Geplaatst op

Ziek

Hmpf, Kobe is deze morgen opgestaan met buikpijn. Slechte timing, want morgen vertrekt hij op kamp. Maar buikpijn waait meestal snel over, zeker als er een vriendinnetje is om mee te spelen. Kaat was namelijk de hele dag bij ons, vriendinnetje van Kobe dus, en vooral ook de zus van Merels zielsvriendinnetje Lieze. Die twee zijn soms net een Siamese tweeling… Els had beide zusjes afgezet rond acht uur, en ik bracht de kleintjes tegen negen uur naar hun sprookjesdanskamp.

Maar rond een uur of tien kwam Kaat me halen: dat Kobe aan het overgeven was. Effectief, hij zag zo wit als buxushout (om de Latijnse uitdrukking even te gebruiken, pallidior buxo) en ik heb hem dan maar in de zetel geïnstalleerd. Hij bleek zelfs 38,8° koorts te hebben. Sneu voor Kaat, maar niks aan te doen: ze begreep het wel, en er zijn genoeg nieuwe dingen hier in huis om mee te spelen.

Hij heeft ’s middags wel wat gegeten, voelde zich beter tegen dan, maar helaas, een paar uur later was het opnieuw van dat. Ook de koorts zakte wel even met wat medicatie, maar lang bleef dat niet duren.

Hmpf.

Het valt dus nog af te wachten of hij morgen mee kan vertrekken op kamp. Ik hou mijn hart vast…

Geplaatst op

Rare maandag

Ne mens moet toch iets doen op zo’n pedagogische studiedag? Zoals werken, en dan maar uw ouders vragen om te babysitten? Gelukkig was het niet al te lang, want morgen beginnen de examens, en was er dus geen les meer in de namiddag.

Bart had voor eten gezorgd, zodat mijn ma het maar moest opwarmen. We dronken nog koffie, aten samen een stukje aardbeientaart, en toen ging ze naar huis, een tukje doen voor ze vanavond weer op de lappen ging.

Intussen was Bart al in Zaventem, klaar om naar Barcelona te vertrekken voor een paar dagen, en ging ik in de namiddag even tot bij de huisdokter. Mijn allergie, die ik sinds vorig jaar heb, is dit jaar veel en veel erger: koppijn, niezen, jeukende ogen, neus potdicht, enfin, the works. De dokter trok bloed, en schreef me medicatie voor. Hopelijk werkt het snel, want als ik zo moet verbeteren, zal het niet al te goed gaan.

Tegen half zes kwam er een vriendje van Kobe aanwaaien, of hij mee mocht gaan spelen. Ik stemde toe, op voorwaarde dat hij om half zeven thuis was. En toen werd het half zeven, kwart voor zeven, zeven uur… Echt ongerust was ik nog niet, want ik ken mijn Kobe een beetje. En jawel, wij waren al lang klaar met eten, alles was al opgeruimd, toen Kobe vrolijk kwam aanhuppelen om vijf over zeven. Ik heb hem zeer grondig de levieten gelezen, en een zeer geschrokken Kobe meteen en zonder eten naar bed gestuurd. Toen ik een dik kwartier later Merel in bed stak, lag hij nog steeds te huilen. Ik ben dan maar eens grondig gaan praten met hem over verantwoordelijkheid, en heb hem laten opstaan en laten eten. Hij is wel alle schermprivileges kwijt voor een week (zal wel een paar dagen worden, maar kom). Maar ik denk vooral dat het nu wel – even – zal blijven hangen.

Intussen was ik met Wolf Kubb beginnen spelen. Ha ja, dat leek me vorige vrijdag zo leuk, dat ik het ook wel wilde uitproberen. Kobe is ook nog komen meedoen, en ik vind het de max van een spel: de lompe versie van petanquen.

En lomp is het wel, als je een kubb op je tenen laat vallen, zoals Wolf…

Geplaatst op

Lego bij de Fun

Lego is hier natuurlijk al lang geen onbekende meer, en ook de reeks van Lego Chima kennen de jongens: ze bekijken de online filmpjes, ze kennen volledig het verhaal van de leeuwen versus de krokodillen, en het woord ‘chi’ valt hier wel eens, vooral als ze online aan het spelen zijn. Maar Lego is en blijft vooral de bouwdozen natuurlijk. Eerder hadden ze al de gigantisch grote doos gekregen met de Vuurtempel: een constructie die je van tempel kan omvormen tot vliegende feniks, en die ronduit de max is. Alleen ga ik hem toch eens moeten nakijken op kleine foutjes – lees: herbouwen – want hij plooit niet zo makkelijk, dus ik vermoed dat Wolf ergens een foutje heeft gemaakt.

Toen Birgit van durvendromendenkendoen me vroeg of ze interesse zouden hebben in de doos met de ultieme Phoenix die ze gekregen had van de Fun, zei ik natuurlijk geen nee. Ik was wel wat verbaasd, want ik kende de webshop van de Fun wel – Wolf heeft er zijn gigantisch nerfgeweer besteld – maar het zou niet in me opgekomen zijn om er te gaan zoeken naar Lego. Hun aanbod is nochtans behoorlijk uitgebreid, zo blijkt.

Ik had de doos vandaag op de tafel gezet tegen dat ze thuis kwamen, en Kobe sprong een gat in de lucht. Zeg nu zelf, dat gezichtje!

Alleen die kleine blokjes Lego op de grond waar ik met mijn blote voeten loop, daar moeten ze echt nog iets op vinden…