Het nuttige en het aangename

Omdat de kinderen bij mijn ma waren, konden wij hier heerlijk uitslapen. Enfin ja, langer dan tien uur lukt me toch niet, maar zo’n uitgebreide douche kunnen nemen, zonder dat er minstens ééntje komt zagen, dat doet ook deugd. Tegen half één gingen we ze ophalen, en had ik mijn ma kunnen overtuigen – nu ja, veel overtuigen was er niet aan, ze kwam zelf met het idee af, eigenlijk feitelijk – dat we daar nog gingen blijven eten. En man, ze kan nog altijd fantastisch lekker konijn klaarmaken! En die erwtensoep dan!

Ik was de beloofde taart vergeten en ging die dus nog vlug halen, en rond een uur of drie reden we dan nog even langs mijn grootmoeder van bijna 93, die ik al een tijdje niet meer gezien had.

Tegen half vijf waren we thuis in een rustig, proper huis, met nog een zalige zondagavond voor de boeg. Heerlijk gewoon. Eigenlijk gewoon stressvrij, en dat komt niet zoveel voor hier ten huize.

365 – 27 juni

365-178

En toen zat Merel op haar potje in de keuken, en riep ze: “Kijk mama, een beestje!”. En vond ik dit cadeautje van de poes onder de keukentafel. Hoe hij het beestje door het kattenluik heeft gekregen, is me nog steeds een raadsel.

Oproep

Merel heeft al een behoorlijk tijdje een favoriete knuffel: zo’n vierkant lapje met in het midden het kopje van een koetje. Een schattig dingetje, dat ik intussen in tweevoud heb, dankzij lieve mensen 🙂

Helaas heeft ze intussen ook haar oog laten vallen op een tweede knuffeldingetje, en dat vind ik niét terug om een reserve te hebben.

Het gaat hier om een roze lapje Tshirtstof in de vorm van een konijn, dat ongeveer een halve meter lang is, als je het netjes openvouwt. Het zat destijds bij een oudroze pyamaatje/kruippakje maatje 62 van Petit Bateau, dat ik de solden van zomer 2010 gekocht heb in de Delhaize. Op zich is het dus niet veel waard, maar wel voor Merel. Vandaar deze oproep: heeft iemand zoiets liggen? Ik zal er uiteraard voor betalen!

knuffelkonijn