Nieuwe fietspad
Ik geef het eerlijk toe: ik hield mijn hart al vast bij de gedachte dat Kobe alleen met de fiets naar school moest. Niet dat hij niet kan fietsen, verre van, technisch gezien doet hij dat uitstekend. Alleen is hij nog altijd een verschrikkelijk warhoofd die concrete verkeerssituaties niet altijd correct inschat. Tsja…
Vorige week waren we nog eens samen naar school gefietst, en gisteren konden we ook samen rijden, tot zijn grote opluchting. Op dinsdag moet ik normaal gezien enkel in de namiddag lesgeven, maar aangezien ik gisteren niet rond was geraakt met de foto’s van de eerstejaars, kon ik daar deze morgen aan verderwerken, en reed ik dus ook samen met hen, en kom ik straks ook met hem terug. Zo leert hij het alvast een beetje. Enne… we hebben een ongelofelijk goed alternatief gevonden voor de drukke Botestraat met archislecht fietspad, Het nieuwe fietspad doorheen de Lange Velden is namelijk af, en is een pareltje geworden!
We rijden hier de Waterhoenlaan uit tot aan het pleintje, en slaan dan af naar de Lievestraat, met eigen fietspad. Daar kan je oversteken, nog voor het kruispunt om naar de Lange Velden te gaan met de auto, en kom je meteen op het fietspad terecht, dwars door de Lange Velden.
Op het einde daarvan krijg je een ministukje Gaverstraat – dat intussen autovrij is gemaakt! – en sla je de Buntstraat in, intussen doodlopend en dus ongelofelijk rustig.
Dat loopt verder in de Durmstraat, die ook nog steeds zeer rustig is, en op het einde daarvan draaien we de Henri Storystraat in, dwars door die woonwijk daar. Dat komt netjes uit op de Groenestaakstraat, vlak voor Mariakerkebrug. Brug over, naar rechts de Kasteeldreef in, en voila, de school!
Waarom zet ik dat hier nu in het lang en breed? Wel, er zijn al mensen die me vroegen hoe wij reden, vandaar. Een ongelofelijke aanrader, heerlijk rustig, groen, en verfrissend. Echt.
365 – 28 augustus 2018 – fietspad
Kobetijd
Merel is gisteren op kamp vertrokken, vijf daagjes, tot en met zondagmiddag. Zij zag het compleet zitten, tot bij het vertrek aan het station Lieze begon te huilen, en toen deed ze gewoon maar mee. Lang leve Diederik die hen allemaal opnieuw deed lachen. Zalige leiding!
Het resultaat is natuurlijk dat, doordat Wolf in De Haan zit, Kobe eventjes enig kind is. De bedoeling is dat we in die daagjes zeker eens tot aan het atheneum fietsen, en ook eens tot in ’t stad fietsen. Kobe moet gewoon meer fietservaring krijgen, als hij in september met de fiets naar school wil gaan. Hij weet dat vooral ook zelf, en ziet dat helemaal zitten.
Ik zag echter vandaag dat iemand een ganse hoop legergerief weg deed via Gift Gent, en ik zag dat al helemaal zitten voor kamp en scouts en larp en al. Alleen was het te veel voor de fiets, en dus namen Kobe en ik maar de auto. We zaten bijna aan de Palingshuizen, en vandaar dus maar een stap naar de Bel&Bo via de Atita. Ik had een bon van 75 euro, vond niks in de solden, maar wel een heel leuk bloesje in zwartwit. Goed gereden! De Brantano had niks voor ons, maar Kobe wilde eigenlijk vooral naar de Action om nieuw slijmgerief. In de Atita hadden we al van die piepschuim bolletjes gevonden voor bollekesslijm, en hij was helemaal in zijn nopjes!
Thuis moest er dan uiteraard meteen slijm gemaakt worden, ha ja. En blinken dat hij deed!
Vandaag namen we dan maar de fiets naar Mariakerke. In het doorgaan reden we langs de Botestraat en de omleiding door de werken, in het terugkeren namen we het nieuwe fietspad door de Lange Velden, en we zagen dat het goed was. Als in: heel rustig en aangenaam om te rijden ^^
Hij is al iets zekerder nu, maar we gaan die route nog wel een paar keer rijden, mijn zoon en ik. En wellicht ook wel samen naar school, dat ook.
Beetje nipt
Goh, ik en deadlines, het zal nooit goedkomen. En ik en procrastinatie – pro: vooruit, cras: morgen: dus uitstelgedrag – wij zijn dikke vriendjes. Helaas speelt ook Murphy wel een rol, ja.
Neem nu de foto’s voor Kobes lentefeestkaartje. Ik wilde die niet te vroeg nemen, omdat er dan nog niet echt veel in bloei staat. Hoe later, hoe liever dus, maar dat kan dus ook gevaarlijk zijn. Ik wilde ze zondag nemen, bij het zachte avondlicht, maar was een beetje vergeten dat ik Wolf naar het Zeepreventorium moest brengen. Maandag was het helaas bewolkt, maar geen nood, dinsdag ging het prachtig weer zijn, en dan had ik nog tijd genoeg om het kaartje te maken en te laten afdrukken. Beetje nipt, maar bon.
En toen werd het dinsdag, en was het inderdaad prachtig weer, maarre… Kobe was ziek. Als in: mottig, misselijk, wit, niks eten, en de ganse dag in de zetel. Geen foto’s dus. Woensdag voelde hij zich een klein beetje beter, zodat ik tussen de regenbuien door snelsnel een foto nam hier in de tuin voor de uitnodigingen per mail. Maar nog niks voor het kaartje dus.
Gisteren voelde hij zich gelukkig beter, maar ik was door een vergadering pas thuis om half zes. We zagen het niet meer zitten om nog naar de vijver in Zomergem te rijden, en trokken dan maar naar de Lange Velden hier wat verderop. Geen ideale locatie, maar gelukkig hier en daar wel een bruikbare foto. Oef! Ik heb er een paar uitgehaald, en gekeken wat ik toen ervan kon maken. En jawel, tegen half negen was het kaartje klaar en kon ik nog snel naar een stukje koorrepetitie.
Nog een chance dat je gewoon ter plekke kunt afdrukken in het Kruidvat, ook in het vierkant. Vierkante kaartjes hadden ze helaas niet, dat was nog beter geweest, maar aangezien het morgen al zijn feest is, mag ik blij zijn dat ze er zijn, die foto’s. Ugh.
Wandelingetje
Het was gewoon prachtig weer vandaag, en ik ben dan geen binnenzitter he. Gelukkig beseft ons pa intussen ook hoe belangrijk een beetje lichaamsbeweging (en dan vooral wandelen) is voor zijn Parkinson, en ging hij mee.
We zijn dus met ons tweetjes een korte wandeling gaan maken in de Lange Velden, en ja, we hebben de auto tot daar genomen. We kunnen geen van beide ver stappen, en dat eerste stuk door de huizen is echt niet mooi, vandaar. Ginder hebben we genoten, en helaas ook onze schoenen serieus vuil gemaakt op een modderig stuk. We waren een beetje te enthousiast, maar moesten op onze stappen terugkeren, want voor twee mensen die onvast op hun voeten staan, is van die gladde modder toch niet ideaal.
Maar we hebben er allebei deugd van gehad: koud, maar heerlijk in de zon. En ons pa verklaarde meteen dat hij daar vaker wilde wandelen, als het niet regent. Ik ben benieuwd.
365 – 04 februari 2018 – Lange Velden
365 – 04 januari 2018 – Lange Velden
Nog eens geocachen en andere onzin
Twee dagen vreten, al dagen aan een stuk somber weer, en dan plots een min of meer droge dag waarop we niks te doen hebben. Allez ja, we moesten naar de computerwinkel, want puber Wolf was erin geslaagd om het pinnetje van zijn oortjes in een USBpoort te rammen, waardoor gans het spel tilt sloeg en niet meer aan wilde. En Kobe had van Delphine een Slijmboek gekregen, en nu moesten we dringend op zoek naar PVAclijm, een soort die nergens meer te vinden is.
We reden dus naar Mariakerke, om dan schaapachtig in de Dicomp vast te stellen dat de computer door de kortsluiting gewoon in safe mode was gegaan: de expert koppelde even de batterij los, zodat alle spanning verbroken was, en het ding sloeg meteen weer aan. Opgeluchte tiener, maar ook gegeneerde moeder. Enfin, we hebben weer wat bijgeleerd dus. Gelukkig konden we er ook drie verlengkabels voor Merels koptelefoon kopen, want die dingen verslijten snel. Geloof me, rustig in je zetel kunnen zitten zonder de gigantisch irritante gedubde stemmetjes van Nickelodeon of Disney Channel, het is het geld meer dan waar. En voor vijf euro per kabeltje kun je nu ook niet echt sukkelen.
We gingen nog even de Action en de Wibra binnen, maar helaas, geen lijm.
In het terugrijden naar huis reden we naar de Lange Velden, want daar liggen twee caches (naast onze eigen multicache, uiteraard): een recente eenvoudige, en een opgeloste mysterycache met twee waypoints die blijkbaar niet simpel te vinden is, want daar heb ik al eens uitgebreid staan zoeken.
De eerste werd snel gespot door Kobe, voor de tweede hebben we met zijn allen alweer even staan zoeken, maar toen viel Wolfs oog erop. Waypoint 2 zal voor een andere keer zijn, want de twee ruggen vonden het meer dan welletjes.
Dat het niet lang was, maar wel deugd deed. En dat Wolf vooral heel erg opgelucht was ^^
Pokémon!
Pokemon Go!, ook hier ontsnappen we er niet aan. Ik was niet bij de allereerste, nee, maar het leek zo aanstekelijk te zijn, dat ik het alsnog op mijn telefoon installeerde, en uitlegde aan Wolf. Resultaat: deze morgen gingen plots de drie kinderen samen een wandelingetje maken, zomaar :-p
Nog iets later gingen ze alle drie netjes mee naar de Delhaize, kwestie van ook daar te kijken wat er rondliep aan pokémon. En toen zat er plots een pidgy in mijn auto :-p Enfin, er waren gelukkig wel de ingrediënten voor een fijne pizza, dat ook.
Maar intussen heeft Wolf ook al ettelijke fietstochtjes gemaakt, een hoop pokémon gevangen, en zich te pletter geamuseerd. We konden toch niet echt iets samen doen, want Kobe is nog doodop van zijn kamp en van de voetbal gisterenavond, en heeft gewoon drie uur liggen maffen in de zetel.
Bart kwam intussen ook nog thuis met een mooi bosje bloemen:
En deze avond, na het avondeten, zijn Wolf en ik samen de fiets opgesprongen om naar de Lange Velden te rijden, of, zoals ik intussen weet, het Ter Durmenpark. We waren al lang van plan om er eens een korte multi uit te werken, en dat is dan ook wat we gedaan hebben. Veel pokkebeesten zaten er niet, maar het tochtje was wel mooi, met vier waypoints en een cache. En toch wel een paras op Wolfs schouder.
Enfin, alweer een fijne pokkedag dus.