Daar moest ik zijn. Edwin Verschelde, projectcoördinator van het hele traject, stond me met de glimlach te woord.

Lange Velden[+]Lange Velden[+]

Omdat de Lange Velden, de Stoeterij en de andere nieuwe verkavelingen – onlangs door een vriendin nog omschreven als ‘een beluik op den buiten’ wegens de enorme woondichtheid en kleine percelen – een serieuze populatie herbergen, moest er uiteraard ook een serieuze groenzone komen. Ideaal daarvoor was de strook langs de R4, waarlangs een indrukwekkende geluidsbuffer is gekomen. Je merkt er niets van het razende verkeer, visueel noch auditief. Nog voor de eerste huizen verschenen, waren er al bomen aangeplant. Nu is het stukje groen eindelijk definitief opgeleverd, alleen het hoofdfietspad is nog niet verhard wegens gebrek aan centen. Er is een meanderend stukje water met verschillende tussenschotten, dat ergens wel in verbinding staat met de Lieve, maar er eigenlijk geen deel van uitmaakt: het is grondwater en hemelwater. Overal staat riet, ik heb al verschillende watervogels gezien, en ook al zwemmende honden. Dat laatste vormt een probleem, aldus Verschelde: sommige buurtbewoners durven hun kinderen niet alleen op de speelpleintjes laten komen wegens de loslopende honden. Er zijn open plekken voorzien, speelgras, maar overal langs het water zijn ook bomen aangeplant. Hier en daar zijn er ook echte stukjes bos, compleet met woeste begroeiing.

Lange Velden[+]Lange Velden[+]

Fase twee bestaat enkel nog maar op plan, maar belooft meer van hetzelfde: bos, speelruimte, wandelruimte, fietspaden… Op de plannen zijn er zelfs fietsbruggen naar de overkant van de ringvaart te zien: omdat de expressweg opgewaardeerd wordt, mag er geen fietspad meer langslopen. Het pad langs de nieuwe groenzone vangt dat op, maar er komen dus wel verbindingen met de industriezone langs de overkant, als het Vlaams Gewest zijn beloftes tenminste houdt.

Ik moet zeggen: het ziet er veelbelovend uit. Wanneer alles af zal zijn, zal er een deftige groene as lopen van Wondelgem naar Mariakerke, waar het aangenaam wandelen en fietsen zal zijn. Hopen we dan toch, tenminste.

Lange Velden[+]Lange Velden[+]Lange Velden[+]

Over de andere problemen, zoals de ellenlange files die zich nu al vormen terwijl de helft nog niet eens bewoond is, en het feit dat de creches, kleuter- en lagere scholen in de buurt nú al vol zitten en met een wachtlijst werken, zullen we het maar een andere keer hebben, zeker?