Mijn auto moet eigenlijk gekeurd worden voor 4 juli. Normaal gezien maak ik altijd een afspraak met de garage in de examens, en ga ik dan op goed geluk naar de keuring, wanneer ik zie dat er geen volk staat. Zo op een kilometer van de keuring wonen, het heeft zijn voordelen.
Nu met gans dat tandengedoe was het er gewoon niet van gekomen. Tsja. Vandaag was me dat weer te binnen geschoten en dacht ik: “Goh, ik weet dat ik eigenlijk eerst op onderhoud moet, maar de garage is dicht tijdens de Gentse Feesten, en ik ga toch maar ne keer op den bots proberen of hij niet gekeurd geraakt…” Er stond vier man aan te schuiven, en op een twintig minuten was het aan ons. Dik in orde… Dacht ik.
Al bij de uitstoot was het van dat: net afgekeurd. Mja, het zal wellicht wel helpen als mijn filters vervangen worden, en als ze er van dat speciaal product bij doen. Aan de andere kant: mijn uitstoot was maar lichtjes over de grens, en dat voor een diesel van acht jaar, terwijl de normen van 3 naar 1.5 zijn gegaan sinds vorig jaar. Enfin ja, dat onderhoud was toch sowieso nodig.
Maar toen…
We staan op de brug, en die mens inspecteert de bodemplaat, de uitlaat, en de banden. En roept mij erbij, want hij was lichtjes verschoten. Mijn banden waren sowieso aan het verslijten, maar konden er nog net mee door, op het randje van groen en geel. Behalve de rechtervoorband, die blijkbaar iets platter stond dan de rest: die was tot op den draad versleten. Letterlijk: op bepaalde plaatsen was het rubber volledig weg en zag je effectief de draad van de binnenbekleding. Als in: an accident waiting to happen. Hij waarschuwde me meteen: dat ik best zelfs geen week meer zou wachten, dat die band op springen stond, en dat een klapband wel het laatste was dat ik zou willen. Ik verschoot uiteraard enorm: ik was gisteren nog volle petrol naar Oostende en terug gesjeesd…
Aan de kassa bleek het verdict nog ernstiger – en volledig terecht ook: mijn auto was gewoon “verboden voor het verkeer”. Niks van “ge hebt veertien dagen om alles in orde te brengen”. Ik mocht nog naar de bandencentrale en terug, en dat was dat.
Gelukkig ligt ons huis op weg naar die bandencentrale, en reed ik dus gewoon naar huis. Iets later had ik effectief een afspraak vast bij De Brabandere, hier op de Wiedauwkaai, waar ik al eerder ben geweest. Oef. Ik mag dus morgen om twee nieuwe voorbanden gaan.
Puh.
Verschietachtig, jawel. Ugh.
