Gisteren heb ik een stevige waarschuwing van de kinesiste gekregen: ik moet nog ongelofelijk voorzichtig zijn, zegt ze. Zodra ze nog maar in de buurt kwam van de plek waar de verschuiving zit, begonnen mijn voeten al te tintelen, en da’s dus absoluut nog niet in orde. Ze durfde dan ook niet verder te werken op dat plekje. Ik mag dan ook echt niet roekeloos of overmoedig worden, en dat gaat inderdaad nog moeilijk worden, want al dat liggen, dat is eigenlijk niet aan mij besteed…
En toch, toch ben ik gisteren heel voorzichtig mijn auto gaan ophalen aan Barts kantoor. Die was door omstandigheden daar verzeild, en deze morgen ben ik dus met Bart meegereden en zelf teruggereden. Rijden op zich is niet erg, het is het zitten dat zo vervelend is.
En toen ben ik eigenlijk toch al een beetje overmoedig geweest: Kobe had fagotles, en hij had die de vorige twee weken al gemist, dus ik wou dat hij nu zeker kon gaan. Op zich is dat amper 3 kilometer en zou hij met de fiets kunnen gaan, ware het niet dat daar een levensgevaarlijk – letterlijk, als je alle kruisjes ziet staan – kruispunt met de R4 tussen zit. En dus bracht ik hem met de auto. Tien minuten, zou een mens denken, maar net door die R4 sta je daar op dit uur serieus aan te schuiven, en kostte het me 35 minuten, en een uurtje later nog eens 25 minuten. Geen goed idee, vond de rug, maar bon.
Ik heb toch al weer een ietsje vrijheid herwonnen, met die auto. En kleine, kleine eindjes…