366 – 2 november
Meteen ook een update van zijn gezichtje, dat goed aan het genezen is.
Geschaafd
Ik was volop bezig met administratieve dingen (da’s voor de volgende post) en zat net neer in de Pasha Mama (in de buurt van het Sint-Pietersplein) om iets te eten, toen mijn telefoon ging: de kleuterschool. Kobe was gevaarlijke spelletjes aan doen geweest met een paar van Wolfs vrienden – goh dat klinkt zo fout! – zat op de rug van een van de grote terwijl die aan het ronddraaien was, en donderde er natuurlijk af. Met zijn gezicht tegen de stenen. Juf Caroline wist me te vertellen dat hij ontroostbaar was, dat gans zijn gezicht geschaafd was maar dat ze het al ontsmet hadden, en of ik niet kon komen.
Zucht.
Ik heb snel mijn eten naar binnen gewerkt en ben naar de school gereden, maar daar zat toch nog drie kwartier tussen. Tegen dan was hij al grondig getroost door zijn broer – alle juffen, inclusief de directrice, waren sterk onder de indruk van Wolfs kunnen – en was hij een van de juffen aan het helpen met administratief werk. Het zag er fraai uit.
Ik moest helaas nog naar de tandarts (ik zat al een week met lichte tandpijn, maar kon pas vandaag gaan, en wilde dat écht niet meer uitstellen) maar Kobe mocht gerust blijven. Om twintig over drie heb ik hem dan opgehaald, en hij was nog steeds serieus onder de indruk. Hij had ook een stevige buil, maar gelukkig was zijn oog niet geraakt, en had hij ook geen hersenschudding. Het had veel erger kunnen zijn, dus.
Als hij er nu maar kan afblijven als het een korst wordt, want dan vrees ik voor littekenvorming.
(Oh, en een moeder, toen we naar huis gingen: “Moh, die Halloweenschmink is knap gedaan! (Toen we dichter kwamen) Oei! Da’s echt, of wa! Oh, dat dutske!”)
Lezen
Kobe, mijn Kobe van vijf jaar en twee maanden, heeft zichzelf leren lezen. En het gaat alsmaar beter. Zelf heb ik er hem niet bij geholpen, tenzij hij daar uitdrukkelijk om vroeg. Maar hij leest dus overal plaatsnaamborden, opschriften, woorden links en rechts. En vandaag had hij uit de bibliotheek eerste leesboekjes meegenomen, Maan-Roos-Vis. Echt vlot gaat het nog niet, maar hij spelt netjes de woorden, en hangt ze dan aan elkaar. Met tweeklanken heeft hij het nog moeilijk, want die kent hij niet, maar als ik ze hem één keer uitleg, is hij ermee weg.
Natuurlijk heeft zijn broer hem al veel geholpen. Dat doet hij ook met rekenen, en daar zit Kobe op het niveau van eind eerste leerjaar, op zijn minst.
Ik hoop alleen uit de grond van mijn hart dat hij dan volgend jaar niet schoolmoe wordt. Want behalve het schrijven zal het niet echt een grote uitdaging voor hem vormen.
366 – 10 oktober
Zelfportret
366 – 4 oktober
366 – 20 september
Kobes verjaardagsfeestje, deel twee
Het is hier de traditie dat we niet alleen een verjaardagsfeestje geven voor de vriendjes, maar ook voor de dichte familie. Die feestjes zijn eigenlijk onze familiefeesten, want met kerstmis en nieuwjaar hoeft dat eigenlijk niet zo. Maar op deze manier zien we elkaar toch wel een aantal keer per jaar (er zijn intussen acht kleinkinderen in de dichte familie, reken maar uit).
Er werd eerst duchtig gekuist in de voormiddag, en ook de tuin lag er (toch voor ons doen) prachtig bij. We maakten zes grote pizza’s, en haalden taart, en hadden toen zowaar nog een uurtje over om nog lekker even te rusten.
Jammer genoeg begon het klokslag drie uur te regenen 🙁
Maar heel erg was dat niet: we begonnen binnen met de cadeautjes, en tegen dan was het buiten alweer opgedroogd, en kon er zelfs buiten gezeten worden voor taart.
Er waren uiteraard de obligate gevechten met nonkel Jeroen
en er moest geschommeld worden, of wat dacht u?
De meeste foto’s zijn genomen door Dirk, en die moet ik nog eens doorkrijgen, maar dit zijn er een paar van mijn fototoestel.
Er werd veel taart gegeten (Dirks chocoladetaart van bij Persoone was schitterend!), mojito’s gedronken en pizza gegeten, en we konden de hele tijd buiten zitten, terwijl de kinderen speelden.
Al bij al een schitterende dag gehad.
Gelukkige vijfde verjaardag, kleine Kobe!
Kobes verjaardagsfeestje, deel één
Deze morgen werd er hier ijverig opgeruimd, de slingers hingen al van gisteren, en er werd nog snel een muziekpak in elkaar gestoken. Ha ja, want Kobes vriendinnetjes kwamen spelen.
Helaas, zijn feestje was niet onder een goed gesternte: van de zes vriendjes die hij had uitgenodigd, liet er eentje meteen weten dat zij niet kon komen, en twee konden meteen wel (dat was ook op voorhand nagekeken, want Kobe wilde zeker dat de liefde van zijn leven, Maud, er zou bij zijn. Blijkbaar is hij trouwens ook nog steeds haar prins op het witte paard, en wijst ze anderen steevast af). Nummer vier en vijf, een tweeling, lieten gewoon niks van zich horen, en nummer zes ging komen. En ik kon niet echt nog anderen vragen, want blijkbaar gaf een jongetje van zijn klas (die hij er eigenlijk ook bij wilde) net diezelfde dag ook zijn feestje. En alle ‘reserves’ waren daar gevraagd, net als Kobe zelf.
Tsja. Dan maar met drie meisjes zeker?
Het werd twee uur, en Maud en Bo stonden hier met een grote grijns. Om half drie heb ik een SMSje gestuurd naar de mama van het derde meisje, en rond vijf uur liet die weten dat ‘haar dochter niet ging aanwezig zijn daar ze bij haar tante was’.
Bof.
Maar het feestje was wel mega geslaagd. Ze hebben hier gespeeld, cadeautjes open gedaan,
taart gegeten,
muziekpak gespeeld,
(waarbij er gekke foto’s werden getrokken,
Wolven werden gekriebeld,
en werd gedanst)
verstoppertje gespeeld, en toen zijn ze uiteindelijk toch buiten beginnen met water spelen, zodat ze allemaal drijfnat waren, en zich vreselijk goed amuseerden.
Er werden nog snel wafels gegeten, en toen de ouders de meisjes kwamen halen, wilden ze eigenlijk niet naar huis. Altijd een goed teken, dat.
En Kobe? Kobe was moe, maar bijzonder tevreden. Hij had in elk geval ook zijn Maud terug gezien 🙂
366 – 03 augustus
De voorbereidingen voor morgen en overmorgen.