Deze boeken had ik al een tijdje in mijn boekenkast staan, en ik dacht dat ik ze nog altijd niet had gelezen. Blijkbaar dus wel, wist mijn blog me te vertellen, namelijk in 2016 toen ik in Italië zat.
Maar bon, herlezen kon geen kwaad, dacht ik: ik geef per slot van rekening les over die mens, ik lees zijn redevoeringen met de leerlingen, ik mocht er wel wat vanaf weten.
Wel, precies daar wringt het schoentje: ik weet er te veel vanaf. Harris is een meesterlijk auteur, hij schrijft bijzonder goed en wellicht ook bijzonder spannend. Alleen weet ik precies wat er wanneer zal gebeuren, wie de hoofdrolspelers zijn, hoe het fout gaat lopen, hoe het uiteindelijk ook weer recht zal getrokken worden… Harris schrijft zijn verhaal vanuit het standpunt van Tiro, de trouwe – al kan hij niet anders, hij is een slaaf – secretaris van de redenaar. Dat die heeft bestaan, staat onomstotelijk vast. Hoe die reageerde, is dan weer een deel van de fantasie van de auteur. Maar de feiten, de gebeurtenissen zijn historisch, ik geef er les over, en dus kunnen ze me niet verrassen, laat staan spanning brengen in het verhaal.
Tsja. Ik heb me dus bij momenten door de boeken moeten worstelen, want het ging naar mijn aanvoelen precies maar niet vooruit, maar ik vermoed dat dat volledig aan mij ligt, en dat is voor een keer niet sarcastisch bedoeld. Boek drie zal voor een latere keer zijn.
Een aanrader? Jazeker! Maar niet voor mij…