Geplaatst op

Update over ons pa

Jawel, intussen zit ons pa al meer dan een maand in het ziekenhuis, met ups en downs.

Zoals ik eerder al schreef, zit zijn slokdarm dicht over een afstand van 2 cm, door littekenweefsel na een stevige ontsteking die maar niet wilde verdwijnen. Intussen zijn ze beetje bij beetje bezig om die opnieuw open te krijgen: met een ballonnetje wordt die slokdarm onder verdoving gedilateerd, en intussen zitten ze aan zes millimeter. Dat is absoluut niet veel, een normale slokdarm is 20 mm en rekbaar.

Eventjes is het ook wat fout gegaan: de eerste dagen moest die ontsteking genezen en was hij ondervoed aan het geraken, zodat ze een portakath gestoken hadden om hem op die manier intraveneus te voeden. Die is vorige week beginnen ontsteken en kreeg hij plots koorts. Ze hebben die portakath dan weer weggehaald en enkel nog zijn infuus via de hand, maar nu kan hij wel al vloeibare voeding binnenhouden, van die kleine flesjes die hem alles zouden moeten geven wat hij nodig heeft. Zijn medicatie is ofwel intraveneus, ofwel geplet met een beetje confituur, en ook dat lukt.

Hij houdt er gelukkig wel de moed in, want hij wordt er in de watten gelegd: hij moet niks doen, zit in zo’n ziekenhuisschortding wegens gemakkelijker met de infusen, en kijkt tv en leest. Ik breng hem de Humo zodat hij de tv-programma’s heeft en dat is dat.

Geen idee hoe lang het nog zal duren: dat hangt af van de progressie bij zijn slokdarm, maar voorlopig is de prognose dat die volledig goed zal komen. Ik ben benieuwd…

Geplaatst op

Zaterdags fietstochtje

Omdat ons pa vrijdag in het ziekenhuis was opgenomen, wilde ik zaterdag toch ook nog even langsgaan om te gaan luisteren hoe het ermee was.

Om een of andere reden kreeg ik mezelf pas tegen een uur of vier uit mijn zetel, maar ik wilde met de fiets gaan omdat ik dan onderweg al mijn caches even kon nakijken en in orde zetten. En ja, dat duurt toch altijd langer dan ik inschat, zeker als ik er enkele moet vervangen. Maar ik genoot van het tochtje en stak zowaar nog enkele nieuwe weg, als verlenging van het bestaande rondje.

Ik was dan ook nét iets later thuis dan gepland, zo’n half negen in plaats van half zeven, maar ik had er ongelofelijk veel deugd van gehad, én ik was ook echt lang blijven kletsen bij ons pa.

Die krijgt nu baxtervoeding en begint zich beter te voelen, maar eten lukt aan geen kanten.

Geplaatst op

Opnieuw in het ziekenhuis

Nee, het gaat niet goed met ons pa.

Minder dan een maand geleden zat hij nog met slikproblemen in het ziekenhuis, waar ze vastgesteld hebben dat hij een zwaar ontstoken slokdarm had en ze hem een paar dagen gehouden hebben voor antibiotica en maagbeschermers.

Toen hij een week of zo later weer naar huis ging, was het best oké. Alleen… is dat niet zo gebleven. Heeft hij nu toch te veel grotere dingen willen eten, kauwde hij niet genoeg, of lag het aan het feit dat hij zijn Pantomed niet belangrijk vond en dus niet voldoende nam? Feit is dat het sinds vorige week zaterdag weer grondig aan het mislopen is. Zondag heeft hij hier geen hap door zijn keel gekregen maar vier uur aan een stuk slijm zitten overgeven. Er is een half puddinkje binnen geraakt, en dat was het zo een beetje.

Blijkbaar was het de rest van de week niet beter, maar hij zei dat hij zich ondanks alles best nog oké voelde, en dat hij nog even wilde wachten, met Hemelvaart en al. Maar als het niet beterde, dat we hem vrijdag mochten naar de kliniek brengen.

Zo geschiedde dus: het plan was dat hij om tien uur klaar ging zijn, maar toen Jeroen om kwart na tien ging kijken, lag hij nog te slapen. Niet dus. Maar bon, om één uur stonden ze op de spoed van Jan Palfijn en nam ik over.

Vier uur en een resem onderzoeken later werd besloten dat hij effectief moest blijven wegens intussen licht gedehydrateerd en dringend aan voeding toe. Er werd een infuus gelegd met water en glucose en hij kreeg een kamer toegewezen.

De eerste stap is nu zorgen dat die slokdarm even kalmeert, zodat ze maandag of dinsdag een gastroscopie kunnen doen en bepalen wat precies de oorzaak is.

We zijn allemaal opgelucht: hij is in veilige handen en krijgt eindelijk ook voldoende vocht en calorieën binnen.

Benieuwd naar het vervolg.

Geplaatst op

Update over ons pa

Zoals ik eerder schreef, hebben mijn broers zaterdag ons pa richting kliniek gevoerd: hij had bloed overgegeven, al een paar dagen niet gegeten, voelde zich niet goed, en kon niet slikken.

Ze moesten sowieso even wachten om een maagonderzoek te doen totdat die maag volledig leeg was en ietwat gekalmeerd.

Bon, het verdict? Een zwaar ontstoken slokdarm, compleet met kleine scheurtjes en een ulcus aan de maagmond. Het kon dus niet missen dat het compleet verkeerd ging. Hij had zijn maagmedicatie moeten nemen, maar dacht dat dat maar één keer per dag moest, ondanks het overduidelijke briefje op zijn ijskast waarop stond dat het twéé keer moest. Tsja.

Soit, ze kunnen blijkbaar ook intraveneus maagbeschermers geven, en die bleken na een paar dagen gelukkig wel te helpen: hij kon redelijk deftig eten na een paar dagen, maar ze houden hem toch nog even in observatie.

Ik denk niet dat hij nog lang zal moeten blijven, maar we zien wel.

Geplaatst op

Scanometrie

We hebben het een tijdje uitgesteld – ik was het eigenlijk een beetje vergeten – maar vandaag zaten Kobe en ik eventjes bij de medische beeldvorming van het Jan Palfijn. Zijn benen moeten namelijk uitgemeten worden: hij heeft een rare, springerige manier van gaan, en het zou kunnen dat zijn benen niet helemaal gelijk zijn van lengte.

Bij Wolf was dat meer dan duidelijk, daar zit een groot verschil op, en daar besloot de orthopedist zonder meer steunzolen te voorzien en een voorschrift voor de kine. Intussen is Wolf al een paar keer bij een sportkinesist geweest, een oud-leerling van me met een praktijk in de buurt van de Rooigemlaan. Wolf is aan het trainen voor de marathon, en heeft meer en meer last in zijn ene been. De kine onderzocht hem grondig en oordeelde dat de orthopedist wel heel kort door de bocht was gegaan: die steunzolen zijn niet optimaal. Omdat Wolf al aan het trainen is, moet hij nu even die steunzolen laten voor wat ze zijn, omdat die momenteel meer problemen veroorzaken dan verhelpen.

En daarna kijken we verder, want een kine weet vaak meer praktische oplossingen dan de orthopedist, heb ik al gemerkt. We zien wel.

En ik ben benieuwd of er nu ook effectief een verschil zit bij Kobe.

Geplaatst op

Rondje dokters met ons pa

Een half jaar voorbij, en dus weer tijd voor een rondje dokters met ons pa, met name de neuroloog en de psychiater. Zijn vaste psychiater is met bevallingsverlof, maar de interim was ook meer dan oké, zo blijkt. Aan zijn medicatie gaat er voorlopig niet gesleuteld worden, want dat luistert echt wel zeer nauw.

En toen kwamen we bij de neuroloog, de immer goedgezinde dr. Demeulemeester. Haar goede humeur sloeg echter vrij snel om toen bleek dat zowel ons pa als ik ervan overtuigd waren dat zijn slikprobleem – slokdarmspasmen – door zijn Parkinson werden veroorzaakt, en dat dat blijkbaar compleet ongerelateerd is. Ik had dat nog gevraagd aan de verpleging en die hadden dat bevestigd, terwijl zij zelf dat keihard ontkend heeft. Tsja…

Daarvoor moesten we blijkbaar bij de gastroloog zijn, en ze vroeg waarom dat die dat dan niet gezegd had bij het laatste consult. Laatste consult? Euh… Bleek dat er een en ander is misgelopen qua communicatie en dat we eigenlijk al lang een afspraak hadden moeten maken bij die gastroloog, die meteen ook oncoloog is. Ik vond het al wat raar dat er geen opvolging meer was. Hmm. Laat het er ons op houden dat dr. Demeulemeester meer dan nijdig was, en dat ze ons nog een uitgebreid verslag van een vergadering heeft meegegeven, een vergadering waarin één en ander was beslist zonder haar aanwezigheid – ons pa was nochtans opgenomen op haar dienst – en zonder de gastroloog, en waarvan noch ons pa, noch de familie is op de hoogte gebracht.

Wordt vervolgd, maar ook ik was niet echt vrolijk toen we daar buiten gingen. Hmpf.

Maar om positief te eindigen: ons pa zijn parkinson is stabiel, hij doet het goed, alleen zijn die kristallen in zijn evenwichtsorgaan terug en moet hij daarvoor nog eens passeren bij de kinesist, zodat zijn duizeligheid verdwijnt.