Geplaatst op

Namiddagje pa

Deze voormiddag moest ik werken, maar om kwart over twee stond ik bij ons pa, die al netjes klaarstond aan de voordeur, zoals afgesproken. Om half drie werd namelijk nog een verdacht vlekje onder zijn ribben weggesneden. Op zich zeker niks onrustbarends, gewoon om zeker te zijn omdat hij precies wel aanleg heeft tot ambetante vlekjes. Enfin, een twintig minuten later stonden we weer buiten en kon ik nog eens gezellig koffie drinken met Martine, ons pa zijn weergaloze huishoudster. Het deed deugd om haar nog eens te zien, ze zorgt dan ook schitterend voor ons pa. Nog eens een dikke merci, Tine!

Om vijf uur moesten we in Eeklo staan om ons pa zijn hoorapparaten nog eens te laten kalibreren, maar iets voor vier uur zijn we al vertrokken: ons pa had nog niet gewandeld vandaag, en een nieuwe omgeving met gezelschap kan toch alleen maar beter zijn? Jawel, hij was zelf vragende partij.

We parkeerden ons aan de kop van de Albertstraat en zagen dat het kruispunt met de Boelare afgezet was: een zwaar ongeluk. Ugh. Maar wij gingen op geocachetocht, of wat had u gedacht? Er liggen in Eeklo twee labcaches rond beeldende kunst, en daar wilden we eentje van doen. We wandelden naar de Paterstraat, op het einde links, en dan naar de Stationstraat en zo via het Krugerpark netjes op tijd terug naar Amplifon. Ik zag vooral een paar speciale huizen: een heel erg smalletje – een deur breed – eentje in volledig effen grijs, en eentje waarvan enkel de corniche ervoor zorgde dat het geen dom rijtjeshuis werd.

De hoorapparaten werden opnieuw eigenlijk zeer grondig gewijzigd, tot ons pa’s grote tevredenheid, want ze stonden echt niet goed ingesteld, ook al had hij dat zelf zo gevraagd de vorige keer.

Daarna reden we nog eventjes rond om de vijfde stop van de labcache te bekijken en liepen we zelfs nog Marijke, ons pa’s zusje, tegen het lijf.

Enfin, ’t was na zessen tegen dat we terug in Zomergem waren, maar het was al bij al een zeer aangename namiddag, en dat vond ons pa er ook van.

Geplaatst op

Dagje dokters met ons pa, deel 1

Stevig dagje vandaag: opnieuw beginnen lesgeven, compleet met halve klassen en dus de helft van de leerlingen die voor mijn neus zit, terwijl de andere helft van thuis uit volgt via de camera van mijn laptop. ’t Is een bezigheid als een andere, geloof me.

Maar bon, ik had dus les tot 12.55 uur, sprong in mijn auto, reed naar Zomergem, gooide daar bij ons pa snelsnel mijn eten in de microgolf en maakte dat we samen in Merendree bij de huidarts zaten om kwart voor twee. Ik moet het zeggen: we hebben geen halve minuut moeten wachten. Ons pa kon meteen binnen in een van de kabinetten, de laser werd op zijn arm gezet, en dat was dat.

Twintig na twee waren we weer thuis, kon ik de rest van mijn eten opeten en installeerde ik me in zijn goeie zetel. De rug doet namelijk al pijn sinds oudejaarsavond – geen idee waarom – en dus probeer ik die vooral zo veel mogelijk rust te gunnen. Het was er stil, alleen de kat zat op de vensterbank te spinnen, ik kon er eigenlijk niks anders doen, en dus zat ik onderuit in zijn zetel te lezen, met een koffietje erbij. En ik genoot, ik werd helemaal zen.

Tegen half vijf reden we opnieuw naar Merendree voor deel twee van de behandeling, het verbranden van de ongewenste cellen. En dat mag u gerust letterlijk nemen: ons pa houdt er een heuse brandwonde aan over en dat kan geen deugd doen.

Enfin, kwart over zes was ik weer thuis en kon ik wat schoolwerk doen. Maar ondanks het gerij was ik eigenlijk wel helemaal ontspannen.

Dik in orde!

Geplaatst op

Dermatologen

Intussen is alles zo goed als achter de rug, maar ik moet toegeven: ons pa heeft ons de voorbije weken wel wat schrik aangejaagd. Onbedoeld, uiteraard!

Ons pa heeft op zijn bovenarm zo’n litteken van het pokkenvaccin, je weet wel, dat vaccin dat zodanig goed gewerkt heeft dat wij niet meer zo’n litteken hebben. Dat was altijd al een zwakke plek die vrij snel verbrandde in de zomer en zo. Sinds een paar jaar was dat quasi continu geïrriteerd. Ik had er niet veel acht op geslagen, ook al omdat ons pa er vaak aan krabde en dat dat het er uiteraard niet beter op maakte. Maar aangezien het precies toch niet beterde, had hij aan de huisarts gevraagd ernaar te kijken en die had hem richting Merendree gestuurd, naar een huidartsenpraktijk daar, zodat die er eens naar konden kijken.

Op vrijdag 22 oktober, in een ongelofelijk hectische dag, kreeg ik telefoon van hem, die ik uiteraard gemist had. In de speeltijd, tussen twee interviews door, belde ik hem terug. Hij was in alle staten: hij was net terug van Merendree en de dokters daar hadden op liefst vier plaatsen huidkanker vastgesteld. De voornoemde plek op zijn arm dus, maar ook het wondje op zijn voorhoofd dat daar ook al zeker een jaar was, maar waar hij dus ook aan bleef prutsen. Ik dacht dat het daarom was dat het niet genas, ook omdat oud vel standaard minder snel geneest. Ik had dus beter moeten weten… Daarnaast had hij ook nog een lelijke wrat op zijn borstkas, iets wat ik nog nooit gezien had, en een plekje op zijn onderrug. Juist.

Bon, alles kon gelukkig behandeld worden onder plaatselijke verdoving, alleen voor een echo moest hij naar het ziekenhuis. Hij had alle afspraken zelf al gemaakt en Roeland en ik hebben ons in een paar bochten moeten wringen om mee te kunnen gaan met hem.  Zelfs Bart is een keertje ingesprongen toen hij zelf een bepaalde afspraak – we hadden alles al geregeld – een paar uur verlaat had omdat hij het te vroeg vond. Tsja. We wilden hem echt niet alleen laten gaan: niet alleen kan je slecht zijn van zo’n plaatselijke verdoving en mag je dan niet met de auto rijden, maar hij vergeet ook standaard wat de dokters zeggen, of hoort de helft niet, en we zijn liever zeker van ons stuk.

Vandaag hadden de roostermakers van de examentoezichten me vrij gehouden zodat ik mee kon naar Merendree met ons pa. De behandeling van de plek op zijn arm stond op het programma, in twee stappen: om elf uur maakten ze er met een laser een massa kleine gaatjes in, en werd het ingewreven met een zalfje. Om twee uur moesten we er terug zijn: dan moest hij twaalf minuten onder een soortement hittelamp ermee, iets wat toch wel pijn deed. Ze hadden ons gewaarschuwd en hij had een paracetamol genomen op voorhand, maar toch…

Enfin, een stevige brandplek als gevolg, met een laagje Flamigel erop, en over vier weken nog eens herhalen, en dan zou ook dat moeten weg zijn. Het wondje op zijn voorhoofd is netjes genezen maar moet blijkbaar nog eens herhaald worden, omdat de woekering net iets dieper zat dan ze geanticipeerd hadden. Roeland gaat daar volgende week mee mee, ikzelf heb dan oudercontact. De plek op zijn borst en rug zijn volledig in orde, volgens de dokters.

De laatste behandeling is dus ergens begin januari, en dan zou alles moeten opgelost zijn. Ze willen hem wel nog om het half jaar even volledig nakijken, omdat hij blijkbaar gevoelig is voor huidkankers, maar momenteel is alles dus in orde. Oef.

Toch even bang geweest, jawel.