Haag
In 2015 is hier onze tuin afgewerkt en zijn er vooral ook nieuwe haagstruikjes geplant waar vroeger de tweede oprit was en het pad naar de voordeur. De bedoeling was dat de haag netjes dicht zou groeien zodat ook Barts bureau niet echt open en bloot meer zou zijn.
Alleen… Die haagstruikjes hebben er precies niet veel zin in. Na een jaar zijn ze een paar dode planten komen vervangen, dat was inbegrepen in de prijs. Ondertussen zijn er een paar bijzonder goed aan het groeien, maar nogal wat struiken hebben ook weer definitief de geest gegeven. Er zitten dus nog grote gaten in die haag. Hmpf.
Toch maar weer eens de tuinaannemer aanspreken, zeker?
Meh-dagje
Ik weet niet wat er scheelde vandaag, maar ik had echt geen zin in gedoe, in mensen, in drukte… Misschien had het te maken met het feit dat tegen elf uur hier iemand stond die de haag kwam scheren, en ik me noodgedwongen daar mee bezig hield, en er de hele dag lawaai was. Misschien was het de warmte, die zich op mij had gezet tijdens het kuisen en wieden van het ellenlange voetpad en bijhorende goot. Maar bon, dat is nu toch gedaan geraakt, eindelijk.
De tuin ziet er propertjes uit, gelukkig maar.
Maar eigenlijk had ik afgesproken met een ganse bende van een man of vijftien, allemaal larpers, om vanavond naar de Feesten te gaan. Ter herinnering van Els, met wie we een jaar of twee geleden nog geweest waren.
Om eerlijk te zijn? Ik zag het echt, maar echt niet zitten. Ik had geen behoefte aan mensen, en ik ben zo al niet de meest sociale persoon. Niet dat het geen fijne mensen zijn waarmee ik afgesproken had, wel integendeel, het merendeel ervan beschouw ik echt als vrienden. Daar had het ook niks mee te maken. Gewoon… Tsja… Koppijn en een meh-gevoel.
Ik heb dan maar afgezegd, heb in alle stilte in de tuin zitten lezen, dan mijn haar opnieuw gekleurd – van zacht ros naar donker kersenzwart, eigenlijk te donker om goed te zijn, maar bon – en eigenlijk gewoon genoten van de stilte.
Toen ik de foto’s zag passeren, vond ik het wel jammer, maar iets in mij zei toch: oef! Juiste beslissing, dus.
Middelmatige maandag
Als ge de avond voordien naar series (Mr. Robot: sterke aanrader!) zit te kijken tot half drie, en de kinderen u niet wakker maken, dan kan het wel eens dat ge slaapt tot half elf, ja. En tegen dat ge dan ontbeten hebt en zo, schiet er niet veel meer over van de voormiddag. Tsja. En dan schrijft ge maar een brief naar uw oudste zoon op kamp en gaat ge die met uw dochter posten, dat soort dingen.
Verder schilderen buiten riskeerde ik me niet: er was te veel kans op regen, het had ook effectief even gedruppeld. Achteraf gezien zou er geen enkel probleem geweest zijn, maar bon.
Iets wat ook gigantisch nodig was, en waarvoor het nu wel het ideale weer was – weinig zon, niet te warm – was het onkruid wieden aan onze haag, en daar schors strooien in de hoop dat dat het onkruid wat afremt. Het kruid stond hier en daar letterlijk een meter hoog, helaas, ik denk dat de hele buurt er schande van sprak.
Enfin, een goeie namiddag later, waarin de kinderen intussen het huis opruimden, stofzuigden en vlaai maakten, zag het er al helemaal anders uit, gelukkig maar. Mijn rug protesteerde niet eens, tot mijn grote verbazing, en het feit dat het zo veel resultaat geeft, was voldoende om verder te doen.
Allez, mijn schoonmoeder zal content zijn.
Nopjes
Ik moet het zeggen, ik ben helemaal in mijn nopjes met de tuin. Ik hou van het terras, de borders zien er deftig uit, en de haagjes zijn ze gisteren komen afwerken. Ons huis ziet er eindelijk proper uit, en eigenlijk ook een pak groter op deze manier. En vandaag heb ik langs het stenen lint dat de borders afboordt, 50 narcissen geplant. Ik kijk al zó uit naar de lente…
Bij deze nog wat foto’s, gewoon omdat het kan.
Nog een tussendag
Ook vandaag wilden de kinderen liefst thuisblijven, ook al hadden ze eerst nog gezegd dat ze iets wilden doen.
Maar Merel begon plots te spelen dat zij een dokter was, en de jongens haar patiënten, en ze begon hen te verbinden met zakdoekjes en de riem van een kamerjas. Met een grote grijns haalde ik twee brede verbanden uit de verbanddoos, en dat gaf een paar wijze effecten, en vooral meer dan een uur mooi spelplezier.
Plots hoorde ik vanuit mijn bureau – ik zat te verbeteren – een omineus geklop: jawel, er waren twee mannen van de tuinaannemer opgedoken, die vrolijk een extra stuk haag kwamen zetten. Het tweede stukje bleek niet te kunnen, omdat er nog beton in de grond zat waar zij een paal moesten slaan, en ze gingen dan later wel terugkomen om dat weg te schieten en de rest van de haag te planten. Het resultaat vind ik fantastisch: eindelijk geen open voortuin meer, maar wat meer afgesloten vooraan.
Ik ben in elk geval al wreed content.
Een dag vol variatie
Omdat ik gisteren nogal laat op de Nachtkronieken was blijven hangen, heb ik nota bene geslapen tot half elf. Ik heb me nog moeten haasten om te ontbijten en te douchen, want om elf uur stonden hier twee flinke kerels, oudleerlingen die de haag kwamen scheren. Omdat de arme haag nu toch al gans geabimeerd is doordat ze meer dan een meter is ingekort, leek het ons het ideale moment om ze ook aan de straatkant flink kort te zetten, zo’n halve meter minder. Het ziet er nu toch al niet meer uit. Meteen hebben de heren ook het woekerende onkruid flink aangepakt, al maak ik me geen illusies: over een maand staat het terug even hoog. Maar bon.
Intussen sorteerden de kinderen eens het tuinspeelgoed uit, en haalden er alle kapotte waterpistolen van tussen.
Bart mestte (een stuk van) zijn kleerkast uit, volledig uit eigen beweging, en ik deed een stapel kleinere onnozelheden, zoals bijvoorbeeld twee keer de kabel te repareren, die de heren netjes hadden doorgesneden. Ook binnen werd alles opgeruimd, en ik voelde me geïnspireerd door het haagscheren, en zette de tondeuse in Kobes veel te lange haar. Er kwam zowaar een proper ventje vanonder.
Bart maakte intussen een fantastisch speltbrood, niet met de bakmachine, maar met de Kitchen Aid, meteen zijn eerste wapenfeit met het ding.
En tegen kwart voor vijf kwam hier een aantal oudleerlingen langs voor een gezellige babbel en versgemaakt ijs met fruitsla, en bleven zowaar tot half negen! Leuk was het wel, ze voelden zich hier duidelijk op hun gemak. Voor herhaling vatbaar, trouwens.
Bekaertdraad
Het is toch een begrip op zich, Bekaertdraad.
Ik had mezelf een rustig weekendje beloofd, en dat werd het ook wel. Wolf was de hele dag naar de scouts, en ook Kobe was in de namiddag weg. Bleven over: Merel, Bart en ik. Bart zat te lezen, Merel was aan het spelen, en ik heb eigenlijk vooral gesuft. Maar toen vond ik het welletjes, en trok ik met Merel de tuin in. Het gat in de haag waar vroeger ons tuinpad naar onze oude voordeur was (twee voordeuren geleden, bedoel ik dan) werkte al lang op mijn systeem. Want af en toe wrong iemand zich daar toch nog door de struiken heen, in het bizarre idee dat dat venster op het einde van dat half gebarricadeerde pad toch wel een voordeur was. Ha ja, want er staat nog steeds een brievenbus met het oude nummer: er komt nog steeds behoorlijk wat post toe op het oude adres, vandaar.
Maar bon, vandaag heb ik daar een stokje, enfin, een draadje voor gestoken. Ik had nog restjes draad in het tuinhuis staan, perfect om dat gat te dichten, mijn handen vol schrammen te zetten (van de haag) en mijn nagels om zeep te helpen. Oh, en de poes compleet de kluts te doen kwijt geraken en helemaal gefrustreerd te krijgen… Aan de andere kant: hij zal daar nu niet meer de straat oversteken, zoals Radagast deed op die fatale avond… Maar wel blij met het geleverde werk!
