Niet alleen qua muziek trad Wolf deze week in mijn voetsporen: beide jongens zijn vandaag naar een initiatie rugby geweest!
Destijds, toen ik nog aan de universiteit zat, speelde ik bij de VDK Cats, een van de weinige damesrugbyteams in het land. Ook mijn broers hebben lang gespeeld: eerst bij de VDK Rams, daarna bij de Gentse rugbyclub, de GRFC.
In die twintig jaar is er veel veranderd. Er is een ganse jeugdwerking bij gekomen, de GRFC heeft nu een A en een B team, een zeer succesvol beachrugbyteam, en zelfs een gloednieuw eigen clubhuis en een tweede terrein, in kunstgras dan nog. Whoa.
En vandaag, van tien tot halftwaalf, was er dus de eerste van vier initiatielessen, voor kinderen tussen vijf en twaalf. Wolf had ik altijd ingeschat als te fijngevoelig voor een sport als rugby, maar voor Kobe lijkt het perfect: als het maar gooien en smijten met elkaar en zichzelf is. Maar omdat Wolf wel nieuwsgierig was naar de sport die zijn mama en nonkels zo nauw aan het hart ligt, wilde hij mee. Ik moet zeggen: hij heeft me verbaasd. Er zit een gezonde agressie in dat kereltje, serieus! In elk geval vonden ze het allebei de max, en willen ze spelen. Enige minpunt: de trainingen zijn twee keer per week, op woensdag en vrijdag van 18.00u tot 19.30u, nogal laat dus voor een vijfjarige. Maar we gaan zien: desnoods houden we het bij één training per week.
Maar mijn hart zwol van trots en van vreugde. En het wijze is: deze namiddag waren ze hier thuis al een balletje naar elkaar aan het gooien. Ha ja, want Kobe had voor zijn vierde verjaardag een rugbybal gekregen van zijn peter Dirk. En had Wolf een groot kussen naar beneden gehaald als stootkussen.
Ik hoop maar dat ze zo enthousiast blijven. Ik vermoed van wel, als er een beetje van een Rombautje in hen zit.
