Een drietal weken geleden had ik eindelijk mijn ringen binnen gestoken bij de juwelier. Toen ons ma net gestorven was, vroegen ze in het ziekenhuis wat ze met haar ringen moesten doen. Mijn vader vroeg om ze af te doen en hem te geven. Haar trouwring stak hij zelf aan zijn pink, maar haar prachtige verlovingsring, die ze eigenlijk altijd droeg, gaf hij meteen aan mij. Destijds had hij gespaard om een eigen zeilboot te kopen, maar opteerde hij toch voor een prachtige, dure diamanten ring. Mijn ma verklaarde hem zot, maar ons pa zei er meteen bij: “Dit wordt een erfstuk: dit gaat later naar ons dochter”. Zo geschiedde.
Ik had hem al een paar keer gedragen, maar hij was eigenlijk te klein voor mij: hij paste net aan mijn pinkje, en da’s geen plaats voor een dergelijke ring. Hij zat er ook vaak in de weg, en dus deed ik hem af, waardoor ik hem ooit wel eens kwijt zou spelen. Geen goed idee dus.
Nu was mijn vaste ring, die ik van Bart gekregen had toen ik 32 werd, kapot gegaan. Hij was destijds vergroot, maar die vergroting was nu blijkbaar losgekomen. Als je een ring al 14 jaar onafgebroken draagt, dan doet dat vreselijk raar als je die plots niet meer aanhebt. Dus ja, een ideale gelegenheid om tussen de lessen door even naar Zomergem te rijden en die ringen binnen te steken.
En toen kwam mijn rug daartussen.
Ik heb dus gisteren naar ons pa gebeld met de vraag de ringen op te halen, en vandaag kreeg ik dus een mooi zakje met daarin twee juwelendoosjes, en de twee herstelde, volledig opgepoetste en vergrote ringen. Het heeft geld gekost, maar het is elke euro waard. Ik ben dolcontent, en ons ma haar ring is prachtig…
Foto’s doen hem geen eer aan, maar ik heb het toch geprobeerd.
