Geplaatst op

Nerdlab

Kobe had inderdaad een tijdje geleden een foldertje meegekregen naar huis, maar zoals zovelen lijden ook wij aan foldermoeheid. We hadden het dus niet eens bekeken.
En toen kwam hij woensdag enthousiast thuis van school: dat ze in de bibliotheek meegedaan hadden aan Nerdlab Het mobiele Makerslab, en dat hij dat de max had gevonden.

Ha ja? Bleek dat Nerdlab met hun mobiele makerslab van Bibliotheek De Krook in 2017 naar verschillende wijkfilialen reist. “Daar kunnen tieners (10-14 jaar) hun eigen stad bouwen, met behulp van lasercutting, elektronica, videomapping en streetart. Een creatieve en leerrijke dagen, met een spectaculair resultaat!”

Het was vorige zaterdag al geweest, en vandaag wilde hij dus ook wel gaan. Alleen… Kobe zou Kobe niet zijn mocht hij om tien uur klaargestaan hebben. Hij vond dat hij later ook nog wel kon aansluiten, en wie ben ik dan om dat tegen te spreken. Zodoende stond hij niet om 10.00 uur, maar wel pas om 14.00 uur in de bib, iets waar hij achteraf spijt van had.

“Want ja, mama, we hebben een bristlebot gemaakt, en nog veel wijze dingen! Kijk maar!”

Jammer genoeg waren er maar drie kinderen aanwezig. Allez zeg, zo spijtig!

Volgende week wil hij ook gaan, maar we moeten dat nog bekijken, want er is ook rugbymatch in Oudenaarde…

Enfin, we zien wel, ik ben in elk geval al blij dat hij het leuk vond!

Geplaatst op

Ankoria

Gisterenavond bracht Bart Kobe en Merel naar Wetteren, bij Charlotte en Thomas, die hen dan meenamen naar Geel voor de kinderlarp Ankoria.

Ik was uiteraard van plan om met hen te gaan, maar daar is vanzelfsprekend geen sprake van. Ik had dan ook al schrik dat ze gewoon niet zouden kunnen gaan, en ze keken er allebei zo hard naar uit… Maar bon, Thomas en Charlotte to the rescue dus. Wolf hielp hen met het verzamelen van hun spullen, en ik luisterde en zag dat het goed was.

Ik moet wel toegeven dat ik jaloers was op de figuranten ginder: ik had ook dolgraag in dat stralende weer een norn gespeeld, maar bon, ik was al ongelofelijk blij dat mijn rug er niet voor zorgde dat zij dat moesten missen. Bart is hen dan ’s avonds gaan ophalen daar in Geel: een uur en een kwartier rijden, eigenlijk valt het nog mee, vergeleken met veel andere locaties in het verre Limburg.

Hebben ze ervan genoten? Heel erg, zo merk ik. En ik heb ook feedback gekregen van andere ouders, en daar ben ik zeer dankbaar om. In het begin moest Merel nog wat wennen, zoals altijd, en haar initiële angst overwinnen, en dus nam Annelies haar op sleeptouw. Na een tijdje trok ze zelfstandig op met haar Ankoriavriendinnetjes Manon en Annika. Dik in orde. En Kobe? Die speelde het op zijn Kobes: hij had een vriendje gevonden met wie hij het spelsysteem uitploos en de beste combinaties van vaardigheden en spreuken opstelde om zo nog veel krachtiger te worden. Hij is er intussen een van de zwaarste spelers geworden, wegens al meedoen sinds hij vijf is. Maar zijn ogen straalden…

Het ongelofelijk leuke aan Ankoria is dat alle ouders daar ook zelf larpers zijn, en dat ik hen zo goed als allemaal ken. Daardoor weet ik dat mijn kinderen sowieso goed opgevangen worden, wat er ook scheelt. Dat is wat je zelf ook doet: een huilend of ongelukkig kind? Gewoon even luisteren, gewoon even knuffelen, en dan een handje vasthouden, en dat komt goed.