Geocachen! Ha!
Eindelijk was het een zondag met redelijk weer, een rug die niet tegenwerkte – ondanks de drukke week – en een voet die ook niet te hard tegenstribbelde, net als ons pa.
En dus gingen we voor het eerst weer samen geocachen dit jaar: in Lochristi waren we zo goed als rond met de eerste 50 caches, maar intussen had de legger de smaak zo hard te pakken dat hij er meteen nog 50 heeft bij gelegd.
De eerste van de reeks was een hengelcache, wat we destijds maar oversloegen omdat ik toen nog geen hengel had. Vandaag had ik die wel degelijk, maar die cache hing zó hoog dat ik met een hengel van 5 meter net niet toe kwam. Ik heb nog geprobeerd om dichter te rijden met de auto, maar dat hielp niet. Had ik maar mijn kleine stoeltje mee gehad, dat ik daarvoor gekocht had maar dat Merel intussen al had aangeslagen. Ons pa liep intussen te hoofdschudden: hengelcaches, zo zot hoefde het voor hem niet.
Maar wat later konden we wel succesvol hengelen en dan geeft dat wel wat voldoening, ja. We vonden ook nog een paar andere caches, maar toen kreeg ons pa het toch echt koud, zei hij, en dus hielden we het voor bekeken en gingen koffie drinken en taart eten.
En als beloning kreeg hij een heuse paasvaas.
365 – 12 maart 2023 – eindelijk weer geocachen!
Voorzichtig
Vandaag was het misschien wel koud, maar er was een stralende zon en ik wilde daar toch eventjes van genieten. Ik ben dan maar zeer voorzichtig na school in het park gelopen om te kijken of mijn bonus van het rondje geocachen daar er nog wel zat: er heeft een cacher meer dan een half uur gezocht, tot mijn verbazing.
De voet deed het wonderwel: de verbetering gaat traag, maar ze is wel merkbaar. Ik moet wel heel voorzichtig zijn, merk ik, wanneer ik ergens op of af klauter. Maar het kleine wandelingetje deed me wel deugd…
Oh, en die cache? Die lag er gewoon hoor!
365 – 28 februari 2023 – die cache zit er wél nog
Monitorcursus
Kobe mag dan een gamer zijn, hij is eigenlijk ook heel sociaal. Vorig jaar had hij, toen ze volk te kort hadden op het speelplein in Evergem, zijn vrienden uit de nood geholpen door mee te gaan als monitor. Nu, nog geen 16 zijnde en zonder opleiding kreeg hij daar nauwelijks iets voor. Maar blijkbaar kan dat wel tellen als volwaardige vakantiejob.
Daarom had hij zich, samen met Andres, ingeschreven voor de speelpleinmonitorencursus van de stad Gent, die deze week doorgaat in Don Bosco in Zwijnaarde.
Moeder stond dus deze ochtend om negen uur ook ginder in Zwijnaarde om hen uit te zwaaien, en zag dat ze het helemaal zagen zitten. Dik in orde. Bart had ook aangeboden om te rijden, maar ik had wel zin om voorzichtig wat caches te zoeken in de omgeving, en zo gebeurde.
Ik passeerde langs de Ghelamco en reed naar het Liedermeerspark waar ik er nog een paar kon oppikken, al dan niet na een voorzichtige wandeling. Maar man, ’t was algelijk koud!
Ik stak nog een cache weg aan een klein sluisje in Merelbeke en enen aan de grote sluis, en toen was het welletjes: de voet deed pijn, ik had het koud en ik wilde op een deftig uur thuis zijn om met Merel te kunnen eten.
Maar eindelijk dus weer écht gecach.
Vijfweegsepark
Een aantal jaar geleden hebben ze hier tussen Wondelgem en Mariakerke, langs de R4, een park aangelegd. Het Wondelgemse stuk heet het Ter Durmepark, en daar heb ik al jaren geleden een kleine cachewandeling gelegd.
Maar het vervolg ervan, dat kende ik eigenlijk niet. Doorheen het Ter Durmepark loopt zo’n stuk fietssnelweg waar het heerlijk fietsen is. Op een bepaald moment stopt dat en gaat dat over in een gewone weg die echter niet veel gebruikt wordt aangezien hij doodlopend is. En daarnaast, daar ligt dus ook een stuk park waar men de natuur min of meer zijn gang laat gaan. Nu is men daar trouwens ook een fietsbrug aan het bouwen zodat je een hele mooie fietsweg hebt richting Lovendegem en zo.
Maar het park zelf ligt dus gewoon tussen de R4 met zo’n geluidsberm en een woonwijk. Vandaag ben ik er voorzichtig in gaan wandelen om een natte geocache te vervangen. Het is maar door die cache – die ik geadopteerd heb, een paar jaar geleden – dat ik dat park heb leren kennen. En geef toe: als je de foto’s ziet, zou je toch niet zeggen dat je naast een snelweg en een woonwijk loopt?
Nano
Van Bart had ik een heel fijn kerstcadeau gekregen: een handvol nanocaches!
Even uitleggen: zo’n nanocache is ongeveer een cm hoog en 8 mm breed, een cilnder die magnetisch is, open te vijzen valt en binnenin een piepklein papiertje bevat. Niet makkelijk om te vinden dus, en ook niet zelf te maken.
Nu is er een cache op een drukbefietste route die regelmatig verdwijnt: de originele plek, aan de achterkant van een majestueuze boom, wordt voortdurend geplunderd en was dus geen goed idee. Ik had dan een klein cacheke aan de achterkant van een verkeersbord gestoken, maar helaas, blijkbaar ook te zichtbaar.
Maar nu heb ik dus die nanocaches, en vandaag ben ik heel voorzichtig tot aan die cachelocatie gewandeld en heb er deze gestoken.
Je moet dus echt al goed kijken om deze te zien zitten.
Op hoop van zegen dat hij niet opnieuw gevandaliseerd wordt!
Voorzichtige stapjes
Ik vond het zo erg van en voor mezelf dat ik zaterdag een half uur gedaan heb om 800 meter af te leggen, dat ik besloten heb om toch iets meer te proberen. Ik stap sinds vandaag ook weer gewoon naar mijn eigen lokaal boven, dat door de verbouwing nog steeds een flinke wandeling is.
Voel ik die voet? Goh… momenteel is het alsof ik mijn voet verstuikt heb en toch te koppig was om naar de dokter te gaan, en dan zelf maar zalf erop gedaan heb en zelf een verband heb aangelegd. Ja, elke stap doet zeer, maar ik probeer het te negeren. En soms, als ik gewoon in mijn zetel lig, voel ik die voet kloppen, ja.
Maar bon, er moesten caches gerepareerd en vervangen worden, en dus ging ik vandaag toch voorzichtig op stap. Niet ver, niet veel, maar het deed eigenlijk echt wel deugd.
En geef toe, dit pad langs het park naast onze school is toch de moeite waard?
Een paar voorzichtige stapjes…
De voet begint stilaan een beetje mee te werken, al ben ik pompaf van deze eerste volledige werkweek. Maar Bart was niet thuis over de middag – daar moet ik ook aan beginnen wennen – en dus ging ik lunchen in de Ooievaar, waar het goed was als altijd en ik ook hartelijk opnieuw werd begroet.
En na de les deed ik warempel een poging om mijn al lang beschadigde of verdwenen caches onder handen te nemen, enfin, toch twee exemplaren waar ik relatief dicht met de auto kon komen. En weet je? Dat deed deugd…