Geplaatst op

Kooravond op verplaatsing

Wat doe je, wanneer je repetitielokaal op het parcours van het Lichtfestival ligt en je dus in geen velden en wegen parkeerplaats zal vinden? De repetitie verplaatsen naar de kerk van De Pinte.

De nieuwe leden – en dat zijn er wel een pak – waren grotendeels verontschuldigd: het zijn vaak studenten zonder vervoer en vooral met een lang weekend en dus niet in Gent. Goh, voor een keertje kon dat wel, vond dirigent Geert Soenen.

Het was dus vooral de harde kern, maar we zongen op niveau, zei Geert, en hij was meer dan tevreden. Dat belooft voor ons concert op 30 januari!

Maar ik wilde nog even de adrenaline die zingen me toch altijd oplevert, uit het systeem en deed een korte wandeling in De Pinte centrum om er een paar – of wat had u gedacht? – labcaches te vinden. Op een klein half uurtje stond ik terug aan mijn auto, en ik wist nog maar eens hoe graag ik ’s nachts eigenlijk rondloop in een stad of dorp.

 

Geplaatst op

Adventure labcache Wondelgemse gebouwen

Halverwege mei was ik gaan rondrijden in Wondelgem om de nodige info te verzamelen voor een Wondelgemse labcache. Toen had ik vastgesteld dat je niet zomaar een labcache mag leggen, maar dat je daarvoor een uitnodiging moet krijgen of je kandidaat stellen. Hmpf.

Maar eigenlijk kwam die toestemming er vrij snel, en eerder deze week zette ik de labcache op poten. In tegenstelling tot een gewone cache heb je hier geen fysieke cache zodat de cache ook niet moet goedgekeurd worden door Groundspeak. Ze laten enkel wel ervaren cachers toe en vertrouwen op je kennis.

Toen het rondje er helemaal lag, heb ik wel een paar bevriende cachers gecontacteerd met de vraag of een van hen een testrun wilde doen: dat kan namelijk wel. De Evergemse Luc deed hem deze ochtend en gaf me de nodige feedback: vier punten waren prima, de vijfde locatie vond hij wat veraf, en het was ook jammer dat er geen bonus te vinden was, een effectief fysieke cache waarvan je de coördinaten te weten komt wanneer je de labcache oplost.

“Goh”, stuurde ik hem, “zin om af te komen en samen op zoek te gaan naar een bonuslocatie?” Een kwartier later stond Luc met de fiets voor mijn deur en toerden we samen rond. Het dienstencentrum werd vervangen door Kasteel Morek en we toerden rond tot we aan een bospaadje een ideale boom vonden, niet te ver van de Dries. De Dries zelf was geen optie omdat daar al een fysieke cache ligt.

Ondertussen heb ik ook een fijne babbel gehad met Luc en deed het wel deugd om ook wat feedback te krijgen.

En nu maar hopen dat de bonuscache snel goedgekeurd wordt, zodat alles online kan.

Geplaatst op

Antwerpen

Jawel, het komt nog goed met dat sociaal leven! Vorige week verschillende mensen op mijn terras, vandaag heb ik zelf de auto genomen richting Antwerpen.
Bart had zijn kasten uitgekuist en twee Macbooks gevonden die niet meer wilden opstarten, en ik had gevraagd of iemand daar nog iets mee kon doen. Philip zag dat onmiddellijk zitten, maar we wilden die dingen eigenlijk wel rap uit ons huis.
Rond een uur of vier reed ik dus richting Frankrijklei, naar Philips appartement, nog voor heel even toch. Nu mag je dus ook binnen mensen ontvangen, zolang je maar op afstand blijft, iets wat we dan ook deden. Ik zette me op ’t gemak in een zetel terwijl hij goulash maakte, en we kletsten honderduit. Alweer niet eens over larp, en daar ken ik hem tenslotte van.

Terwijl de goulash opstond, maakten we een wandelingetje doorheen de wijk, want het regende eens niet en ik wilde graag een labcache doen “Met de begijntjes op pad”. Ik heb er Spaanse omwallingen gezien waar ze zo ongelofelijk veel meer mee kunnen doen, en dan de buitenkant van het begijnhof en zo. Fijne wandeling, nog veel beter gezelschap.

En toen wandelden we over straat als twee moslims in de ramadan: ik met een boodschappentrolley vol gerief, hij met een grote kookpot ^^ Maar op die manier leerde ik ook eens Margaux kennen, Philips vriendin met wie hij binnenkort gaat samenwonen. We aten goulash, kletsen vooral over sterrenrestaurants en hadden een zeer gezellige avond.

Dikke merci, Philip! De volgende keer is bij mij!

Geplaatst op

Geocaching Adventure Labs

Vandaag ben ik tussen de buien door – het is echt niet koud – toch even in Wondelgem gaan rondrijden om de info voor een labcache te verzamelen.

Ik legde al eerder uit wat dat is, maar ik herhaal even:  dat is een aparte app, ook van geocaching organisatie Groundspeak, en ze tellen mee met je gewone caches, maar ongelofelijk leuk! Je krijgt een beginpunt en pas als je daar effectief op tien meter afstand bent, opent de app een uitleg en moet je een vraag beantwoorden. Heel vaak gaan labcaches dus om historische uitleg en dergelijke. Als je vraag 1 hebt beantwoord, krijg je toegang tot de tweede locatie, maar ook daar moet je effectief naartoe als je de vraag wil krijgen. Per opgeloste vraag krijg je trouwens een extra op je teller van gevonden caches. Zo gaat het snel, natuurlijk. En blijkbaar hebben de meeste labcaches ook een bonus, een effectief verstopt potje waarvan je de coördinaten maar krijgt als je de volledige labcacheronde hebt opgelost.

Ik deed er eentje met Wolf in Ronse, twee met Merel in Gent en een (en een stukje) in Eeklo met ons pa. Ferm amusant, en coronaveilig want je zoekt niks fysieks. Ik heb al stukjes van leuningen geteld, stenen rond een beeld, geboortedata ingegeven en dergelijke, dat wel.

En dus dacht ik: er is helemaal niks van die orde in Wondelgem, ik zoek dus zelf vijf van de ’toeristische hotspots’ hier in ons dorpje. Ik heb al eens stevig moeten nadenken, maar bon :-p

Enfin: coördinaten verzameld, vragen opgesteld, antwoorden gezocht: ik was klaar om de labcache in te dienen. Euh… Hoe? Waar? Dat zit blijkbaar niet in de gewone website? Hmmm?

En toen vond ik na wat gezoek dat je blijkbaar niet zomaar labcaches kan opstellen, maar dat je je kandidaat moet stellen. Hmpf.

Ik contacteerde een medecacher die er wel al twee heeft opgesteld, maar die wist me te vertellen dat hij zelf door Groundspeak was gecontacteerd omdat hij vroeger al een paar labcaches had gedaan. Nog meer hmpf.

Enfin, ’t ligt allemaal klaar en ik heb fijn rondgehost vandaag. Nu maar hopen dat ze me contacteren, dan kan ik ook Wondelgem op de labcachekaart zetten.

 

Geplaatst op

Namiddagje pa

Deze voormiddag moest ik werken, maar om kwart over twee stond ik bij ons pa, die al netjes klaarstond aan de voordeur, zoals afgesproken. Om half drie werd namelijk nog een verdacht vlekje onder zijn ribben weggesneden. Op zich zeker niks onrustbarends, gewoon om zeker te zijn omdat hij precies wel aanleg heeft tot ambetante vlekjes. Enfin, een twintig minuten later stonden we weer buiten en kon ik nog eens gezellig koffie drinken met Martine, ons pa zijn weergaloze huishoudster. Het deed deugd om haar nog eens te zien, ze zorgt dan ook schitterend voor ons pa. Nog eens een dikke merci, Tine!

Om vijf uur moesten we in Eeklo staan om ons pa zijn hoorapparaten nog eens te laten kalibreren, maar iets voor vier uur zijn we al vertrokken: ons pa had nog niet gewandeld vandaag, en een nieuwe omgeving met gezelschap kan toch alleen maar beter zijn? Jawel, hij was zelf vragende partij.

We parkeerden ons aan de kop van de Albertstraat en zagen dat het kruispunt met de Boelare afgezet was: een zwaar ongeluk. Ugh. Maar wij gingen op geocachetocht, of wat had u gedacht? Er liggen in Eeklo twee labcaches rond beeldende kunst, en daar wilden we eentje van doen. We wandelden naar de Paterstraat, op het einde links, en dan naar de Stationstraat en zo via het Krugerpark netjes op tijd terug naar Amplifon. Ik zag vooral een paar speciale huizen: een heel erg smalletje – een deur breed – eentje in volledig effen grijs, en eentje waarvan enkel de corniche ervoor zorgde dat het geen dom rijtjeshuis werd.

De hoorapparaten werden opnieuw eigenlijk zeer grondig gewijzigd, tot ons pa’s grote tevredenheid, want ze stonden echt niet goed ingesteld, ook al had hij dat zelf zo gevraagd de vorige keer.

Daarna reden we nog eventjes rond om de vijfde stop van de labcache te bekijken en liepen we zelfs nog Marijke, ons pa’s zusje, tegen het lijf.

Enfin, ’t was na zessen tegen dat we terug in Zomergem waren, maar het was al bij al een zeer aangename namiddag, en dat vond ons pa er ook van.

Geplaatst op

Labcaches in Gent

De hele vakantie hebben we eigenlijk niks samen gedaan: ofwel was het weer niet oké, ofwel hadden ze geen goesting, ofwel waren ze ergens anders naartoe. En dat laatste geldt dan voor Wolf en Merel, want Kobe woont achter zijn computer als een hibernerende holenbeer.

Maar bon, vandaag kreeg ik Merel toch mee richting ’t stad, op voorwaarde dat we met de auto zouden gaan: fietsen én wandelen, dat zou er te veel aan zijn.

Bon, geocaching.com heeft iets nieuws, zijnde labcaches: je gaat naar een aangeduide locatie, en zodra je dichter dan tien meter bent, krijg je een vraag. Wanneer je die kan beantwoorden, heb je een ‘cache’ en krijg je extra uitleg. In veel gevallen is dat een stuk van een coördinaat om dan een fysieke bonus te berekenen. Wolf en ik hadden onze eerste in Ronse gedaan, en toen had ik gezien dat er ook twee van die labcaches in Gent lagen. Merel en ik dus geparkeerd aan ’t Prinsenhof om daar de eerste van de twee labcaches te beginnen, die ons naar De Gekroonde Hoofden voerde, Jacob Van Artevelde, Willem aan de Reep en tenslotte Lieven Bauwens. Best aangenaam, al was het vrij koud.

Maar toen waren we allebei moe en wilden we terugkeren. Bleken de tussenpunten van de tweede labcache toch wel op onze route terug naar de auto te liggen zeker? We hebben die dan ook maar meegenomen: de kathedraal, ’t belfort, ’t Schippershuis, de Groentemarkt en ’t Veerleplein. Allez hup! En tussendoor, na de warme wafel, ook nog een ijsje in mijn dochter gestopt, want die kan echt serieus hangry zijn. Oh, en een nieuwe T-shirt voor haar waarvoor ze gewoon liep te dansen.
Alleen de bonussen hebben we niet meer gezocht: die lagen vrij ver en Merel moest intussen nogal dringend naar ’t toilet. Kan gebeuren.

Wij dus naar huis na een echt fijne middag. Mijn dochter en ik, dat klikt wel, ja.

Geplaatst op

Tochtje door Ronse

Het zijn geen Pasens meer zoals vroeger, zoveel is duidelijk. Vorig jaar “vierden” we nog Pasen achter de computer met Barts ma en broer, en mijn pa bleef braafjes en veilig thuis.

Andere jaren gingen we altijd, op Pasen zelf of op paasmaandag als het op zondag de Ronde was, naar Ronse bij Nelly, die dan een uitgebreide koude schotel of zo voorzag.

Helaas, ook dit jaar werd het eerder iets in mineur: we mogen Nelly maar bezoeken met twee extra bezoekers – Bart is haar knuffelcontact – en die moeten duidelijk boven de 12 zijn. Merel was geen optie, Kobe eigenlijk blijkbaar ook niet, en Wolf was de vorige keer rond nieuwjaar niet mee geweest, de keuze was dus snel gemaakt. Bart, Wolf en ik reden dus vandaag richting Ronse om eerst een kwartiertje te kletsen in de babbelbox. Daarna moest Bart nog een aantal dingen regelen voor zijn moeder, waardoor Wolf en ik een dik uur hadden om in Ronse wat caches te zoeken.

We gingen eerst nog eens op zoek naar de cache die aan een weefmachine zit, maar net zoals in 2016 moesten we het na een kwartier zoeken toch opgeven. Hmpf. Rotding.
Enfin, we deden een letterboxmulti, zagen dat de virtual die we gepland hadden, eigenlijk een hele wandeling was, en deden toen voor het eerst een labcache. Dat is een aparte app, eigenlijk, maar ongelofelijk leuk! Je krijgt een beginpunt en pas als je daar effectief op tien meter afstand bent, opent de app een uitleg en moet je een vraag beantwoorden. Heel vaak gaan labcaches dus om historische uitleg en dergelijke. Als je vraag 1 hebt beantwoord, krijg je toegang tot de tweede locatie, maar ook daar moet je effectief naartoe als je de vraag wil krijgen. Per opgeloste vraag krijg je trouwens een extra op je teller van gevonden caches. Zo gaat het snel, natuurlijk. En blijkbaar hebben de meeste labcaches ook een bonus, een effectief verstopt potje waarvan je de coördinaten maar krijgt als je de volledige labcacheronde hebt opgelost.

Wolf en ik hadden op dat moment niet zo heel veel tijd meer, zodat we de labcache in Ronse met de auto deden: ik reed tot aan de locatie, en van zodra ik de vraag kreeg, sprong Wolf uit de auto om het antwoord te zoeken.

Yup, dat was best wel amusant! Ik ga dat vaker doen, zo’n labcaches.

We pikten Bart om half vijf weer op, reden nog even langs nonkel Staf, en waren op het eind van de middag weer thuis.

Toch jammer dat het zo ver rijden is, he…