Qua kas opfretten kan het de laatste dagen wel tellen, ja. Volgende week beginnen namelijk de examens, en ik wilde nog dingen afronden. Allez, meer bepaald: ik wilde mijn ongeziene teksten (aka versio aka vertaaloefeningen) zelf geven in vijf en zes. Die worden op voorhand gevraagd, omdat ik weet dat, als ik die op het examen zelf vraag, ze tegen dan al lang hun concentratie kwijt zijt.
Gisteren waren het die van de vijfdes, vandaag die van de zesdes. Nu, die dingen zijn zo opgesteld dat ze daar niet veel vragen kunnen bij hebben, maar toch, het is blijkbaar een pak geruststellender als hun eigen leerkracht aanwezig is. Of, dat mag ook, een andere collega Latijn. Helaas… Gisteren ging het écht nog niet, en vandaag… Tsja, ik had gehoopt van wel, maar driewerf helaas, langer dan een minuut of twee kan ik niet rechtstaan zonder te vergaan van de pijn, en zelfs misselijk te worden. Niet dus. Ook vandaag kregen mijn zesdes hun stukje examen van iemand anders, voorzag ik taken voor mijn eerstes (die toch geen examen Latijn hebben wegens module, bij wie het dus niet zoveel kwaad kan) en voorzag ik ook taken voor mijn tweedes. Ik had gerekend op nog drie uur les en een herhalingsles bij die klas om nog een aantal dingen af te werken, maar ook hier: helaas. Blijkbaar was dat in twee richtingen, want ik kreeg in de namiddag een beleefd mailtje van een van de leerlingen vanuit de studie – uiteraard met toestemming van de toezichthoudende leerkracht – met een aantal vragen die nog net niet aan paniek grensden. Of zij dat bepaalde stuk dan ook moesten kennen, en of ik dat nog ging uitleggen, en wat ze nu moesten doen met die ene tekst die we wel gezien hebben maar nog niet verbeterd? Ik mailde hen een geruststellend antwoord terug dat we alles maandag nog wel gingen oplossen, en dat ik een paar dingen ging schrappen, geen probleem. Oef.
Maar man, mocht het ook maar enigszins gelukt zijn, ik had daar gestaan in die klas, echt waar.
Nu lag ik dus in de zetel, en had ik het ongelofelijke geluk van een goede vriendin te hebben die niet alleen op vrijdag maar tegen elven moet beginnen lesgeven, maar ook nog eens verzot is op ontbijt, en dus maar langs kwam met een doos vol koeken en een fijne, fijne babbel.
Intussen ben ik al zover dat ik wel een halfuurtje op mijn eigen goeie keukenstoelen kan zitten, en dus vrolijk mee kon kletsen en knabbelen. En daarna werd er natuurlijk verder gekletst in de zetel, boven respectievelijk een koffie en een thee.
Dit soort dingen, en nog steeds de mentale boost van vorig weekend, zorgen ervoor dat ik ondanks alles het kopje nog niet laat hangen. Want soms, soms is dat moeilijk met dat lijf van mij. Het is 47, en gedraagt zich als 85. Jippie…