Presentatie
Bij het lezen verwacht u hier wellicht iets heel plechtigs of officieels. Wel…
Plots stond Kobe hier deze avond beneden met zijn computer, sloot hij die aan op ons televisiescherm, en kregen we een onverwachte presentatie.
En de kleine lettertjes? Een alsjeblief met twee smekende handjes.
Hij wist het verdomd goed uit te leggen en te onderbouwen. En hij had er duidelijk zo veel werk in gestoken dat Bart en ik niet anders konden dan toegeven, toch?
We hebben hier nu dus een nieuw momentje met de zonen, terwijl die meestal gewoon boven zitten ’s avonds. Ik lig niet wakker van de quiz, maar ik vind het wel gezellig, ja.
En ook: ik heb geschifte kinderen…
Onverwachte pancakes
Op maandagmorgen eten we hier eigenlijk altijd cornflakes: het brood is standaard op op zondagavond.
Gisteren moest Kobe het eerste lesuur niet op school zijn: zijn leerkracht was ziek. Toch is hij mee opgestaan om zeven uur om voor een verrassing te zorgen: pancakes! En voor u zegt: waarom moet dat in het Engels, dat zijn toch pannenkoeken? Nee hoor, pancakes zijn van die kleinere dikkere Amerikaanse dingetjes die supermakkelijk zijn om te maken: alle ingrediënten in de blender, even mixen, en bakken.
Ik vond het zalig, die zoon van me. En het fijnste? Ik heb er niet naar moeten omkijken, gewoon mijn voeten onder tafel steken en eten.
Toch een heerlijke start van de werkweek, me dunkt.
366 – 05 september 2020 – scouts
Niet-Newtoniaanse vloeistof
Kobe prutst al ne keer graag: zo was hij màànden bezig met zijn slijmtoestanden.
Vandaag was hij met een grote grijns komen vragen of hij een doosje maïzena mocht hebben. Euh, ja hoor.
En nog wat later zaten ze met zijn drieën in de niet-Newtoniaanse vloeistof te prutsen: sla of druk er hard op, en het voelt als steen. Steek er zonder duwen je vingers in en je gaat er probleemloos door. Met wat druk kan je er perfect balletjes van rollen, maar zodra je die loslaat, stroomt het weer weg.
Ongelofelijk wijs! Probeer gerust zelf maar: water en maïzena, en in dit geval ook nog wat groene kleurstof.
Rollator, de gepimpte versie
In december had ik me, in een opwelling en omdat hij gewoon in de kringwinkel stond, een rollator aangeschaft. Niet dat ik die acuut nodig heb, maar als het in mijn rug schiet, zal ik blij zijn dat ik het ding heb, daar ben ik zeker van.
Ik gaf daar toen uitleg bij en vroeg hoe ik het ding kon pimpen. Ha ja, want ik voel me sowieso al 94 als ik met dat ding rondloop, laat staan dat het er ook zo moet uitzien. Er kwamen hele fijne suggesties, maar de meeste niet echt bruikbaar.
Kobe heeft in het begin van de quarantaine het ding voor me uit elkaar gevezen, afgeplakt en in het zwart gespoten met zilveren plekjes. Al véél beter dan het saaie blauw. Daarna heb ik eens rondgezocht online en een paar dingen op Wish besteld. Geen geld, maar wel een behoorlijke tijd wachten natuurlijk. Een paar weken geleden kwamen de accessoires aan, gisteren heb ik ze bevestigd. Zeg nu zelf, toch al een hele verbetering?
Nu ben ik nog op zoek naar kleine zilveren (of paarse) doodskopstickertjes. Als ik dan toch het oud wijf moet uithangen, dan graag met iet of wat stijl.
366 – 03 mei 2020 – kijk naar Kobes scherm…
Sad Kobe
Toen ik gisteren aan Kobe vroeg of hij al fagot had gespeeld, antwoordde hij zonder verpinken: “Ja hoor, terwijl jullie gaan fietsen waren”. Alleen was hij een klein beetje vergeten dat wij hier een aantal sensoren hebben staan, waaronder een geluidssensor, en dat ik dus toch wel redelijk zeker was dat hij dat niet had gedaan.
Had hij dat meteen toegegeven, dan had hij gewoon moeten spelen en was daarmee de kous af geweest. Maar liegen? Nee. Gewoon nee. En dus mocht hij vandaag geen schermen.
Ik ben wel in de lach geschoten toen hij deze morgen beneden kwam.
Ach, zo lang heeft het allemaal niet geduurd, want zijn allerliefste broer kwam heel liefjes vragen, zo rond een uur of zes, of Kobe toch niet mocht spelen, want hij had hem nodig in zijn computerspel. Tsja…
GEJO High Tea
Blijkbaar is het een traditie binnen het GEJO – het Groot Evergems Jeugd Orkest, waar Kobe fagot speelt – om elk jaar een High Tea te houden. Dat is een kort concert, gevolgd door een uitgebreid buffet van vooral zoete maar ook hartige hapjes, Engelse stijl.
Vorig jaar waaiden we bijna weg in Belzele, dit jaar was het in de Poel te doen. Ik gooide Kobe af om half twee, en tegen drie uur stond ik er met Merel en ons pa. Ik moet toegeven, het concert was niet slecht. Ze spelen niet super, maar zeker niet slecht, en Kobe speelt vol overgave, ook al zijn de fagotpartijen meestal niet de interessantste.
En toen was er nog het buffet, waar vooral ons pa zich zeer grondig aan te goed heeft gedaan. Het was dan ook dik in orde!
Enfin, een fijne zondagnamiddag.
366 – 16 februari 2020 – GEJO High Tea
