Ziekteverlof, dat vind ik dus een moeilijk concept. Ik doe mijn werk zo graag en ik leef zo mee met mijn leerlingen, dat ik niet graag thuis zit. Nu, echt ziek = echt ziek. Maar toen ik bv. corona had, was ik gewoon moe en af en toe een beetje mottig, maar heb ik gewoon online les gegeven. Dat bespaart een hoop gedoe van studies en lessen inhalen en al dat soort dingen.
De galblaasoperatie had ik met opzet deze week gelegd: ik zou na drie weken voldoende moeten hersteld zijn om weer aan het werk te kunnen, en dat is dan netjes na de kerstvakantie. De chirurg opereert enkel op maandag, maar vorige week had ik nog een examen en dat wilde ik zonder risico kunnen verbeteren. En deze week, goh, dan zijn het vooral klassenraden. Ik had nog het geluk dat alles opnieuw online moest: de directie ging de klassen waar ik klastitularis van ben, wel voor haar rekening nemen, maar dat was nu eigenlijk niet nodig. Fysiek zou ik absoluut niet naar school gekomen zijn, maar online vanuit mijn zeteltje? Goh ja, dat moest wel kunnen.
En dus deed ik gisteren al een duit in het zakje bij de klassenraad van mijn zesdes, en hield ik vandaag gewoon zelf mijn eigen klassenraden als titularis. Maar ik moet wel toegeven: na afloop van dat anderhalf uur was ik gewoon doodop, en ik heb een stevige tuk gedaan.
De directie had me vorige week ook gevraagd of ik het zag zitten om mijn eigen oudercontacten te doen. Uiteraard geen enkel probleem als ik dat niet wilde, dan gingen ze iemand anders voorzien. Maar ze kennen me intussen een beetje, vrees ik. Ik wilde dat inderdaad graag zelf doen: de eerdere contacten met de ouders waren ook via mij verlopen en dat zal ook nog zo zijn voor de rest van het jaar. En vooral: dat zijn ongeveer tien gesprekjes van tien minuten – als het meevalt – en ik had telkens na twee ook een buffer van tien minuten ingebouwd.
Alleen… bij de eerste liep het al mis want die had blijkbaar aangegeven dat die liever gebeld werd, maar die boodschap was nooit tot bij mij gekomen. Ik heb dus tien minuten zitten wachten achter mijn scherm, en na een berichtje van die ouder dan maar in buffertijd gebeld. Resultaat: veertig minuten aan een stuk, en dat was eigenlijk wel lastig voor iemand die nog maar 3 dagen geopereerd is.
En toen kwamen er nog een paar lastige gesprekken en vooral ook een telefoon van een half uur…
Ik geef het toe, ik was echt op. Maar ik ben wel blij dat het me gelukt is, want ik moet de rest van het jaar nog verder met die ouders en die leerlingen, en dan wil ik het niet graag via een andere partij vernemen.
En dan nu: vakantie! Allez, ziekteverlof, want de leerlingen en collega’s moeten morgen wel nog naar school. En het kerstkaartje van de school, dat heb ik gelukkig ook al gemaakt.
