Acta Diurna de muliere ludenti
Dat ik rare kinders heb, dat mag niemand verbazen.
Maar onderstaand filmpje bewijst nog maar eens hoe raar ze soms zijn. Ik denk dat ze al ongeveer een kwartier bezig waren, en eigenlijk waren ze al een beetje uitgegiecheld. Gelukkig zat er nog net genoeg giechel in om een klein stukje te kunnen filmen.
Ideaal om te bekijken als u eens aan een lach toe bent. U wordt hier spontaan vrolijk van. Enfin, ik toch.
Of dat dacht ik toch: ik had de mail verkeerd gelezen. Vandaag was Sluiptocht in de scouts, volgende week pas Swingpaleis. Maar hij zag er toch goed uit bij het sluipen!
Blijkbaar worden we wel heel geroutineerd in het opruimen en zo. Ik ben namelijk iets voor acht opgestaan, heb ontbeten met de kinderen, en ben beginnen opruimen. Bart heeft eerst wat meegeholpen, is daarna de auto gaan halen, en tegen half tien was alles ingeladen, en waren we gewoonweg klaar! Het scheelt ook een pak dat de kinderen tegenwoordig gewoon meehelpen natuurlijk.
We zijn rustig de auto opnieuw gaan parkeren, en zijn naar de Action Factory getrokken. We hadden de jongens namelijk laten kiezen tussen zwemmen of minigolfen, en allebei kozen ze resoluut voor het minigolfen! Ze doen dat blijkbaar bijzonder graag.
We hebben dan nog rustig iets gegeten ter plekke, de kinderen nog even laten spelen, en rond één uur zijn we vertrokken, kwestie van niet teveel file te hebben rond Antwerpen. Tegen half vier waren we thuis in een koud huis, maar een uurtje later was het er lekker warm – lang leve de kachel – waren de eerste wasmachines al aan het draaien, waren de valiezen al leeg, en zaten de kinderen rustig te spelen.
Kobe had nochtans nog een date: hij mocht gaan slapen bij zijn liefje! Ella gaf een slaapfeestje voor hem, Xander en Kaat, en Kobe keek er enorm naar uit. Trots als een pauw stapte hij bij haar binnen met zijn rugzakje met pyjama, tandenborstel en Elandje, met nog een grote zak chips – dat had hij haar beloofd, en dat was papa nog speciaal gaan halen in de nachtwinkel omdat al de rest dicht was – en een klein cadeautje. Hij glunderde.
Zes jaar, en een slaapdate. Moet kunnen, zeker?
Voor Wolf had ik voor Ankoria een blauwe surcoat gemaakt, met een zilveren wolf op geschilderd. Kobe was toen een beetje jaloers, maar aangezien hij niet mee ging naar Ankoria, had ik er niet meteen eentje voor hem gemaakt. Deze morgen is hij voor een kapoenenweekend vertrokken (lees: van zaterdagmorgen tot zondagmiddag, met overnachting in het eigen lokaal hier in Wondelgem) en het thema was ‘Ridders en prinsessen’. Juist. Ik ben gisterenmiddag dus opnieuw richting Sleepstraat gereden om rode stof, heb op mijn vrije mij-namiddag een grijs biesje rond een goeie lap genaaid, er een halsgat in gestoken, en heb een leeuw uitgeprint en overgezet op de stof. ’s Avonds heb ik dan in de zetel de tekening in de zilververf gezet, en eerlijk gezegd ben ik echt wel trots op het resultaat.
Het is beter gelukt dan die van Wolf: veel makkelijkere stof om op te schilderen, en ik heb de verf ook een pak vloeibaarder gemaakt.
Kobe was in elk geval bijzonder enthousiast. Waarom een leeuw? Omdat hij van sterrenbeeld leeuw is, en het past ook wel bij hem. Ik heb hem de tekening ook zelf laten kiezen. En waarom rood? Wel, als het aan de jongens lag, kocht Wolf alles in het blauw en Kobe alles in het rood. Ze hebben echt elk een duidelijk lievelingskleur.
Deze morgen poseerde ridder Kobe vol trots.
En hoe heb ik die tekening nu overgezet? Wel, ik heb de tekening afgeprint in diepzwart op wit, met maximum contrast dus. Daarna heb ik ze op een glasplaat gelegd, de stof erover (werkt dus niet met dikke stof) en mijn bureaulamp eronder. Met vettig potlood heb ik de tekening probleemloos over kunnen nemen, en daarna dus ingekleurd met textielverf. Het is eventjes werk (zo’n uur of twee), maar het resultaat mag er zijn.
“Kijk mama! Als we flink zijn, mogen we van juf Christelle voor één dagje een knuffeltje meenemen naar huis, en ik heb voor jou een vosje meegebracht. Want op Poort ben jij een vosje, hé!”
Kobe heeft nu dus al een week meegedraaid in het tweede leerjaar. Waar zijn juf in het begin eigenlijk een beetje bang was of het zou lukken, heeft ze er intussen het volste vertrouwen in.
Qua lezen zit hij voor, qua rekenen zit hij netjes op zijn plaats. Ze moet hem soms nog wel wat symbolen, zoals > of < uitleggen, of werkwijzen bij een oefening, maar dat lukt wel. De cijfers schrijft ze netjes bovenaan zijn blad, want hij kan op zich wel rekenen en de cijfers lezen, maar ze schrijven wil niet altijd vlotten.
En daar blijft zijn grootste probleem: dat schrijven. Hij krijgt bijles, soms zelfs over de middag, en krijgt aangepaste oefeningen, en mettertijd zal dat echt wel lukken. Nu is het echter soms behelpen.
Wat zijn welbevinden betreft, ik heb het gevoel dat ook dat wel oké zit. Hij heeft vriendjes in de klas, en daarbuiten speelt hij met zijn vriendjes van vorig jaar. Hij gaat in elk geval nog steeds graag naar school, zelfs liever dan in die eerste twee weken, heb ik zo de indruk. Alleen dat huiswerk maken, dat vindt hij lastig. Ha ja, want de geleidelijke opbouw uit het eerste leerjaar heeft hij ook overgeslagen natuurlijk. Maar ik help hem, stuur hem, begeleid hem, en moedig hem vooral ook aan.
We komen er wel, die zoon van me en ik.
En ook Kobe moet tegenwoordig huiswerk maken. Al is het voorlopig vaak nog zeer speels.
Deze voormiddag heb ik een grondig gesprek gehad met Kobes klastitularis, een dame van CLB en de zorgleraars. De algemene teneur was: Kobe kan echt niet blijven in het eerste studiejaar, want volgens de testen scoort hij op lezen AVI 6 (begin derde studiejaar) en qua rekenen zit hij op niveau tweede studiejaar. Mentaal is hij er ook zeker klaar voor: hij ziet het zelf zitten, hij weet bijzonder veel, en is zeer snel in bijleren. De discrepantie is gewoon té groot: in het eerste zou hij, zelfs mét speciale taken en differentiatie, zich beginnen vervelen, en uiteindelijk de boel op stelten zetten. Dat laatste was vooral mijn inbreng, want zo ken ik mijn Kobe wel.
Er zijn echter twee problemen. Eerst en vooral kan hij nog niet schrijven. Hij kent de letters op zich wel, maar vormt nog geen woordbeeld als hij schrijfletters ziet, en kan ze zelf ook niet. Motorisch mag het geen probleem zijn, maar echt sterk is hij daar niet. De zorgjuf zal hem twee keer per week apart nemen en hem de letters aanleren, zodat hij ook thuis kan oefenen.
Een tweede punt is iets wat ik meteen aanhaalde, en zijn klasjuf bevestigde: hij heeft totaal geen werkattitude. Of met andere woorden: Kobe is gewoon lui. Dingen die hem interesseren: prachtig! Maar voor al de rest zoekt hij altijd uitwegjes. Hij treuzelt, prutst, en kan zich zó lang bezig houden dat thuis bijvoorbeeld Wolf al alles heeft opgeruimd, en Kobe amper iets. Wolf doet dat uit plichtsbesef, en Kobe maakt daar schromelijk misbruik van. Of zoals ik vorige week met hem ben tegengekomen, en waarvoor ik me gloeiende kwaad heb gemaakt: we zaten in de keuken, en Wolf en ik hadden net de tafel gezet. Het was de bedoeling dat Kobe ook hielp, maar hij had er zich weer vanonder gemuisd. Toen we goed en wel zaten, zag ik dat ik een slabbetje voor Merel was vergeten. Kobe zit daar het dichtste bij, dus vroeg ik hem om er eentje te nemen. Zijn reactie: “Goh, zeg jong, ik moet hier ook echt altijd àlles doen he!” op de meest verontwaardigde toon die je je kan voorstellen. Ik heb hem meteen uit de keuken gezet, zo kwaad was ik.
Het zal dus een uitdaging worden. Aan de ene kant moet hij bijgewerkt worden, aan de andere kant zal hij de nieuwe leerstof ook veel sneller verwerken dan de anderen, en zal zijn juf hem strikt in de gaten moeten houden, en van de nodige uitdagingen voorzien. Plus: ze moet ervoor zorgen dat ook hij leert wat werken is, en dat niet alles vanzelf gaat. En vooral: dat hij niet mag afhaken zodra iets niet meteen vlot lukt.
Poeh. Het is geen cadeau, zo’n hoogbegaafd kind. Maar liever dat dan omgekeerd, vermoed ik. In ieder geval begint hij maandag in het tweede leerjaar.
