Zo’n kattenjong, dat heeft niet veel nodig om te spelen. Ge geeft dat gewoon een opengevouwen cornflakesdoos, en dat is een paar uur zoet.
En wij eigenlijk ook.
En wij eigenlijk ook.
Nieuwe huisgenoot: Nazgûl!
Na de dood van Saruman wilden we eigenlijk vrij snel een nieuw katje, en tot onze grote verbazing sputterde Bart niet eens tegen.
Eerst dachten de jongens om pas tegen het einde van de vakantie eentje te zoeken, na onze reis naar Spanje, maar ik wilde eigenlijk tegen dan al lang dat beestje getraind hebben, zodat het in september, wanneer er niemand meer in huis is overdag, zelfstandig zijn ding kan doen.
Ideaal dus: na de examens. Dan is er nog een maand lang vrijwel continu iemand thuis, en tijdens Spanje hebben we zeer fijne housesitters, dus da’s ook in orde.
Via Ulrike, onze dierenarts die ook in het kattenasiel van Evergem werkt, kregen we zicht op een allerschattigst zwart katertje, een lief beestje, zei ze. Ideaal voor woensdag, dachten we, want dan zijn de examens achter de rug. Alleen bleek de ideale afhaaldag zaterdag te zijn, zodat ook de kooien per nest leeg waren. Euh, allez dan maar, zeker?
In de late namiddag togen we, gewapend met kattenreismand, naar Evergem. En jawel, een prachtig, klein, rustig mormeltje werd prompt Nazgûl gedoopt – het moest passen bij Gandalf – en mocht mee naar huis. Hij kostte ons wel 170 euro, maar dat is helemaal normaal, want gevaccineerd, ontwormd, gechipt én gecastreerd.
Hij is vooral onwennig en voorlopig bijna onrustwekkend kalm, maar dat zal wellicht nog wel veranderen, vermoeden we. En zelfs Bart is al helemaal gecharmeerd.
365 – 19 juni 2021 – Nazgûl
365 – 11 oktober 2019 – pluizig
Saruman
Dat zo’n katje in huis toch wel een bezigheid is. Maar ook wel zalig, eigenlijk feitelijk. Het is echt een aanhankelijk beestje: hij komt steevast bij ons liggen. Het is vooral Wolfs katje, zoals de bedoeling was: als hij kan kiezen, kruipt hij bij Wolf.
En Gandalf? Die is ongelofelijk op zijn tenen getrapt: hij komt enkel binnen om te eten, en blaast dan naar de indringer. Gisteren zat hij daarna van op een afstand in stilte naar Saruman te kijken, tot ik iets zei tegen hem: toen begon hij te blazen, te grollen, en vooral gigantisch klaaglijk en verontwaardigd te miauwen tegen mij. Wolf lag gewoon plat!
Maar verder is hij vooral gigantisch schattig: oordeel zelf!
En Bart? Wel euh…
Meet Saruman The White…
Wolf vroeg het al meer dan een jaar: dat hij dolgraag een nieuw katje wou, na het vroegtijdig heengaan van Radagast. Hij wou dat eigenlijk zelfs als communiecadeau…
Nu ja, Bart was niet echt te vinden voor het idee, hij is niet bepaald een kattenmens. Maar ik speelde wel met het idee. En toen een maand of twee geleden bij een vriendin uit de rugby een allerschattigst spierwit kitten voorbijkwam, tsja… Ik polste even heel terloops bij Bart, en er kwam geen gedecideerde nee uit, dus… zette ik gisteren op het boodschappenlijstje kattenbakzand en kittenvoer. Barts wenkbrauwen gingen even tot aan het plafond, maar bon…
Gisteren zijn we hem gaan afhalen, hier een kilometer of twee verderop. Het beestje is ongelofelijk tam, heeft amper een beetje gemiauwd, en vooral gigantisch veel rondgesnuffeld. En tegen een uur of tien durfde hij zich aan mijn voeten installeren. En nog iets later? Gewoon bovenop Wolf.
Dat komt helemaal goed, dat beestje. We hebben al een Gandalf de Grijze, we hadden eventjes een Radagast de Bruine, en nu is er dus Saruman de Witte.
Alleen moeten we nu nog zien te voorkomen dat er zich een episch gevecht ontwikkelt tussen beiden.
365 – 27 juni 2017 – Saruman de Witte
