Gwen en ik wilden vorige week maandag gaan wandelen met onze dochters, maar het was aan het gieten. Niet meteen ideaal dus. Woensdag dan maar? Idem…
Geen probleem, zeiden we, maandag dan. Maar toen ik deze middag belde om concreet af te spreken, bleek ze in het testcentrum te staan met de jongste dochter: die had last van eczeem maar ook een klein hoestje, en dus wilde de huisarts haar niet onderzoeken zonder negatieve test. Zucht.
Ik ben dan rond drie uur maar vertrokken richting Laarne, maar ben behoorlijk wat tijd verloren aan het Veer van Terdonk. Aan dat van Langerbrugge stond al helemaal een lange rij auto’s aan te schuiven. Maar bon, tegen half vier stond ik in Laarne voor een rondje in de Damvallei, het rondje Grote Vogeltrek. Zo’n 2.5 kilometer, 6 caches plus een bonus en een losse cache vlakbij. Dik in orde, dacht ik zo.
Ik moest even zoeken naar een plekje om te parkeren maar begon er toen vol goeie moed aan: de eerste caches werden vlot gevonden, mooi gemaakt, dik in orde. En toen was het plots geen asfaltbaantje meer maar een aardeweg. Allez ja, een modderweg. Goh ja, ik had oude laarsjes aan, moest wel kunnen. En ik genoot intens van het weer en het uitzicht. En het gevoel dat alles weer normaal was, zonder corona.
En toen bleek die losse cache op een “laarzenpad” te zijn. Ik had nog eventjes tijd voor het echt begon te schemeren, het was maar zo’n halve kilometer heen en terug en het zag er heel mooi uit, dus waarom ook niet?
Wel euh… Dat “laarzenpad”, dat mag je letterlijk nemen. Het was hier en daar tien centimeter modder die niet te ontwijken was, en ook het vlonderpad stond hier en daar gewoon zelf onder water. Maar het uitzicht over het moerassige gebied aan de cache was prachtig…
Maar na afloop – en ik vond dan nog de bonus niet, ook al stond ik op de juiste plek en moet hij me bijna gebeten hebben – bleven mijn broekspijpen wel zelfstandig recht staan en kon je het kleur van mijn laarsjes niet zien.
Maar ik was helemaal uitgewaaid, helemaal ontspannen en helemaal hehe.
