Geplaatst op

Lectuur: “Sharp Ends” van Joe Abercrombie

Nu ik toch weer volledig in de wereld van Abercrombie zat, vond ik het wel fijn daar nog even te blijven met een bundel kortverhalen.

Abercrombie gebruikt dezelfde personages, dezelfde wereld, maar vaak op een ander moment in hun leven. Je krijgt er soms een andere kijk door, of gewoonweg meer uitleg over wie ze zijn, hoe ze zo geworden zijn, bepaalde dingen uit hun verleden… Of gewoon een fijn verhaal over diezelfde personen.

Abercrombie blijft een meesterverteller en van sommige van zijn verhalen vond ik het gewoonweg jammer dat ze zo kort waren. Of dat ik gewoon niet nog meer kon krijgen.

Geen idee, eigenlijk, hoe productief die man is, maar ik hoop dat het net iets meer is dan George Martin. Ik ben onvoorwaardelijk fan.

Geplaatst op

Lectuur: “The Wisdom of Crowds (The Age of Madness #3)” van Joe Abercrombie

Na deel een en deel twee volgde uiteraard ook fluks deel drie. Het is eigenlijk best moeilijk om iets te schrijven over een boek, wanneer je echt niks wil vrijgeven over de plot dat de pret kan bederven. Zeker in een derde deel zeg je bijna automatisch dingen die spoilers kunnen zijn voor deel 1 en 2.

Ik ga toch een poging doen, want ook dit boek van Abercrombie is ongelofelijk goed. Waar deel één vrolijk optimistisch begon en in deel twee zowat alles gewoon fout liep wat ook maar fout kon lopen, komt een aantal dingen in deel drie toch wel weer goed. Maar Abercrombie zou Abercrombie niet zijn, mocht hij ook hier niet een aantal favoriete personages de dood injagen.

Het blijft mooi om zien hoe hij zijn personages laat evolueren, hoe ze altijd allemaal een positieve kant hebben, ook al zijn ze eigenlijk de slechteriken, en hoe ook de good guys een behoorlijk duister kantje hebben. Er zijn trauma’s, evoluties, misdaden en berouw… En intussen loopt ook de plot vaak een totaal onverwachte kant op.

Een happy end? Goh… ’t Is te zien hoe je dat bekijkt, veronderstel ik. In zekere zin wel, als in: het kan allemaal nog goed komen. Maar het realisme – ook al zitten we in een fantasiewereld – van Abercrombie laat niet toe dat het de Jane Austen toer opgaat. Ja, het probleem is in die zin opgelost dat er weer mogelijkheid is tot optimisme. En dus ja, een happy end.

Geplaatst op

Lectuur: “The Trouble with Peace (The Age of Madness #2)” van Joe Abercrombie

Na A Little Hatred, waarbij ik zei dat Abercrombie wellicht nog zijn pionnen in stelling aan het brengen was, wordt dat in dit boek ook volop bewaarheid. Het gaat namelijk fout. Het gaat grondig fout, eigenlijk voor alle personages, al lijkt dat eerst niet zo.

Er zijn een zevental personages die elk afwisselend hun eigen hoofdstukken krijgen en vaak zeer onverwachte beslissingen nemen. Maar daarnaast is Abercrombie ook simpelweg een meester in het vertellen. Soms zie je hem als het ware één lange camerabeweging  maken: hij begint bij een onopvallende passant, waarbij de camera dan overgaat naar een andere figurant die hem passeert, enzoverder. Op die manier bouwt hij de spanning op, geeft hij perfect de omstandigheden van een bepaalde gebeurtenis weer, en komt hij uiteindelijk terecht bij een van zijn hoofdpersonages.

We blijven in de geïndustrialiseerde, vervuilde wereld, maar de gewone arbeiders komen in opstand, met alle gevolgen van dien: wissels van machtsposities, onbezorgde personages die nu een pak verantwoordelijkheden in de maag gesplitst krijgen, verwachtingen die bij inlossing absoluut niet blijken te zijn wat verhoopt werd…
Er wordt ook stevig en bloederig gevochten, Abercrombie schuwt een litertje bloed meer of minder niet en blijft voortdurend zeer realistisch.

Eigenlijk kan je zijn schrijfstijl gewoon filmisch noemen: ik zie het altijd perfect voor me, in Technicolor met alle gore details… En toch zijn zijn personages meer dan voldoende uitgewerkt om overeind te blijven in deze grauwe wereld. Plotgewijs wil ik niks prijsgeven en dan is een bespreking moeilijk, maar toch…

Valt het op dat ik fan blijft?

 

Geplaatst op

Lectuur: “A Little Hatred (The Age of Madness #1)” van Joe Abercrombie

Toen ik aan Michel vroeg wat hij van zijn boeken die hij het afgelopen jaar gelezen had, zou aanraden, zat daar onder andere dit boek tussen. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog: nieuwe van Abercrombie? En ik had dat gemist, of wa?

Meer nog, een heuse trilogie! Net zoals de First Law trilogie en de stand-alone boeken speelt dit boek zich af in dezelfde wereld, maar dan net ietsje later. De hoofdpersonages uit The First Law zijn oud geworden, spelen een rol meer op de achtergrond, maar zijn wel nadrukkelijk aanwezig.

Zoals altijd begint Abercrombie met diverse personages die ogenschijnlijk niks met elkaar te maken hebben, maar wier leven uiteraard verstrengeld geraakt. Er is de Young Lion Leo dan Brock die een heroïsche toekomst wil uitstippelen maar misschien een beetje overmoedig is; er is Savine dan Glokta – dochter van – die zich weet te handhaven in de hoogste sociale kringen van Adua maar misschien een beetje te meedogenloos is; er is Orso, de zoon van koning Jezal, die geen idee heeft wat de toekomst voor hem in petto heeft en dan misschien een beetje besluiteloos en lui is; er is Rikke, dochter van de Dogman, hoofdman in het Noorden, die geplaagd wordt door the Long Eye en misschien wat roekeloos is; er is Vick, overlevende van de kampen, die van zichzelf een emotieloze pion heeft gemaakt maar misschien een beetje te hard is; er is Gunnar Broad die wanhopig het goede probeert te doen maar misschien een beetje te gewelddadig is…

Uiteraard zijn er nog andere personages, maar de bovenstaande bepalen samen het verhaal waarin vooral het verleden clasht met de toekomst. Je waant je in de wereld van pakweg The Peaky Blinders met een maatschappij die overschakelt op vervuilende industrie, met kindarbeiders, armoede, vervuilde lucht en dergelijke. Met een bovenklasse die dat genadeloos uitbuit en grote sier maakt, en een volk dat dat niet langer pikt.

Meer nog dan de vorige boeken van Abercrombie is dit een politiek spelletje maar ook een stevige dosis maatschappijkritiek. De personages zijn allesbehalve vlak maar maken steevast een persoonlijke evolutie door. Alleen wordt dat in dit eerste boek nog niet zo heel erg duidelijk: Abercrombie brengt zijn pionnen in stelling, schetst de hele samenleving en alle verschillende culturen, en ik ben er zeker van dat die in de volgende boeken grandioos zullen botsen en de personages zonder meer ten onder zullen gaan, waarna er een paar het misschien nog wel weten te overleven.

Ik blijf onvoorwaardelijk fan.

Geplaatst op

Lectuur: de “Shattered Sea Trilogy” van Joe Abercrombie

Wie de moeite doet om mijn boekbesprekingen hier te lezen, weet dat ik enorme fan ben van Joe Abercrombie. Zijn werelden zijn àf, zijn personages geen clichés en zijn taalgebruik heerlijk barok maar net niet té.

Na zijn First Law trilogie en een aantal losse boeken in diezelfde wereld, las ik nu zijn Shattered Sea trilogie. Ik heb met opzet wat gewacht en andere dingen tussendoor gelezen om des te meer te kunnen genieten van zijn schrijfsels.

En jawel, ook hier heb ik me van de eerste tot de laatste letter geamuseerd. De setting deed me gigantisch denken aan die van de Broken Empire trilogie van Mark Lawrence, maar ik weet niet wie er eerst was. Ook hier zit je in een post-apocalyptische wereld, maar dan ettelijke eeuwen in de toekomst, waar de mens zich na een nucleaire catastrofe opnieuw een laagje beschaving heeft weten te geven en opnieuw met zwaard en schild in de middeleeuwen waant. Ook hier zijn nog restanten van de vroegere steden, wolkenkrabbers en hier en daar zelfs elektriciteit, maar dan wel in vrijwel ontoegankelijk gebied wegens de hoge radioactiviteit. Iemand heeft vuurwapens gevonden, en dat wordt dan als magie gezien. De vroegere beschaving wordt toegeschreven aan elfen en is, goh, een mengeling tussen verboden kennis en religie.

Maar dat is in feite achtergrond: het verhaal is, zoals zo vaak, het relaas van een hoofdpersonage dat zijn weg zoekt en uiteindelijk een belangrijke rol speelt in de strijd tussen verschillende rijken en koningen, in min of meer een vikingsetting.
In boek één, Half a King, gaat het om een jongeman die tegen wil en dank eerst koning wordt en dan raadgever van de volgende koning. In boek twee, Half a World, speelt datzelfde personage nog wel een rol maar meer op de achtergrond. We krijgen nu eerder de focus op een meisje dat eigenlijk een stevige vechter is, maar wel in een samenleving opgroeit waar vrouwen ondergeschikt horen te zijn. En boek drie, Half a War, laat dan het vervolg van het verhaal zien vanuit zowel het standpunt van een piepjonge koningin in diezelfde mannenwereld als van een jonge krijger die merkt dat het macho verwachtingspatroon voor krijgers toch niet is wat hij wil.

Abercrombies wereld is, zoals altijd, schitterend uitgewerkt. De middeleeuwen, waar hij zijn wereld aan spiegelt, zijn notoir vrouwonvriendelijk, maar telkens weer slaagt hij erin sterke vrouwelijke personages neer te zetten die zich ondanks alles toch weten te handhaven in die wereld, terwijl ze toch niet ongeloofwaardig worden. Ook zijn mannelijke personages zijn niet eenduidig maar zitten vol met twijfels, angsten en emoties.

Yup. Ook deze trilogie heeft het voor mij nog maar eens bevestigd: ik ben onvoorwaardelijk fan van Joe Abercrombie.

Geplaatst op

Lectuur: “Red Country” van Joe Abercrombie

Dat ik een fan ben van Joe Abercrombie, heb ik hier al meermaals beleden. Na de trilogie van The First Law en de losse boeken The Heroes en Best Served Cold restte me enkel nog het losse boek – nu ja, los, wel volledig gezet in dezelfde wereld met verwijzingen naar de andere boeken en met een van de hoofdpersonages uit de trilogie – Red Country. Het is fantasy als in: met zwaarden en een min of meer middeleeuwse setting, met nauwelijks magie en een gezonde dosis realisme. Maar waar Best Served Cold een enorme Venetiëvibe had en The Heroes precies wel de eerste wereldoorlog leek, is dit pure western. Allez ja, zonder geweren en met zwaarden en zo, maar qua sfeer? Oh ja…

Het gaat om een mijnstadje met twee rivaliserende bendes, een gold rush, en uiteraard prachtige hoofdpersonages die geen helden zijn, allesbehalve, maar die diep gaan om toch te bereiken wat ze dromen.
Voeg daar nog Abercrombies prachtige proza bij, en ik geniet. Intens.

Dus hou je van fantasy? Dan is dit een gigantische aanrader.

Geplaatst op

Lectuur: “The Heroes” van Joe Abercrombie

Zoals ik hier al zei, ben ik enorme fan geworden van Abercrombie. Die mens schrijft schitterend, met een rauwe dosis realisme en een gezond gevoel voor humor. Zwarte humor, dat wel. Zoals ik eerder al schreef: “Dit is geen wereld met knappe prinsessen, stoere helden en cleane gevechten, dit is een harde, grimmige wereld waar mensen dood gaan aan steekwonden, waar gekermd en gebloed wordt en de wereld geen mooie plaats is, waar mensen verraden worden en ieder voor zijn eigen gewin gaat.”

En als het verhaal zich dan nog afspeelt in een oorlog met enkele personages die ook al in The First Law trilogie voorkwamen, dan is het al helemaal grauw. Maar ik persoonlijk vind dit zijn beste boek tot nog toe. Een plot die eigenlijk heel eenvoudig samen te vatten is: een zinloze oorlog met een zinloze veldslag om een betekenisloze heuvel. Maar de personages zijn zó raak, zó knap uitgewerkt dat je hoe dan ook meeleeft. Uiteraard zit je nog in een middeleeuwse setting met zelfs een klein vleugje magie, maar eigenlijk speelt dat nauwelijks een rol.

Een aanrader? Zeker en vast!

Geplaatst op

Lectuur: “Best served cold” van Joe Abercrombie

De trilogie ‘The First Law’ van Joe Abercrombie was mij zó goed meegevallen dat ik eigenlijk ook wel de stand alone boeken in dezelfde wereld wilde lezen.

De eerste daarvan was deze, een stevig boek met een gezonde dosis realisme: dit is geen wereld met knappe prinsessen, stoere helden en cleane gevechten, dit is een harde, grimmige wereld waar mensen dood gaan aan steekwonden, waar gekermd en gebloed wordt en de wereld geen mooie plaats is, waar mensen verraden worden en ieder voor zijn eigen gewin gaat.

Het hoofdpersonage is de aanvankelijk wél knappe Monzcarro Murcatto, een huurlingenleidster die verminkt en voor dood achtergelaten wordt door haar opdrachtgever om haar dus niet te hoeven betalen. Maar wraak is een zeer sterke emotie, blijkbaar ook een slechte leidraad, en best served cold.

Ze gaat voor haar wraak en verzamelt daarvoor de nodige mensen om zich heen, die ook telkens netjes uitgewerkt worden qua karakter, de ene al iets sarcastischer dan de andere, maar telkens ook met hun kleine kantjes.

Het is misschien een beetje lang uitgesponnen, hier en daar mocht het misschien wel wat korter, maar ik hou enorm van de stijl van Abercrombie. En vooral het realisme spreekt me aan, want in het fantasy genre zijn de helden vaak nogal karikaturaal.

Dus ja, ook de twee andere stand alone boeken gaan nog voor de bijl.

Geplaatst op

Leeswoede

Begin september had ik nog eens gezegd hoe graag ik opnieuw aan het lezen ben, na jàren van grotendeels inactiviteit.

Intussen heb ik er alweer stapels verslonden, maar met één duidelijke constante: op de Kindle. En eigenlijk gewoon omdat ik ze op die manier veel rapper in handen heb – een paar kliks op Amazon en ik heb het -, ik in het volle zonlicht kan zitten lezen zonder zonnebril, en ook in mijn bed geen nachtlampje hoef aan te steken, waarbij mijn boek dan in tegenlicht zit. Ik kan het ook overal meenemen, het is serieus dun, en ik heb er altijd wel meerdere boeken op staan.

Bon, wat heb ik de voorbije maanden, sinds september, nog gelezen?

Wel, die Michael Ondaatje waarover ik het had. Niet slecht, niet slecht, maar niet meesterlijk, nee. En toen bleken er nog extra boeken te zijn van de Masters of Rome reeks van Colleen McCullough, en moesten die er ook aan geloven, ook al zijn ze elk meer dan 1000 bladzijden lang.

  • Caesar
  • The October Horse
  • Anthony and Cleopatra

Meer dan 3000 bladzijden later nam ik met pijn in het hart afscheid. McCullough had nog perfect verder kunnen schrijven over Augustus, ware het niet dat ze intussen zo’n klein beetje gestorven is, en dat dat een beetje roet in het eten gooit.

Tussendoor kwam er Oorlog en Terpentijn bij, van Stefan Hertmans, voor de leesclub van school. Ik was echt van mijn sokken geblazen door dat boek: meesterlijk! Zowel qua schrijfstijl als qua inhoud. Ik weet zeker dat ik dat over een paar jaar nog eens ga herlezen. Mijn bespreking voor de schoolwebsite staat overigens hier te lezen.

Ook The Nest van Cynthia d’Aprix Sweeney werd gelezen, ook alweer in het kader van de leesclub, want ik zou er zelf nooit op gekomen zijn. Ook een zeer fijn, beklijvend boek, vond ik. Bespreking hierzo.

Verder had ik weer eens zin in goeie fantasy, en een vraagje op Facebook overlaadde me met titels. Ik pikte er de trilogie “The First Law” van Joe Abercrombie uit, en ik moet zeggen: ik was onmiddellijk verslaafd! Tv kijken hoefde niet meer, ik las, en op een paar dagen zijn zowel The Blade Itself, Before they are hanged en Last Argument of Kings eraan voor de moeite. Magnifiek gewoon! Allez, toch als je van fantasy houdt.

Momenteel zit ik zo’n beetje in de fantasy, dus ik denk dat ik daar nog een beetje aan verder doe, wellicht met The Black Company van Glenn Cook. Maar eerst nu, voor de leesclub, La Peste van Camus. Geen idee of ik dat eigenlijk wel zie zitten, dat Frans. Da’s echt van het middelbaar geleden dat ik nog Frans heb gelezen.

Soit, allons-y!