Halloween!

Nope, de rug doet het nog steeds niet. Gisterenavond ging ik normaal gezien eten met Bart, maar dat ging dus niet. Nu, vandaag begint het stilaan te beteren, gelukkig maar. Maar ik ga wel nog supervoorzichtig moeten zijn, het Halloweenfeestje bij Bart en Birgit zal dus niet voor dit jaar zijn, bummer.

Voor de kinderen is het ook niet leuk natuurlijk: al wat ik met hen gepland had, valt in het water. Maar ik probeer hen wel op andere manieren bezig te houden. Vandaag reed Kobe naar de winkel om brood, en ik heb hem gevraagd om meteen ook een pompoen mee te brengen: die konden ze dan uitsnijden. Wel, ze hebben dat samen met heel veel plezier gedaan: Merel holde uit, en Kobe sneed er het gezichtje in.

En toen was er pompoensoep en vooral ook een Halloweentocht voor Merel: ze mocht mee met Lieze en Julie en Liezes mama op tocht in de Lange Velden. Ik heb Merel gebracht en heb de drie meisjes meteen ook maar geschminkt, en dat is eigenlijk nog best gelukt, vond ik zo.

Geef toe, ’t is toch een mega schattige heks?

Van vipdiners en fijne feestjes

Het was me het avondje wel, gisteren.

Al zoveel jaren word ik uitgenodigd op het Halloween feestje van Bart en Birgit, en de paar keren dat ik er gelukkig wel geraakt ben, heb ik me altijd keigoed geamuseerd.

Alleen zag ik het dit jaar niet zitten. Te ver rijden naar Antwerpen, te druk, te lastig voor de rug… Ik twijfelde en twijfelde, en toen Bart zei dat er weer een VIPdiner was het in het S.M.A.K. en me uitnodigde om mee te gaan, zei ik onmiddellijk ja.

Iets over zeven stonden we dus in het S.M.A.K. voor een soortement retrospectieve van de Vrienden van het SMAK, en daarna nog een tweede tijdelijke tentoonstelling. Daar ben ik weer dat koppel tegen het lijf gelopen waar ik de vorige keer me zo mee geamuseerd heb, en blijkbaar was dat wederzijds, want we gingen prompt aan dezelfde tafel zitten, met alweer een zeer geanimeerd gesprek.

Kwart voor elf vertrokken we ginder, en ik was eigenlijk nog helemaal niet moe, en zelfs een beetje hyper door het gelach met die mens. Ik besloot dus om alsnog naar Antwerpen te rijden voor dat feestje. En een kostuum? Wel, ik had geen zin om me echt om te kleden, dus ik hield mijn zwart kleedje gewoon aan, gooide daar een roodbruine cape van de kinderen over,  nam een rieten mandje, legde daar een wolvenmasker in, en gooide daar een handdoek over. Roodkapje met een twist dus.

Ik heb me, zoals verwacht, bijzonder goed geamuseerd, en lag maar in bed tegen half vijf of zo. Go figure. Tsja.

Halloweenavond

Het was veel te mooi weer vandaag om gewoon binnen te blijven zitten, al heb ik wel wat druk moeten uitoefenen op de kinderen vooraleer ik hen buiten kreeg. Maar we stapten uiteindelijk toch in de auto en reden naar Sint-Amandsberg om er een uitdagende cache te zoeken, een gewone, en een kort wandelingetje in een bossig parkje.

De uitdaging had Wolf eigenlijk verbazingwekkend snel in handen, gelukkig! De cache rond de kerk was ook een eenvoudige, en voor het kaboutertochtje moesten we even zoeken. Maar we liepen buiten, waren samen, en genoten van het weer.

Thuis werd er daarna een stevige pompoen gesneden – ik was die effectief gaan kopen in de Delhaize, blijkbaar heeft er niemand in mijn omgeving pompoenen dit jaar – en uiteraard soep gekookt van het vruchtvlees. Voeg daar dan nog de gesloten gordijnen, de verschillende kaarsjes en de film ‘The Black Cauldron’ bij, en het werd een zeer aangename Halloweenavond. Dik in orde.

Heksenkleedje

Merel had als kleintje in 2013 ooit een heksenkleedje van mij gekregen, een geel met zwart en een poesje vooraan.

Ze is niet zot van verkleden, heeft het nooit echt gehad voor prinsessenkleedjes, maar dat heksenkleedje, daar was ze toch wel zot van. Ze had het in 2016 zelfs aan voor Ankoria.

Maar na vijf jaar is het nu toch echt, echt wel te klein geworden, en zij die zo Halloweengek is, zij wilde dolgraag een nieuwtje. Ik zocht even online, en kwam toch wel op een pracht van een stuk uit op tweedehands.be. Uit pure schaamte heb ik ipv 5.50 euro 10 euro betaald voor kleedje én verzending.

Wel, ze heeft staan dansen van blijdschap. Echt. En ze deed het aan en trok het niet meer uit, en stemde meteen toe voor een kleine fotoshoot.

Wie had dat ooit gedacht, mijn eigen kleine heks!