Van salontafels en grote dozen

Donderdag was ik met de kinderen om de meubels geweest, en hadden we de tuinmeubels meteen opgezet. Gisteren heb ik dan ook maar de salontafel in elkaar gevezen, en ik ben echt tevreden. Ze is iets kleiner, maar vooral: het kleur past zoveel beter!

Intussen hadden de kinderen ook de gigantische doos van de tuinmeubelen ontdekt, en moest daar uiteraard prompt mee gespeeld worden. Zelfs de andere kartonnen huisjes werden van boven gehaald en buiten gezet, en toen hadden ze meteen een dorp. Compleet, trouwens, met iPadhouder aan de binnenkant zodat ze naar muziek konden luisteren.

Toch leuk he, zo’n dozen!

En intussen tackleden Bart en ik de diepvriezer, waar vooral aan de bovenkant echt wel een dikke laag ijs op zat. Hopeloos onverantwoord! Ik liet de natuur haar gang gaan, Bart besloot in te grijpen, en amuseerde zich precies met houten spatels en andere dingen om dat ijs los te krijgen. Koppig is hij wel, die vent van me!

Allez, zo’n typische zaterdag dus…

Spionnen in het dorp!

De kinderen verveelden zich, dus stelde ik voor om de kartonhuisjes nog eens uit te halen, samen met het tafelhuis.

Dat werd op hoera-geroep onthaald, en al gauw ontpopte het gedoe met de huisjes zich tot een heus spionnenspel. Ze waren inderdaad naar boven getrokken, maar ik heb al lang geleerd me daar niks van aan te trekken, en gewoon te genieten van de plotse stilte hier beneden. Tot ze plots al fluisterend hier beneden op kousenvoeten door de woonkamer slopen, en ik daarna de volgende foto kon trekken:

IMG_3327

En toen hadden ze hun hoofdkwartier in hun tafelhuis gebouwd, en hadden ze elk daarnaast een eigen huisje. Dat van Kobe was nogal klein, maar ik had nog een extra doos, en we hebben die met elkaar verbonden bij wijze van “appartement”, zodat ze een gans dorp hadden.

IMG_3328

De rest hebben ze opgeruimd, maar ik heb plechtig moeten beloven dat het dorp mocht blijven staan tot morgen, ook al komt Omaly. Tsja, die kan maar haar hoofd schudden, zeker?