Acta Diurna de muliere ludenti
Omdat Kobe nog steeds niet kan fietsen omdat hij zijn evenwicht niet vindt, ben ik zaterdag in Ledeberg een tweedehandsloopfietsje gaan halen. Het is wat klein voor hem, maar het werkt wel. Zodra hij hier lange stukken mee kan rechtdoor rijden, schakelen we weer over naar zijn echte fiets.
Wat doe je als je zoontje van zes op scoutsweekend gaat met als thema ‘Circus’? Ha ja, nog snel op de valreep iets proberen vinden van kleren dat daarbij past.
Maar het is nu niet precies carnaval of halloween, dus circuskostuums lagen nu niet dik gezaaid. En eigenlijk wilde ik er ook niet teveel geld aan uitgeven: het is gewoon eenmalig voor de scouts, en de kans dat het het weekend niet eens overleeft, is nogal groot ook.
En wat doet ne mens dan? Juist, hij schuimt de kringwinkels af! Eerst die van Mariakerke, maar echt veel hadden ze er niet (behalve dan een ongelofelijk wijze rok voor mezelf van 5 euro, en een schattig rokje voor Merel van drie euro). Ik ben dan maar naar die van de Brugse Poort gereden, waar ik nog nooit geweest was. Fijne winkel, en behoorlijk groot! Ik heb er effectief een los broekje gevonden dat perfect als clownsbroek kan dienen, en dan ook nog een kettinkje dat ideaal is als basis voor mijn zelf te maken ketting. Score!
Ik ben dan maar rustig in het Pierkespark gaan zitten, en heb er voor vier euro de max van een ‘sandwich’ gegeten: een groot stuk stokbrood met sla en tomaten en twee merguezeworsten tussen. De volgende keer drink ik er een koffie bij Trafiek, maar daar had ik nu geen tijd meer voor.
Ik was van plan het broekje thuis aan te vullen met een paar bretellen, maar die zijn ergens in de verbouwing zoek geraakt, vrees ik. Maar gelukkig was er nog de narrenkap met belletjes, en Kobe vond het allemaal in orde.
Meer moet dat niet zijn voor deze mama: een tevreden zoontje dat blijgezind op weekend vertrekt. Amuseer je, Kobe!
Omdat er morgen een pedagogische studiedag voorzien is voor de juffen van de kinderen, hebben ze eigenlijk vandaag al vakantie! Het gevolg is dat ze ook vandaag dus al hun rapporten mee hebben, en die zijn ronduit schitterend.
Wolf heeft één acht, en al de rest is negen en meer. Plus hij is blijkbaar ook een aangename jongen, en dat moet dus echt niet meer zijn. We zijn echt trots.
Maar ook Kobes rapport is super: hij boekt merkelijk vooruitgang, heeft nog amper één zeven, en al de rest is acht en meer. Ook op hem zijn we dus meer dan trots.
Eigenlijk, eigenlijk he, eigenlijk heb ik toch wel slimme kinders…
Bart nam de kinderen mee naar school, en ik, ik wachtte op de mannen van Ikea vandaag. Zij kwamen netjes om kwart voor negen, zoals ze even tevoren telefonisch hadden gemeld, en togen meteen aan het werk. Een Mechelse poat en zijn Franssprekende Marokkaanse compagnon, in een sappig dialect. Ze werkten stevig door, maar ik zag vooral dat ik héél erg blij was dat ik ervoor had gekozen om hen beide grote kasten te laten installeren, en het niet zelf te doen. Als zij, met al hun ervaring, met twee er al drieënhalf uur mee bezig waren, hoe lang zou ik er dan niet over gedaan hebben?
Rond de middag waren ze weg, en kon ik beginnen aankleden. De rommel in Wolfs kamer moet beetje per beetje in de kast verdwijnen, en kunnen we nu pas echt beginnen opruimen.
Zijn vroegere bed verhuisde naar Kobes kamer, en werd daar ingericht als leeshoek/logeerbed. Het staat er nu vrij vol, maar het stoort niet, vind ik.
In de namiddag ging Kobe prompt zijn huiswerk maken in zijn nieuwe kamer:
In Wolfs kamer verscheen dus het grote bed:
Het moet vrij centraal in de ruimte staan, omdat anders de schuiven aan beide kanten niet bruikbaar zijn. Hij gaat er zijn boeken en zo insteken, zegt hij.
En ’s avonds lagen ze allebei te glunderen:
Het komt nog goed, met die verbouwing, het komt nog goed.
Omdat ze woensdag met de nieuwe kasten en bed van Wolf komen, moest er dringend plaats gemaakt worden, en werd er dus dit weekend verhuisd. Kobes kamer was vrijdag eindelijk af, en dus kon het.
Leeg zag ze er wel impressionant uit, vond ik. Hij heeft twee lichtpunten, en ik heb aan het ene gewoon een peertje gehangen. We zien wel wanneer we ergens knappe lusters vinden.
Kast een, de tweedeurs, kregen Bart en ik nog vrij makkelijk door het schuifraam, ondanks mijn kapotte rug. Die zei trouwens ‘krak’ op een bepaald moment, en aangezien ik niet meteen op mijn knieën zat van de pijn, was dat een goeie krak: het is intussen een pak beter.
Kast twee, een driedeursgeval, was een ander paar mouwen: te zwaar, te groot om deftig vast te nemen, en ze moest er op haar zijkant door of het ging niet. Ik plaatste een oproep op mijn Facebook voor een potig jongmens en vijf minuten van diens tijd, en kreeg prompt twee potige potten, die met de grote glimlach en een prachtig boeken tulpen een half uur later voor de deur stonden.
Met behulp van de twee Soph(f)ietjes stond de kast eigenlijk ook vrij vlug op zijn plaats, en was er tijd voor koffie, terwijl de jongens verder opruimden boven. Het was overigens een kwestie van centimeters, want veel plaats is er niet over.
Het bed werd verzet, zijn bureau werd versleept, er kwam een bureaustoel aan te pas, en er werd zelfs een prachtige klastekening uit het derde kleuterklasje opgehangen. Kobe had die vorig jaar op het eind van het jaar gewonnen, en geef toe, ze hangt er prachtig! En elke avond klimt hij op een stoeltje, om even over het bontvelletje van een van de konijntjes te wrijven…
Voorlopig slaapt Wolf nog in het tweede bed in zijn eigen kamer, tot ze zijn meubels komen brengen. Dan ga ik kijken in hoeverre ik dat bed in Kobes kamer kan zetten als leeshoekje/logeerbed. Ik denk dat het nét zal kunnen.
In elk geval heeft hij ongelofelijk goed geslapen in zijn nieuwe kamer, en is hij er superblij mee ^^
We waren nog niet uitgenieuwjaard: Kobe moest nog bij zijn peter langs. En omdat het Lichtmis is, nodigde Ilse ons uit voor pannenkoeken. Daar kunnen we kort over zijn: ze waren heerlijk!
En zelf heb ik er eindelijk eens aan gedacht Kobes nieuwjaarswens op te nemen, gewoon omdat het zo leuk gezongen is. Alleen deed hij het deze keer zonder de gebaren, jammer!
Oh, en Merel is nog steeds verzot op Ilse!
Kobe was het proefkonijn op talentendag om zelfgemaakte verf uit te proberen. En de snoet die hij trekt, is omdat hij een snoepje ging krijgen.
Onvoorstelbaar wat een fantasie Kobe heeft! Uit een hoop karton heeft hij een dinofossiel gemaakt, zoals hij zelf zei: de beenderen zijn netjes uitgeknipt.