Het was me het zaterdagje wel!
Ik heb me kostelijk geamuseerd met mijn spook en de mensen – inclusief mezelf – danig op de zenuwen gewerkt met mijn gegil. Ik denk dat ik toch wel een honderd keer zal gegild hebben, en op den duur waarschuwde ik mijn omgeving met een kort “Oren dicht!”. De eerste keer keken mensen altijd vreemd op en reageerden niet meteen, de tweede keer gehoorzaamden ze altijd onmiddellijk. Onderstaande foto zegt het zo een beetje al:
Het heeft echter een hele tijd geduurd voordat de spelers ook echt een oplossing kwamen zoeken om me weg te krijgen. Ik begon ook spelers levenspunten af te nemen, en toen werd het dus wel wat ernstiger, ja.
Enfin, net voor het avondeten zijn ze erin geslaagd mijn probleem op te lossen door mijn graafje te vernederen, en dat was dat. Oef! Zoals velen zeiden: “Ik HOOR die foto gewoon!” Vreemd ook dat mijn stem het gewoon uitgehouden heeft. Stemtechniek FTW!
Larpfotograaf Steven Dewitte heeft stapels foto’s genomen en ik geef hieronder een paar voorbeelden, zonder al te veel medemensen op de foto.
Zo’n slagroomtaartbruidsjurk, dat was overigens altijd al iets dat ik ooit eens wilde dragen, maar geloof me, ik heb het gehad intussen. Afgevinkt op checklist.
En na het eten was er het bal, en geloof me, ik heb nog geen enkel larpweekend gehad waarop een dansfeest ook echt goed gelukt is, maar hier werd volop gedanst. Lag het aan het live orkestje? Aan de dansinitiatie? Aan het feit dat iedereen erop gekleed was? Geen idee, het was de max. Zelfs ik heb staan dansen, al vond de rug dat niet zo leuk.
Enfin, geslaagd weekend wat mij betreft. Goed gespeeld, goed gecast, goed gegeten, goed geslapen, en meer moet dat niet zijn.
