Geplaatst op

Vaststellingen over Kopenhagen

  • Een ongelofelijk propere stad. Maar echt. Niet alleen het toeristische centrum, ook de parken en de buitenwijken die we gezien hebben. Of zoals Bart zei: “Zelfs hun bouwvallen zijn proper”. Er is iets van, ja.
  • Alles met kaart. Maar dan ook alles, tot en met een ijsje. Wij hebben geen Deense kroon in onze handen gehad, ik zou niet weten hoe ze eruit zien. Ongelofelijk gemakkelijk, eigenlijk feitelijk. Ook het vliegtuig en dergelijke was allemaal met smartphone, geen papier.
  • Iedereen spreekt er Engels, en goed ook. Wel zo gemakkelijk natuurlijk. Want ik had verwacht om toch iets te verstaan van dat Deens, maar dat valt lelijk tegen.
  • 44 geocaches gedaan in het centrum, en het zijn ze nog niet allemaal. Op die manier hebben we wel de stad op een andere manier gezien.
  • Fietsen. Ja, er zijn er veel, maar minder dan verwacht. Maar de infrastructuur is zalig: grote brede fietspaden, vaak met voorsorteerstroken zelfs, en eigen verkeerslichten. Nog zoiets: eerst het voetpad, dan het fietspad, dan pas de parkeerstroken – als die er al zijn – en dan de rijbaan. Veel minder risico op stationeren op het fietspad dus. En een fiets huren is dus echt wel een aanrader. Een elektrische fiets nog veel meer, want Kopenhagen heeft een klein centrum, maar daarnaast is er nog echt veel te zien.
  • Water. Veel meer water dan gedacht, eigenlijk. Heel erg mooi ook, dat bewijzen de foto’s wel.
  • Zonder geluid, maar wel gewoon in Christiania, op vijf minuten van het centrum.
  • Kerkhoven zijn er prachtig: meer park dan wat anders. Enfin, toch wat ik gezien heb. Er zijn trouwens ook echt veel parken, veel groen.
  • Het is een dure stad, maar dat wisten we op voorhand. 5 euro voor een ijsje, 5 euro voor een latte, enzoverder. Tsja…
  • Denen zijn zonnekloppers. Overal staan er van die strandstoelen, en zitten de mensen buiten. En ’s avonds zijn er dekentjes en terraswarmers voorzien, zodat iedereen buiten kan blijven.
  • Er wordt zeer weinig gerookt, enfin, toch voor zover wij gezien hebben. De meeste terrassen zijn ook rookvrij, en dat is wel aangenaam, ja.

Ja, ’t was een fijn reisje. Malmö, daar zijn we gewoon niet geraakt, geen tijd voor.

Geplaatst op

Kopenhagen: de afsluitende dag

Om half negen werd er op de deur geklopt: de kuisploeg! Nee, we hadden geen bordje ‘Do Not Disturb’ gehangen, want nooit gedacht dat die zo vroegen zouden langskomen. We sliepen allebei nog diep… Tsja, het zorgde er wél voor dat we om half tien al op de fiets zaten: de fietsen moesten tegen elven terug binnen, en het was alweer een stràlende dag, na de regen van gisterenavond.

We zochten nog wat caches, kwamen in een zeer theatrale kerk terecht, reden langs het water, nog langs een stukje groen vlakbij het centrum, en tegen elven waren de fietsen netjes binnen.

Daarna schoven we een uurtje aan voor een toeristische rondvaart van een uurtje. We hadden nog getwijfeld of we niet beter zélf een bootje huurden, maar nu kregen we er wel alle uitleg bij.

We staken dan nog maar eens de voetgangersbrug over, wandelden tot aan de Street Food Market, en aten iets Koreaans. En daarna deden we eindelijk wat aan échte cultuur: het Copenhagen Contemporary. Bizar, anders doen we massa’s musea, maar dat was er dit keer gewoon niet van gekomen.

Hier was ik serieus onder de indruk van Anselm Kiefers installatie met loden vliegtuigen. Prachtig…

Daarna kwamen we bij een installatie van Sarah Sze. De naam was me totaal onbekend, maar het was echt wel knap, ik denk dat ik zeker een kwartier ben blijven staan kijken.

Daarna zijn we zeker een kwartier blijven zitten bij iets van Christian Marclay: 24 uur film met allemaal schitterend gemonteerde fragmenten rond tijd en uurwerken, met wel degelijk een verhaal in. Knap! Maar mijn mond viel al helemaal open toen ik vaststelde dat de tijd op de uurwerken ook echt klópte! Man, daar moeten màànden werk in gekropen zijn. Mooi!

Er lag ook een ademende zeug van Paul McCarthy. Ademende zeug? Jawel, een machine die het beest levensecht doet bewegen. Die mens moet serieus grondig naar varkens zitten kijken hebben.

Enfin, tegen dan hadden we nog voldoende tijd om op het gemakske terug te kuieren, een koffie te drinken, en dan een taxi te nemen naar de luchthaven.

IMG_1218

Ik kocht er op de valreep nog een heel knap, helaas ook duur rood regenvestje, en we stapten het vliegtuig op. Zonder incheckproblemen deze keer, en zonder zelfs ook maar enig ongemak van mijnentwege! Mocht ik altijd zo kunnen vliegen, ik nam veel vaker het vliegtuig. Serieus!

In Amsterdam was er tijd genoeg om nog een klein hapje te eten, en daarna was er de zoef-zoef Thalys, met toch wel deftig eten, ja.

IMG_3348

We haalden nog snel de trein naar Antwerpen, haalden in de regen de auto op in Gent-Sint-Pieters, en waren tegen elven thuis.

Alwaar een kleine kat het bijna kreeg van kopjes geven en streeltjes vragen. Toch altijd leuk om thuis te komen, ja.

Geplaatst op

Kopenhagen, dag drie

Goh, als we eerlijk zijn, was deze dag toch minder dan gisteren.

Het ontbijt was nochtans weer super in orde, en tegen half elf zaten we op de fiets. Ik haalde wel eerst zonnecrème, want we zijn allebei serieus verbrand van gisteren. We hadden er eigenlijk totaal niet op gelet, geen van beide.

We fietsten een eindje door, verzeilden in een food market, dronken een koffie, zochten wat geocaches en meanderden op die manier doorheen het stadscentrum, en stelden vast dat gans dat toeristische Veldstraatgedoe echt niks voor ons is. Alleen in een fantastische larpwinkel zijn we een tijdje blijven hangen. Serieus zeg, wat een zaligheid!

Twee grote verdiepingen vol met larpgoodness, bij de benedenverdieping ben ik zelfs vergeten foto’s te trekken…

We fietsten/wandelden nog wat verder, vonden niks naar onze goesting om te eten, en fietsten dan maar terug naar de foodmarket om daar ter plekke bereide sushi te eten. Vooral Bart was in de zevende hemel. Al moet ik toegeven dat dat extra bordje groene asperges in tempura niet bepaald slecht was :-p

Bon, we deden verder een tocht doorheen de binnenstad, en bleven bij ons standpunt dat dat toch niet echt ons ding was. Veel volk, en gebouwen zoals in elke andere stad, zoals bv. Gent. Tsja, wij zijn verwend, zeker?

We reden dan maar tot aan het parlement, en dan verder tot aan het huidige koninklijke paleis Amalienborg, waar we net de wissel van de wacht zagen, en mijn fiets natuurlijk knal in de weg stond.

De zonnecrème was misschien niet echt nodig geweest, het was bewolkt en zo’n 21°, maar aan de andere kant waren Barts armen en mijn nek toch echt wel té rood om enig risico te nemen.

Tegen half vijf waren we weer in de buurt van ons hotel, en dronken we een koffie met zicht op het water en het nieuwe theater.

Bart was tegen dan doodop van al het rondgehos en ging een uurtje liggen, maar ik had nog steeds meer dan genoeg energie, dus ik sprong nog een uurtje op de fiets om nog wat extra caches te zoeken, en ze dan gefrustreerd niet te vinden. Maar bon, tegen zessen was ik terug, en tegen kwart voor zeven reden we de vijf kilometer naar het restaurant. Lang leve de elektrische fietsen zeg!

Formel B was meer dan de moeite. Geen idee of het een ster heeft, maar anders zal dat nog wel komen.

Helaas was het intussen beginnen regenen, en zijn we dus in de regen naar het hotel teruggefietst. Op het einde zijn we nog snel in het donker en de regen een cache gaan oppikken, eentje die op zowat het drukste plekje van gans Kopenhagen ligt. We hadden het al geprobeerd, maar altijd veel te veel volk natuurlijk. Maar donker + regen = ideaal!

Tegen elven waren we terug op onze kamer, lekker droog en rustig.

Geplaatst op

Kopenhagen, dag twee

We begonnen de dag met een zeer fijn ontbijt in ons eigen hotel: vooral de granola was zeer lekker, en volgens Bart de smoothie van rode biet met gember ook. Ik heb dat wijselijk aan me laten passeren.

Tegen half elf liepen we buiten, tegen elf uur hadden we elektrische fietsen gehuurd. Beste. Idee. Ooit. Ik heb het even nagekeken, en we hebben maar liefst 22 kilometer gefietst vandaag, in en rond Kopenhagen, fiets op fiets af, van hot naar her, 19 geocaches achterna. Onze tocht bracht ons eerst naar Christiania, waar Bart en ik vooral opgelucht waren dat wij daar niet hoefden te wonen. Al deed het ons eigenlijk wel sterk denken aan de cité waar ik als student ettelijke uren heb doorgebracht, met een straatexpositie en dergelijke.

We fietsten verder tot aan een oude vliegtuighangar, en besloten om daarna terug naar de brug te fietsen via een pad langs het water. Man, dat was ronduit prachtig! Je voelde je middenin de natuur terwijl je op vijf minuten van het stadscentrum zit. Het moet prachtig zijn om daar te wonen…

We fietsten verder, terug de stad in, langs een van de vele haventjes, en dokkerden vrolijk over de kasseien. Iets té vrolijk, want prompt viel Barts ketting van zijn fiets. Hij sakkerde, maakte zijn handen vuil, maar kreeg de ketting er niet op. Tegen dan was ik al terug bij hem – ik had het eerst niet gezien en was doorgefietst – vroeg hem om de fiets op zijn kop te zetten, nam een stylo, en legde de ketting er terug op zonder ook maar mijn handen vuil te maken. Jarenlange oefening als student in Gent :-p

We waren niet zo ver van ons hotel, dus zijn we eerst even terug gefietst om zijn handen grondig te wassen en een reservekabeltje op te halen om mijn iPhone op te laden. Die geocache app zuipt batterij, en de mijne is al niet meer in goede staat, en nu was mijn kabel nog gesneuveld ook.

Enfin, we fietsten nog maar eens over de brug, en gingen toen opnieuw in havengebied, en daarna blijkbaar in militair gebied, waar een heus fregat ligt, maar ook een onderzeeër en wat oud militair gerief. Wel eens wijs om te zien!

We fietsten het hele eind terug, want we zaten eigenlijk in de verlaten gewesten, doken terug de eigenlijke stad in, en gingen iets eten. Mental note: een croque monsieur in Denemarken, daar leggen ze een dikke laag gegratineerde witte kaassaus over. Bizar!

IMG_1126

We reden dan maar eens richting Kastellet, voorbij de koepelkerk die je van zowat overal in Kopenhagen kan zien, vonden nog een andere kerk volledig bekleed met vuursteen, zagen in de verte een pruts van een meermin die omgeven was door massa’s volk, deden een serieuze fietstocht met nog wat caches, en dronken iets bij Dag H., buiten het toeristische deel. En warm!

En toen was het stilaan welletjes, fietsten we door een wel heel rustig park – ook wel kerkhof genoemd – naar een meteoriet, en toen viel Barts fietsbatterij plat. Hmm. We haastten ons richting fietsverhuurder, waar we gelukkig prompt verse batterijen kregen – ze sloten om half zes, en het was vijf voor – gingen even rustig in de kamer ons opfrissen en omkleden, en reden toen rustig richting Bror, een bijzonder hip maar zeer lekker restaurant dat Bart al op voorhand had uitgezocht.

Misschien een hoog hipstergehalte, maar wel lekker.

Gefrituurde stierenkloten? Check!

Maar het mooiste waren de twee briefjes die Merel had meegegeven aan Bart. Het eerste moest hij voorlezen op onze huwelijksverjaardag, het tweede moest hij me afgeven, netjes opgevouwen en met een rekkertje rond. Het is zo’n lief romantisch zieltje, mijn Merel…

We fietsten terug, ik blogde een beetje en las, en dat was dat voor een prachtige dag in Kopenhagen.

IMG_1107

Geplaatst op

Kopenhagen, baby!

Het begon deze morgen met een vrolijk huppelende jongedame die er ongelofelijk veel zin in had om op kamp te vertrekken. Bart en ik brachten haar naar het station:

IMG_3330

Maar toen Lieze begon te huilen, deed Merel prompt mee, en zei dat ze me ging missen. Soms is die dochter van mij toch een seut… Enfin, iets later stapte ze flink met de rest van de bende het station binnen, en Bart en ik reden naar het andere station, want hij wilde zijn auto liever ondergronds parkeren. Alleen kan je die ondergrondse garage niet in als je van de stadsring komt, en moet je een kilometer of drie omrijden… We konden dat eigenlijk niet geloven, en verspeelden dus veel tijd door te zoeken naar een onbestaande ingang. Logica, NMBS…

Enfin, we waren nog netjes op tijd om de trein te nemen… naar het eerste station. Niet goed overdacht van mijn wederhelft, maar bon.

IMG_3332

Volgens de NMBS zouden we in Antwerpen zo’n tien minuten hebben om over te stappen op de Thalys richting Schiphol, maar dat bleken er maar de helft te zijn. We hebben ons dus vreselijk moeten reppen doorheen het station om die trein nog nipt te halen: quasi onmiddellijk na ons sloten de deuren. Oef! Stress!

Maar toen genoten we van een rustig ontbijtje, en constateerde ik dat een Thalys op volle snelheid toch altijd een beetje een “wheeeeee”-gevoel geeft :-p

IMG_3333

In Schiphol hadden we meer dan tijd genoeg, een dikke drie uur, en dus dronken we eerst een koffietje. Om dan online te constateren dat we ‘standby’ stonden, op een wachtlijst dus. Qué? Meteen uit met de rust: we repten ons doorheen de vertrekhal, en ik kaartte het probleem aan bij de servicedesk van KLM aldaar. Die ging meteen naar de VIPlounge bellen om te luisteren wat er scheelde, en wij mochten ons daar dan melden.

Paspoortcontrole was er nauwelijks, controle van de handbagage des te meer: alles na het scannen nog eens moeten openmaken en uitleggen. Juist ja.

Wij dus naar de lounge – Bart had namelijk business class geboekt voor ons – en daar kregen we te horen dat we intussen wel al op het vliegtuig zaten, maar eentje in business, eentje in economy. Daar nam Bart absoluut geen genoegen mee, maakte zich kwaad, en wij gingen rustig iets eten in de lounge terwijl de man achter de balie het maar moest uitzoeken.

Zo’n business lounge, ik zou dat wel gewoon kunnen worden, ja. Drank à volonté, gratis buffet en broodjes, kranten, koffie, éclairs en koekjes, en vooral rust.

IMG_3334

Bon, na een tijdje werden we afgeroepen: ze gingen aan de gate zelf kijken of ze ons allebei in business nog konden krijgen. Hmpf. Uiteindelijk lukte dat wel, maar zaten we toch niet samen, en bleek de business eigenlijk gewoon dezelfde zetels te zijn als de rest, maar met niemand in het midden, zodat je meer plaats had. Oh, en eten dat ik vriendelijk heb geweigerd, omdat ik anders te misselijk ging zijn.

Ik heb de vlucht gelukkig wel overleefd: ik was behoorlijk misselijk, maar ik moest niet kotsen, en da’s al iets. Ook de taxi naar het hotel ging al bij al vlot, al was ik toch wel blij toen ik even kon gaan liggen in de hotelkamer. Langer dan een kwartiertje was dat niet nodig: de frisse lucht deed wonderen.

IMG_1062

Tegen vijven trokken we er op uit voor een wandeling, eerst langs het overbekende Nyhavn met de gekleurde huisjes – waar ons hotel dus ligt – en dan over de lange voetgangersbrug.

Ons hotel is het linkse gebouw op de laatste foto, btw.

Ik zocht en vond een geocache, en vond meteen ook een zalig terras om een koffie te drinken, met zicht op de openschuivende voetgangersbrug. Knap om te zien!

We liepen verder door de straatjes, langs het water, over een volgende brug – waar we, frustratie, een geocache niet vonden – en doolden verder, op zoek naar een fijn restaurantje.

Gelukkig vonden we toen een restaurantje weg van de drukte dat ons aanstond, en werd mijn grumpy old man een ietsje minder grumpy.

IMG_1099

We slenterden terug richting hotel, genoten van het gouden avondlicht, versierden nog een ijsje, en waren tegen negen uur alweer terug op onze hotelkamer, doodop.

Daar wachtte ons nog een verrassing: bij het inchecken had de dame aan de balie ons gevraagd of we daar waren met een speciale reden, en Bart had onze eenentwintigste huwelijksverjaardag vermeld. En dus stond er een fles cava voor ons klaar, met een heel lief briefje. Ik heb er dan maar eentje teruggeschreven: dat het heel lief was, maar dat wij geen alcohol drinken. Tsja…

IMG_1105

En nu slapen, want het zouden morgen wel eens meer dan de 18.000 stappen van vandaag kunnen worden…

Geplaatst op

Update bij de dokter

Deze voormiddag had ik een afspraak bij dr. Burssens. Toen hij binnen kwam, reageerde hij meteen verwonderd: “Moh, al gewone schoenen, zie ik?” Euh, al een dag of vijf?

Hij onderzocht de voet, vond het wondje bijzonder mooi, en verklaarde dat ik blijkbaar bijzonder snel genees. Hij moest lachen met het feit dat ik me mijn voet eigenlijk niet aantrok, dat ik de maandag – vijf dagen na de operatie – al met de auto reed en meteen meer dan 10.000 stappen had afgelegd, en dat ik vond dat mijn voet zich niet te moeien had. Hij beschouwde dat als een lovenswaardige instelling, en verklaarde het feit dat ik zelf de draadjes had verwijderd, als bijzonder positief. Oh, en het neurinoom was inderdaad gewoon een standaard goedaardig neurinoom, niks speciaals. Oef!

Toen ik zei dat we morgen op citytrip gingen naar Kopenhagen, trok hij even de wenkbrauwen op, maar zei niet dat ik me koest moest houden, gewoon dat ik goeie schoenen moest aantrekken. Mijn sandalen waren wel oké, vond hij. En meteen voegde hij er een paar tips aan toe: dat er een prachtige Bang & Olufsenwinkel was, en daarnaast een winkel met de beste wandelschoenen ooit, maar hij kon even op de naam niet komen. Maar als een absolute voetenspecialist zegt dat dat de beste schoenen zijn, dan geloof ik hem op zijn woord.

Enfin, nu nog wat kine om het oedeem weg te werken, en dat zou dat moeten zijn. Goed nieuws dus.

Mocht ook wel eens.