Onze verbouwing is zo goed als achter de rug – hier en daar nog kleine details – en ik geniet mateloos. Er is het ongelofelijke gemak van mijn wasplaats (tegenover het gedoe in de garage vroeger), en vooral: er is de keuken, met de fijne tafel en het nog veel fijnere kookeiland. Ik sta er naar buiten te kijken tijdens het koken, heb massa’s plaats, en vooral: er zijn zitplaatsjes voor krukjes aan dat eiland. Bart durft daar al eens zitten als hij een koffietje drinkt, vrienden gaan er zitten terwijl ik kook, en soms dus zelfs de kinderen.
Want het is ronduit ideaal bij het bakken van pakweg pannenkoeken of – in dit geval – verloren brood, of boterhampannenkoeken, zoals wij ze noemen.
Ik bak, en hoef maar mijn arm te strekken om ze te voorzien van het gebaksel, zonder dat ik over hun hoofden met hete pannen hoef te zwaaien, of een gans traject moet afleggen. En op die manier zijn we intussen ook nog aan het praten met elkaar, want ik bak, zij wachten, en vertellen dus over hun dag.
Zo’n extra plaatsjes aan je kookplaats: ik kan het iedereen aanraden!