OCD, iemand?
Vandaag was er dus opnieuw een hele dag mediacoach opleiding, en in tegenstelling tot de vorige sessie was deze wél goed! Opnieuw een pak dingen bijgeleerd, genoteerd, opgeslagen voor later gebruik, wie weet zelfs een onderwijscafé op school.
Het geheel ging door, zoals twee keer geleden, in De Stroom, een gebouw van de stad Gent op de Zuid, achter het standbeeld van Edward Anseele, strikt genomen Franklin Rooseveltlaan.
En daar viel me iets gigantisch op: wat zou het probleem geweest zijn in de toiletten? Kijk zelf eens goed naar onderstaande foto:
Een dispuut tussen architecten? Een probleem met bevoorrading? De ene na de andere kraan die begon te lekken en een reparateur van ’t stad die het geen klute kon schelen? Of gewoon voor elk wat wils?
Ik had er in elk geval moeite mee…
Mijn Gent
Ik dacht: voor de dagelijkse cache van vandaag rij ik even tot aan DOK: daar ligt er een opgeloste mysterie te wachten tot ik het doosje vind. Eigenlijk moest ik vooral aan de Reke zijn: mijn eerste Sluizen-van-Gent-cache daar was blijkbaar zijn potje kwijtgespeeld, alleen het rolletje lag er nog. Bizar, maar bon. Vriendelijke Engelsen hadden het me zondag laten weten, en hadden het dan maar in het plastiekje van een pakje zakdoeken gestoken. Onderhoud nodig, dus, en dat deed ik dan ook fluks.
Daarna parkeerde ik me aan het Handelsdokcenter, en stak de Bataviabrug over, om er dan langs de promenade van de Schipperskaai naar de groene kraan te wandelen. Machtig zicht!
Ik heb zelfs twee stadsdraken gespot!
Maar de cache die ik zocht, die kon ik niet spotten. Ik heb bijna drie kwartier staan zoeken, maar helaas. Dan maar onverrichterzake naar huis terug gereden, en in de namiddag met Merel een cache niet ver van Kobes muziekschool opgehaald.
En ’s avonds, toen ging ik met Merel picknicken, en liepen we voor het eerst rond de vijver. Ze heeft geen seconde gezwegen: ze vertelde me een heel lang, uitgebreid verhaal over hoe wij eigenlijk op bezoek waren bij de zeemeerminnen, en hoe het eiland daar Meermineiland is, en dat de koningin er niet was, maar de prinses wel, en… Het grappigste was dat er een koppel was dat zijn hond liet zwemmen, en dat dat dus een zeehond bleek te zijn. Allez, een zeemeerhond dan maar. Die mensen moesten daar echt mee lachen, met de luide commentaar van mijn dochter.
Maar ik, ik genoot volop. De boterhammen werden deels opgegeten op een bankje, deels in de ligstoelen van het gesloten café aan de speeltuin.
Toch wel een zalige woensdag, ja.