365 – 28 oktober 2015 – fagotles
Fagot
Kobe lijkt echt wel aanleg te hebben voor muziek, en dus mocht hij na een jaar notenleer een instrument kiezen. Gitaar wou hij niet, want dat speelt Wolf al. Piano? Meh, te groot en te luid, en (denk ik) te gewoon voor Kobe :-p En strijkers, dat zei hem niet veel.
Hij sprak eigenlijk al lang van een blaasinstrument. Dwarsfluit, of blokfluit misschien. Voor trompet en klarinet kreeg hij een veto: het een echt te luid (en ik hou niet van koperblazers behalve hoorn), en klarinetten doedelen me te veel.
En toen kwam hij thuis met fagot. Je weet wel, houtblazer, familie van de klarinet, maar dan de grote broer. Ook met een rietje te bespelen, maar ongeveer 1.30 meter lang. Serieus.
Fagot.
Hij bleef bij zijn standpunt, ook toen ze met de notenleerklas op instrumentenbezoek waren geweest. Fagot zou het zijn. Dus maakten we op het einde van vorig schooljaar al kennis met juf Renate, de fagotlerares, en werd zijn maat bepaald. Want ja, als hij té klein is, kan hij niet aan alle kleppen, en moest het een speciaal instrument zijn. Blijkbaar was dat niet nodig, en deze morgen stond ik met hem om negen uur in de fagotles. Juf had een huurinstrument mee, een mooi houten ding, en eigenlijk hebben we samen geleerd hoe je het ding in en uit elkaar haalt, hoe je het schoonmaakt, en hoe je erop blaast. Enfin, dat heeft Kobe geleerd, want ik krijg er geen zinnig geluid uit. Maar hij blaast dus al een mooie peut.
Hij straalde.
Deze namiddag wilden ze al samen spelen, Wolf en hij. Ik wierp nog op dat Kobe maar één noot kent, de lage mi, maar dat was volgens Wolf geen bezwaar: de meeste van zijn stukjes zijn sowieso met een mi als grondtoon, en dat kon dus wel.
We hebben tranen gelachen, echt waar, en ik heb zelfs op een bepaald moment de fagot overgenomen, want Kobe zakte door zijn benen van het lachen. Het klonk dan ook hilarisch: Wolf heel delicaat op zijn gitaar: “Mi – re – mi” “Peeeeeuuuuuutttt!”
Man man man.
Fagot begot.
365 – 19 september 2015 – fagot, begot!
Ankoria
Vandaag was er weer de kinderlarp Ankoria, en andermaal hebben we ongelofelijk veel geluk gehad met het weer. Het heeft even geregend, maar het was niet koud, en het viel dus allemaal reuze mee. Wolf, Wout en Kobe zagen het fantastisch zitten, en hebben zich goed geamuseerd. Ik was doodop eigenlijk, en heb me vooral beziggehouden in de buurt van het spelkot, met schminken en foto’s nemen. En een klein rolletje spelen, dat ook. Meer hoefde dat niet te zijn voor mij, eigenlijk feitelijk, zo in het begin van het schooljaar.
Een paar foto’s, van de jongens, of gewoon wijze veelzeggende foto’s. Geniet.
Een dag vol variatie
Omdat ik gisteren nogal laat op de Nachtkronieken was blijven hangen, heb ik nota bene geslapen tot half elf. Ik heb me nog moeten haasten om te ontbijten en te douchen, want om elf uur stonden hier twee flinke kerels, oudleerlingen die de haag kwamen scheren. Omdat de arme haag nu toch al gans geabimeerd is doordat ze meer dan een meter is ingekort, leek het ons het ideale moment om ze ook aan de straatkant flink kort te zetten, zo’n halve meter minder. Het ziet er nu toch al niet meer uit. Meteen hebben de heren ook het woekerende onkruid flink aangepakt, al maak ik me geen illusies: over een maand staat het terug even hoog. Maar bon.
Intussen sorteerden de kinderen eens het tuinspeelgoed uit, en haalden er alle kapotte waterpistolen van tussen.
Bart mestte (een stuk van) zijn kleerkast uit, volledig uit eigen beweging, en ik deed een stapel kleinere onnozelheden, zoals bijvoorbeeld twee keer de kabel te repareren, die de heren netjes hadden doorgesneden. Ook binnen werd alles opgeruimd, en ik voelde me geïnspireerd door het haagscheren, en zette de tondeuse in Kobes veel te lange haar. Er kwam zowaar een proper ventje vanonder.
Bart maakte intussen een fantastisch speltbrood, niet met de bakmachine, maar met de Kitchen Aid, meteen zijn eerste wapenfeit met het ding.
En tegen kwart voor vijf kwam hier een aantal oudleerlingen langs voor een gezellige babbel en versgemaakt ijs met fruitsla, en bleven zowaar tot half negen! Leuk was het wel, ze voelden zich hier duidelijk op hun gemak. Voor herhaling vatbaar, trouwens.
Groene Vingers
Kobe is op Groene-Vingerskamp, en hij vindt het precies wel heel erg leuk. Plantjes en zaden hebben hem altijd al geïnteresseerd, maar nu mag hij er zelf mee prutsen. De eerste dag hadden ze al de top van een nylonkous volgestopt met aarde, en daarin zaten dan tuinkerszaadjes, en die zouden vrij snel moeten kiemen. Gisteren hebben ze een moestuin aangelegd, maar helaas, een van de kleuters vond vandaag dat die wel heel erg op een zandbak leek, en had er al in zitten prutsen. Nu, de schade is min of meer hersteld, en hij kijkt al uit naar wat er tegen vrijdag zou komen piepen.
Elk IdeeKidskamp krijgt ook altijd een namiddag een expert of zo op bezoek. En vandaag was er bij Kobe dus een bloemiste langsgekomen, met een hoop bloemen, planten, en vooral ook technieken.
Toen ik hem ging ophalen vandaag, tussen het schilderen door, kwam hij dan ook zo trots als een pauw met zijn bloemstuk af. Geloof me, het was winkelwaardig, ronduit prachtig eigenlijk. Het past nog perfect bij de roosjes die ik vandaag gekocht heb. En trots dat hij was! Maar hij had er ook reden toe, kijk zelf maar:
365 – 30 juli 2015 –
Verjaar-dagje
Kobe glunderde bij het opstaan: er stond een pakketje in Duplo met een grote K op de tafel klaar!
Bij het openmaken zat er een doosje van lego in, met daarin een doosje, met daarin een doosje, met daarin een papiertje: een bon voor een bezoekje aan de speelgoedwinkel! Kobe was heerlijk enthousiast, je moet maar eens naar de laatste foto kijken!
En toen bleken er pannenkoeken als ontbijt te zijn.
Daarna mochten ze naar “De Boxtrollen” kijken, en ’s middags was er zowaar macaroni met hesp, kaas en champignons! Stel je voor zeg!
Het was er het weer niet naar om naar de Gentse Feesten te gaan, en dus werd er eerst naar Dierkens gegaan, om er een Lego Ninjago Airmaster te kopen, en de grote doos met het Ninjago basisstation. De hele verdere namiddag werd uiteraard daaraan gespendeerd, tot het tijd was om croques monsieur te eten. Wolf had nog geld staan, en kocht een goede step, waarmee hij de hele namiddag bus speelde voor zowel Kobe als Merel.
En Kobe bleef maar gaten in de lucht springen, zeker toen ik, zodra Merel in bed lag, aankondigde dat we ook nog naar de Lego Movie gingen kijken.
Te oordelen naar de gigantische platdrukknuffel die ik kreeg bij het slapengaan, had hij een leuke verjaardag.
Graag gedaan, Kobe!
Acht jaar
Lieve Kobe
het is al een uur of tien ’s avonds, en jij ligt net in je bed. Ja, verjaardagsjongens mogen al eens wat langer opblijven om naar een film te kijken, nietwaar?
Acht jaar… Ik kan het me echt niet meer voorstellen, liefje. Acht jaar geleden rook ik de geur van verbrand vlees, kroop een verpleegster bovenop mijn buik – ik zag het zelf niet eens, ik lag achter een gordijntje – en begon ze te duwen en te sleuren, en nog wat later toonde de gynaecoloog jou met trots aan mij. Ik kon je nog niet vastnemen, lieverd, de keizersnede moest eerst gehecht worden. Maar terwijl ik ongelovig lag te luisteren naar het geluid van een nietjesmachine, was jij samen met je papa verdwenen. Toen ik later naar mijn kamer werd gebracht, zat papa daar muisstil, met op zijn blote borst, onder een dekentje, een kleine Kobe met enkel een mutsje op. Je sliep heerlijk.
Maar ik wilde je liefst zo snel mogelijk in mijn armen, en zodra je bij mij werd gebracht, begon je heftig met je hoofdje te bewegen en je mondje te tuiten: je wilde drinken!
Dat is eigenlijk niet veranderd, Kobe: je bent nog altijd een enorm grote fan van eten, ook al ben je mager. Maar in alles wat je doet, ligt diezelfde passie. Jij kan zo blij zijn, dat de vreugde van jou afspat. Op diezelfde manier bezorgt ook elke pijn jou intense droefenis: een beetje droevig, daar doe je niet aan. Je gooit je ook telkens met diezelfde passie op elke nieuwe hobby, of dat nu lezen, origami, Skylanders of Lego is.
Aan de andere kant kan je ook heel snel iets van je afschudden. Waar Wolf nog dagen kan zitten piekeren over wat iemand gezegd heeft, ga jij dat veel sneller relativeren. Let wel, je herinnert je vaak maanden later nog woordelijk wat er gezegd werd, maar je kan het sneller een plaatsje geven. Je emoties zijn zeer intens, maar ook snel weer voorbij.
Eigenlijk ben je gewoon standaard een vrolijk ventje, Kobe. Je bent vrijwel altijd goed gezind, staat letterlijk te springen voor vanalles, en lacht om de domste dingen. En die domme dingen, die komen heel vaak uit jouw eigen gekke brein. Van papa mag ik het niet zeggen, maar jij bent echt wel een speciale, lieverd. Zo was het gisteren eerst aan het motregenen, en ging dat daarna over in miezeren. Jij noemde het prompt “larfregen”. Het duurde even voor ik door had wat je bedoelde… Je bent ongelofelijk creatief, zowel in je woordgebruik, als in origami, lego, alles eigenlijk.
Je bent ook een echte spons: alles wat je hoort of leest, neem je in je op, verwerk je, en kan je daarna bezigen voor eigen gebruik. Je leert met andere woorden de feiten niet klakkeloos uit het hoofd, maar kan er ook echt iets mee doen. Je Engels, bijvoorbeeld, is beter dan dat van Wolf, en aangezien hij zijn Frans bijna altijd luidop leert, kan jij het intussen bijna even goed. Je hebt er vooral ongelofelijk veel flair voor, en bent niet bang om onderuit te gaan of fouten te maken, en dat is wel het grootste verschil met je broer, denk ik. Op school doe je het trouwens schitterend: je bent bij de eersten van je klas, en je munt echt uit in wiskunde en wereldoriëntatie. De fouten die je maakt, zijn meestal verstrooidheidsfoutjes, en de juf staat vaak versteld hoeveel jij eigenlijk weet. Je gaat ook vaak doordenken over de dingen: daarstraks vroeg je nog: “Mama, waarom heet een tafel eigenlijk een tafel, en geen foefaroempsi?” Ik legde jou uit dat het van het Latijnse tabula komt, en je vroeg je dan spontaan af waarom water dan in het Latijn aqua is, en niet lijkt op water. In jouw geval kan ik makkelijk beginnen over semantiek, en over Romaanse en Germaanse talen, en zelfs over het Indogermaans. Zo heb ik jou ooit eens uitgelegd dat het feit dat de autolichten automatisch aanspringen, een kwestie van lumen is, en dat heb je dan ook aan je klasgenootjes versteld. Je wilde hen ook ooit uitleggen wat een lichtjaar was, en dat dat geen tijd maar een afstand is, maar dat vond zelfs jouw juf een brug te ver.
Maar tegelijk ben je de meest speelse van de hoop: in alles, maar dan ook werkelijk alles zie jij, door je ongebreidelde fantasie, een mogelijkheid om te spelen. Desnoods speel je met je eigen vingers, die dan plots ventjes worden en ganse conversaties houden waarmee je zusje dan strijk ligt van het lachen. Het zorgt er helaas ook voor dat je leven één grote chaos is, en dat opruimen een zware opgave is, omdat je in elk gevonden voorwerp een mogelijkheid tot spel ziet. Ik moet jou echt dwingen om een knop in je hoofd om te draaien en écht op te ruimen. Geloof me, ik ken het. Ik ken het bijzonder goed.
Eigenlijk, Kobe, ben je een fantastisch ventje! Lief, attent, charismatisch, creatief, gevoelig en bijzonder intelligent. En vooral ook mijn achtjarige zoon.
Gelukkige verjaardag, liefje!