Houffalize – Witch

23/11/201408/12/2014

Van dammetjes, boswandelingen en – uiteraard – tanks

Erg lang werd er door onze nakomelingen eigenlijk niet geslapen, maar aangezien de onze nogal zelfstandig zijn, en die van Roeland en Sarah nog niet, stonden die op. Samen met oma, want die kan toch niet slapen als er kleine mormels rondcrossen. Opa daarentegen, die wordt blijkbaar pas wakker als er zes apen naast hem staan te springen, te roepen en te giechelen.

Waarna die arme opa gelukkig op zijn positieven mocht komen bij het ontbijt. We hadden bijna medelijden.

Na nogal wat vijven en zessen vertrokken we naar een beetje verderop, waar we een dambaar riviertje hadden gezien.

De mannen bleven daar achter (met de twee meisjes in de buggy’s), terwijl ma, Sarah en ik een deftige wandeling probeerden te maken. Alleen hadden ma en ik geen laarzen aan, en bleek de modder uiteindelijk toch wel wat te diep.

Toen ons ma trouwens probeerde om elegant over een poel te springen, bleef ze met haar voet achter een braam hangen, en viel ze languit in de modder. Sarah en ik sprongen verschrikt toe om haar recht te helpen, en zetten het toen op een onbedaarlijk lachen. Tsja…

Intussen was er ijverig gedamd: zowel op de grote rivier, als op het kleine stroompje dat over het weggetje liep, en dat vakkundig een nieuwe bedding had gekregen. En wij kregen drie drijfnatte jongens, zodat we alsnog eerst langs het huisje terug moesten – voor de jongens en ons ma, dus – om droge en propere kleren te nemen, vooraleer we konden gaan eten.

Bon, een hoop droge kousen, schoenen en broeken later konden we naar Houffalize, waar we na enig zoekwerk een pizzeria vonden. Het duurde helaas nog langer dan gisteren. Toegegeven, we waren met elven, maar hoe lang kan het duren om een pizza te bakken zeg!

En uiteraard moest er daarna nog naar een tank gekeken worden. Ha ja.

Thuis moest er opgeruimd worden, en intussen ook in bomen geklommen.

Enfin, twee uur later, tegen een uur of zeven, waren we opnieuw thuis, en moest ik me door bergen was heen werken, maar hadden we wel een fantastisch weekend achter de rug.

Dank u, ma en pa, we hebben er van genoten! Volgend jaar weer?

23/11/201408/12/2014

365 – 23 november 2014 – ma’s eerste selfie

22/11/201408/12/2014

Houffalize, streek van de tanks

Na een rustig ontbijt en wat gezellig geklets

zetten we allemaal samen aan richting Wibrin, om daar een tank te gaan bekijken. Ha ja, mijn pa is meer dan gefascineerd – bij momenten geobsedeerd – door alles wat met Wereldoorlog II (en ook wel een beetje I) te maken heeft, en daar horen tanks uiteraard bij.

Deze tank was overigens de max, omdat het eigenlijk maar een halve is, en je er dus in kan. Wat – ik moet het u eigenlijk niet eens zeggen – meer dan uitgebreid gedaan werd. Ik ben er overigens nog uitgevallen: terwijl ik met mijn koppetje door het kijkgat stond te lachen, schoot mijn hiel van het staplatformpje af, en schoot ik dus met mijn bakkes keihard tegen de rand van het kijkgat. Auw. Het ziet gelukkig niet blauw, maar het voelt zo wel. Een zeer bakkes van uit een tank te vallen, ge moet het maar weer doen…

Enfin, we reden verder, tot aan een pracht van een stuwdam, waar je ook echt het water kon zien vallen. Fijn ^^ De kinderen vonden het de max, en het uitzicht was prachtig.

En Marne en Kobe, die twee zijn blijkbaar zot van elkaar. Ze liepen voortdurend hand in hand, en Kobe droeg ongelofelijk veel zorg voor zijn kleine nichtje. Al ben ik zelf ook gigantisch in de lach geschoten met haar. Ik wilde haar ook een handje geven, maar aan de ene hand had ze dus Kobe, en in de andere hand droeg ze haar olifantje. Toen ik mijn hand uitstak, moest ze geen fractie van een seconde nadenken: “Floep”, zei ze, en de olifant vloog in haar mond. De foto is onscherp omdat ik zo aan het schateren was.

We reden nog wat verder, tot in La Roche, en gingen er iets eten. Wij dachten aan een kleinigheid omdat het dan ook vrij rap zou gaan, maar de bestelde croques, spaghetti en balletjes in tomatensaus lieten bijzonder lang op zich wachten. Ach ja, het was niet alsof we haastig waren, we hadden eigenlijk alleen behoorlijk wat honger :-p En Marne, die sliep door alles heen.

Na het middageten gingen we rondhossen in het kasteel van La Roche. Geef toe, een pracht van een kasteelruïne onder de stralende zon, dat kàn je toch gewoon niet negeren?

Aansluitend liep ik nog snel een winkel binnen voor ondergoed en T-shirts voor de jongens – hun zak met kleren staat nog thuis op hun bed, netjes volledig ingepakt; gelukkig zaten de schoenen en laarzen apart, en lagen de jassen los in de auto – en reden we naar een “bellevue” op de weg terug. Bart had geen zin in de wandeling en wilde al beginnen koken, en hij liet ons dus achter voor een stevige afdaling, en, logischerwijs, klim. Ons pa lieten we aan het begin van de helling achter om alle hijgproblemen te vermijden, maar hij vond het zitten in een bos op een omgevallen boom best aangenaam, zo bleek.

Het begon al te schemeren toen we terug naar huis reden, en daar had Bart al ijverig staan zwoegen in de keuken. Bij wijze van verjaardagscadeautje had hij everzwijnengebraad gemaakt met boschampignons en drie soorten puree, voorafgegaan door blokjes paté en andere hapjes. Lieverd, dank je!

Er werd eerst nog een spelletje Jenga gespeeld met de kinderen

en daarna vlogen ze in bed, waarna wij gewoon nog in de zetel hingen, Sarah, ma en ik scrabbelden, en iedereen eigenlijk gewoon vroeg ging slapen wegens compleet uitgeteld. Poeh.

21/11/201430/11/2014

Springen lopen vliegen crossen… naar Houffalize

Ons ma spreekt al een paar jaar van samen op weekend gaan. Wij doen dat al jaren met Barts familie, en blijkbaar gaan ook Roeland en Sarah met haar familie elk jaar een weekendje op stap. Jammer genoeg zagen mijn oudste broer en zijn vrouw dat niet zitten, maar bon, dat heeft ons niet tegengehouden. Ik zou het nochtans wel leuk gevonden hebben als zij er bij waren geweest.

Het werd in elk geval een jachtige dag. Woensdagnamiddag had ik Latijnolympiade, en dus niet echt veel tijd over. Donderdag is normaal gezien mijn vrije dag – ik werk 4/5 – maar omdat het pedagogische studiedag was, viel ook dat in het water. Gelukkig niet letterlijk, maar bon. Het betekende wel dat alles qua huishouden was blijven liggen, en dat ik alle spullen nog moest pakken.

De vrijdag is voor mij sowieso een drukke dag: zes uur lesgeven, een uur studie en een lang middagtoezicht, dus twee keer een kwartiertje pauze tussen half negen en half vier. Gelukkig had Bart de namiddag vrij kunnen maken, en was hij al om de auto geweest in de garage.

Het betekende dat alles eigenlijk pas samengeraapt was, en in de auto zat kwart over vijf, en dat was dus pas tegen achten toekwamen in Houffalize. Merel had gelukkig de laatste twee uur liggen slapen, en had dus nog geen last van honger of zo. Ma en pa hadden kaasschotel voorzien, en wij schoven gezellig mee aan. Alle drie de kinderen vlogen daarna meteen in bed, in een eigen kamer met een apart bed voor Merel, een dubbel bed voor Wolf, en daarboven een stapelbed voor Kobe. Wreed gemakkelijk, eigenlijk.

Tegen kwart voor negen kwamen Roeland en Sarah toe met de kinderen, en die namen de resterende twee kamers op de eerste verdieping, telkens met een dubbel bed. Bart en ik hebben de tweede verdieping voor ons, met een ruime tweepersoonskamer, en een ruime badkamer met toilet en douche, die we dan maar delen met de kinderen. De badkamer op de eerste verdieping is trouwens groot genoeg om tussen bad, dubbele lavabo en douche nog een enthousiast walske te placeren.
Er zijn twee salons, trouwens: een ruime beneden, rond een kachel, en een identieke op de vout daarboven, waar een tv staat. Ideaal voor de kinderen om boven te zitten, en wij beneden. En de keuken, die is ook behoorlijk ruim, met een aparte eetkamer. Ons ma heeft dat bijzonder goed gekozen, vind ik. Dik in orde.

Enfin, we kletsten nog wat af, en kropen uiteindelijk in bed. Ik was gewoon doodop, om eerlijk te zijn.