Een week in quarantaine, nog drie volle dagen te gaan, en ik heb het er lastig mee.
Ik heb absoluut geen last van het feit dat ik geen mensen zie, ik ben niet echt een extravert persoon en ik zit heel graag thuis. Ik heb dan ook al drie boeken gelezen, je hoort me wat dat betreft niet klagen.
Maar ik vind het verschrikkelijk dat ik niemand mag vastpakken. Allez ja, er is gelukkig wel nog Merel en die wordt dan ook honderduit geknuffeld, we zijn gezellig samen positief. Maar de jongens houden afstand en we hebben een apart toilet, zoals Wolf fijngevoelig aanduidde.
We zitten van elkaar afgescheiden aan tafel, we hebben elk ons stuk van de zetel, we raken elkaar vooral niet aan. Ik verlang ernaar om Bart nog eens goed te mogen vastpakken, om in bed tegen hem aan te kruipen, om hem gewoon in het passeren een kusje te kunnen geven.
En ik verlang er ook wel naar om mijn leerlingen weer gewoon les te geven, in plaats van achter mijn computer. Ik ben de school wel al enorm dankbaar dat ze het me mogelijk maken les te geven, ook al ben ik officieel in ziekteverlof. Maar het is toch absoluut niet hetzelfde: ik heb graag volledige controle en dat lukt natuurlijk niet.
Nog een paar dagen. En wellicht nog een boek.