Karmapunten

Donderdag belde Marleen me: er was een tand afgebroken, en haar tandarts wilde er haar nog wel tussen nemen om dat zo snel mogelijk op te lossen – er zijn weinig mensen van 75 die nog al hun eigen tanden hebben – maar dan zaterdag om 9.00 uur aan de Coupure. Als in: deze morgen dus. Zo snel kon ze geen ziektevervoer regelen, en taxi’s zijn vaak onbetrouwbaar.

Ik pikte haar op om half negen, zette haar gezwind voor de deur af, parkeerde om de hoek en wandelde even tot aan de Sint-Agnetesluis, ofte het brugje van de Coupure aan de Verloren Kost. Mijn rug doet wat lastig, en dan weet ik dat ik best wat gewoon wandel of rustig fiets.

Om tien uur was ik weer thuis, was Marleen van haar tandprobleem af, en was er tijd voor een koffietje.

Yup, de goede daad voor vandaag is ook alweer gedaan.

Bah humbug

Ik loop al een paar dagen behoorlijk pissed omwille van mijn pa, die erin geslaagd is zich zaterdagavond opnieuw in het ziekenhuis te laten opnemen. Het was gelukkig alleen maar een appelflauwte, veroorzaakt door de hitte, te weinig eten en drinken, en een glas alcohol. Het leek wel een pak erger: hij was lijkbleek en kreeg CPR, voor hij met de ambulance werd weggevoerd. Ik was doodongerust, maar zat dus in Brecht met de jongens. Gelukkig hebben mijn broers voor alles gezorgd.

Deze voormiddag mocht ik hem gaan halen, zei hij. Ik sta daar dus tegen tien uur, blijken de papieren nog niet klaar, en zegt de verpleging dat dat inderdaad standaard maar in de namiddag is. Zucht. Volgens ons pa had de dokter gezegd dat alles nu al klaar ging liggen. Niet bevorderlijk voor het humeur…

Helaas, karma is tegen mij.
Been ik het ziekenhuis uit, schijnt de zon. Eindelijk.
Ik stap in de auto, blijkt het Rammstein te zijn op de radio, wat ik uiteraard keiluid zet.
En dan steekt er nog een eendenmama met 7 kuikentjes de weg over, kweetniehoeschattig.

Hoe kan ik nu slechtgehumeurd blijven? Serieus?

Enfin, ik zal ons pa vanmiddag dan wel gaan halen. Kwestie van bezig te blijven.

Kerstboomkarma

Het zal me leren, van mijn principe af te wijken en de kerstboom te zetten nog voor Sinterklaas is geweest…

Aangezien die een dag te vroeg was langsgeweest hier ten huize, ben ik al op 5 december, de woensdagnamiddag, de boom beginnen zetten. Ik had echt beter moeten weten…

Vorig jaar heb ik in de solden allemaal nieuwe spullen gekocht, wit, goud en zilver, en ik had er echt zin in. Er waren zelfs nog een hoop hele mooie ballen bijgekomen van Chantal, mijn kuisvrouw, die ook een andere stijl wilde. Bon, ik dus netjes de boom in elkaar gezet, lichtjes gehangen, slingers, en dan alle andere decoratie. Véél decoratie. Met echt wel een mooie boom als gevolg.

Tot donderdagmorgen. Want toen ik de lichtjes weer in de stekker stak, ging er geen lampje branden. En zeker geen gans lichtsnoer. Meh.

Ik probeerde hier en daar wat lampjes vast te steken, met twee gebroken kerstballen tot gevolg. Hmpf. Geen goed idee dus. Ik heb dan maar alles voorzichtig weer uit de boom gehaald, de lampjes op de grond gelegd, en ze een voor een vastgestoken. En jawel, plots gingen de lichtjes weer aan! Bon, lichtjes opnieuw in de boom, slingers erin, en alle ornamenten. Vier kapotte ballen in totaal.

Donderdagavond liet ik de lichtjes branden, maar vrijdagavond trok ik de stekker uit. En… jawel… zaterdagmorgen waren er geen lichtjes meer. Raaahh!

Drie keer raden wat ik gedaan heb, de zondagnamiddag? Jawel. Voor de derde keer. Deze keer heb ik alle lichtjes er stuk voor stuk uitgehaald en ze vervangen door een ander, en yep, een van de lichtjes had een kapotte fitting. Lichtje vervangen, probleem opgelost. Ik heb ermee staan zwieren en shaken, maar ze bleven branden. Ik heb dan in de loop van de namiddag voor de derde keer de boom opgetuigd, met intussen zelfs nog een paar extra versiersels.

Karma, zeg ik u. Van de sint.