Geplaatst op

Onze eerste eigen geocache

Het was eigenlijk maar een kwestie van tijd, voor we onze eerste eigen geocache zouden aanmaken. Wolf had het logrolletje al maanden geleden gemaakt, we wisten ook al waar we hem wilden verstoppen, maar ik geef het toe, het was er gewoon nog niet van gekomen.

Vandaag zag ik dat om een of andere reden wél zin in.

Ik had een stevig potje van ontschminkdoekjes, we printten een officieel geocacheblaadje af, en terwijl Kobe naar de muziekles was, wandelden Wolf, Merel en ik naar een parkje hier wat verderop, helemaal verscholen in een hoekje. Ik ben er zeker van dat 90% van de inwoners van Wondelgem niet eens weet dat het bestaat.

IMG_1611

Met mijn telefoon en met een GPS-toestelletje van school bepaalden we de coördinaten van een mooi plekje, staken het ding weg, en dienden het voorstel van cache in op www.geocaching.com. Er staat dat het wel een aantal dagen kan duren vooraleer het goedgekeurd wordt, maar kijk, een paar uur later stond de cache al online, en jawel, nog een paar uur later waren al een paar cachers er bovenop gesprongen. Ha ja, het is een prestatie om de eerste te zijn bij een nieuwe cache!

Ik geef toe, ik was eigenlijk wel trots, ja. Zeker toen we van een van de cachers een favorietpunt kregen omdat de coördinaten echt tot op de meter juist waren, en dat voor een allereerste cache.

Wolf en ik zijn van plan er wel nog een pak meer weg te steken. Zo willen we een multi maken (= een met meerdere coördinaatpunten, en dan op het einde de stash) in de Lange Velden, want ook dat park is behoorlijk onbekend. Misschien wel een leuk projectje voor de Paasvakantie?

Geplaatst op

Peter Koen

Wolf had van zijn peter twee filmtickets gekregen (naast een serieuze geldsom in de vorm van een of andere belegging) en die mocht hij nu samen met hem opdoen. Als in: ik bracht hem deze namiddag naar Brussegem, en morgen ging hij tegen de middag dan wel meekomen met Koen en Else naar nonkel Staf voor diens verjaardagsdiner.

Hij zag het helemaal zitten, en dus reed ik na het middageten richting Brussel. We gingen eraf in Asse, en pikten in Bollebeek nog een cache mee. Het was echt wel de kleinste ooit, met nochtans een logboekje netjes opgerold erin. Het was daar pokkekoud, maar Wolf was apetrots dat hij het kleine dingetje toch had gevonden.

IMG_1702

Enfin, we tuften verder tot bij nonkel Koen, ik gaf hem een zoen, en reed terug. En stopte toch nog een klein beetje verderop om er in een prachtig landschap alsnog een cache te vinden. En koud, maat!

En Kobe en Merel? Die waren thuis prachtig aan het spelen!

Geplaatst op

Verjaar-dagje

Wolf mocht uiteraard kiezen vandaag wat hij wilde doen.

Dus sliepen we lang en maakten we er een ontzettend rustige en relaxte ochtend van.

Tegen half één stonden we in ’t stad, en was er pizza! Wolf had ervoor gekozen om te gaan eten bij de Pizzahut, en dat is dus wat we deden. En toen ik zei dat het zijn verjaardag was, kreeg hij prompt een verjaardagskaartje en een upgrade van zijn dessert. Het smaakte!

IMG_1498

En toen, toen was oorspronkelijk het plan om naar het Designmuseum te gaan, voor de nieuwe opstelling. Maar geef toe, op de eerste zonnige dag van de vakantie, nu eindelijk de zon wilde schijnen, konden we toch niet binnen gaan lopen?

We opteerden in de plaats voor een lange multicache, “Ghent, the arts quarter” met een tiental verschillende gps-coördinaten en dus een lange zoektocht van het een naar het ander. Het was eigenlijk wel leuk: aan elke locatie moesten we een foto en dus ook een letter linken, waardoor we uiteindelijk een eindcoördinaat kregen. We begonnen aan de Sint-Niklaaskerk, en zowel Kobe als Merel namen er een paar foto’s.

Over de Sint-Michielsbrug ging het verder, langs het Pand, voorbij het Justitiepaleis, over de Kouter, en zo langs de Minard naar de Krook.

Via het trapje aan de Paddenhoek kwamen we in de Lammerstraat, en trokken verder naar het Sint-Pietersplein. Van daaruit ging het over het brugje aan de abdij naar het Muinkpark, intussen vrolijk kletsend met ne maat die we onderweg waren tegengekomen. Tegen dan begonnen de kinderen wat moe te worden, maar de belofte van een ijsje in de Zuid maakte veel goed natuurlijk.

En toen begon de GPS lastig te doen. We liepen naar het Sint-Annaplein, en kregen zo de laatste oplossing om de juiste coördinaten in te voeren. Hmpf. Dat wilde maar niet lukken, ook al probeerde ik zelfs de telefoon herop te starten en dergelijke. Enfin, via de Reep en het Bisdomplein liepen we terug naar de Korenmarkt en de parking van de Ramen. En jawel, op dat moment kreeg de GPS er weer zin in, en bleek de cache verstopt te zijn aan de Reep, waar we daarnet nog liepen. Omdat we het intussen allemaal niet meer zagen zitten om nog te voet terug te keren, reden we met de auto tot aan de Reep, waar Wolf en ik netjes de cache vonden.

Missie geslaagd, hele mooie wandeling gemaakt van net geen 7 kilometer zonder zagende kinderen, en volop genoten van de zon.

En Wolf, Wolf zag dat het goed was. Zeker toen we thuis Merel in bed staken, en de jongens nog naar The Mummy mochten kijken, vergezeld van Wolfs favoriete drank en chips.

Toen ik hem daarna in bed stak, zei hij dat hij een hele fijne verjaardag had gehad. Meer moet dat niet zijn, zeker?

Geplaatst op

Tandarts

Eigenlijk is dat wel handig, zo’n geautomatiseerde terugroep-email van de tandarts. Om de zes maanden stuurt ze een berichtje dat het tijd is voor een controle. Eigenlijk hadden we in september ook moeten gaan, maar om een of andere reden is dat overgeslagen geweest.

Enfin, vandaag dus alle vier naar de tandarts. Bij Wolf komen zijn nieuwe tanden traag maar gestaag door, daar waar zijn melktanden getrokken zijn. Al de rest was prima, net zoals bij Merel. Bij Kobe zat er weer een roze melktand tussen, een melktand die heel moeilijk vanzelf zou uitvallen, omdat het tandvlees er vanbinnen in was gekropen – vandaar de rozige kleur – en hij dus niet ging loslaten. Ze ging hem laten staan, maar van mij mocht ze hem meteen trekken. Kobe kreeg een lichte verdoving, en de tand was er meteen uit. Saar heeft nog even zitten prutsen om het tandvlees effectief uit de tand te prutsen, zodat ze hem als trofee kon meegeven.

En bij mij? Daar haalde ze weer enkel wat tandsteen weg en polijstte ze alles even, en dat was dat. Alle vier goedgekeurd, en weer in orde voor een tijdje. Oef!

We reden onmiddellijk door naar Evergem, om Kobe af te gooien op zijn muziekles, en reden daarna verder naar Sleidinge, op bezoek bij mijn oma van 104. Die was nog volop aan haar middagdut bezig, maar toen ik bij de verpleegsters een papiertje ging halen om een briefje achter te kunnen laten, kwamen ze haar wakker maken: ze had genoeg geslapen, anders ging ze vannacht niet in slaap geraken, zeiden ze.

Oma protesteerde toen ze wakker werd gemaakt: het was veel te koud, en ze wilde verder slapen. Helaas, geen medelijden, en iets later was ze naar toilet geweest en zat ze in haar stoel aan haar bureau. Sinds ze een aantal weken geleden gevallen is, is er serieus iets veranderd in haar, al is dat blijkbaar bij momenten. Ze is een pak minder responsief, leest ook bijna niet meer, en zit meestal gewoon naar buiten te kijken. Jammer! We probeerden een beetje een gesprek aan te knopen, vertelden vanalles, en zij had vooral oog voor Merel, wier haar ze prachtig vond. Mijn ongelofelijk vibrante, scherpzinnige oma is een beetje aan het verdwijnen, en hoe jammer ik dat ook vind, het is wel logisch, gezien haar leeftijd. 99 jaar verschil met Merel…

IMG_1535

We pikten een geocache op aan een kapelletje wat verderop, dat ik nog nooit had zien staan, en reden opnieuw richting Evergem. Daar stond zowaar Merels juf aan de bushalte te koekeloeren, en ik stopte om haar een lift te geven. De hele rit naar Ertvelde zou ons te ver leiden, maar in Evergem dorp kon ze haar volgende bus nemen, het scheelde al een pak.

Omdat we nu nog een kwartiertje over hadden tegen dat we Kobe moesten ophalen, was het redelijk onzinnig om naar huis te rijden, en deden we nog deel 1 van een multicache midden in Evergem dorp. Het leuke aan geocachen is dat je dingen opmerkt die je daarvoor nog nooit had gezien. Zo wist ik helemaal niet dat er achter de kerk nog een grote kapel stond. Bizar!

Enfin, we pikten Kobe op, reden naar huis, maakten ons op voor Kobes rugbytraining, en Merel, Wolf en ik reden nog verder naar de Ikea. De laatste tijd is er nogal wat van ons servies gebroken, en we wilden aanvullen. En uiteraard waren er ook nog een hoop kleine dingen, zoals je die altijd meeneemt als je naar de Ikea gaat.

Goed gevulde dag dus. Maar eigenlijk ook wel een fijne dag. Meer van dat!

Geplaatst op

Ertvelde en omstreken

De ochtend was helemaal zonder speciale gebeurtenissen, al hielpen de kinderen wel mee om te koken. En na het eten deden we eigenlijk ook eerst niet echt veel. Maar tegen drie uur moest Wolf nog eens naar de kinesist, en dus maakten we ons allemaal nog eens op om ergens te gaan rondlopen. We gingen nog wel zien. En toen bleek dat ik me compleet van uur vergist had, en dat we er niet om drie uur moesten zijn, maar wel om zeven uur. Ah bon, juist ja. Hmpf. En ’t stond nochtans juist in mijn agenda.

We lieten het niet aan ons hart komen, en reden wat verder naar Kluizen om er wat geocaches op te pikken. En toen nog wat verder. En toen waren we in Ertvelde dorp met een hongertje, en kochten we ons een paar koffiekoeken om die op te eten bij de volgende cache. En toen zaten we aan een reeksje, en deden we maar nog wat verder, tot het plots toch te donker was om nog te zoeken. En zaten we plots tien caches verder.

Maar weete? We hadden een fantastische namiddag!

Geplaatst op

Rondje Malem

Zomaar doelloos gaan wandelen, da’s niks voor de kinderen. Maar in dit weer wilde ik echt niet binnen blijven zitten. Ik was eigenlijk gisteren al van plan geweest om rond te gaan lopen, maar Wolf werd opgepikt door Quinten, en ook voor Kobe stonden er plots vriendjes aan de deur die hem mee op sleeptouw namen. Merel had geen zin om het huis uit te gaan, dus bleef ik ook maar thuis.

Maar vandaag zette ik hen allemaal in de auto, met een goeie jas aan: op naar het “eiland” Malem in Gent, voor een rondje geocachen. Het parcours is amper een goeie twee kilometer, maar je bent wel buiten, met een doel, en het is amusant ook nog.

We parkeerden aan het rond punt en liepen het hele eiland rond.

De bedoeling is normaal gezien dat je onopvallend cacht, maar soms is dat niet mogelijk. Zo moesten we aan het bovenstaande rode brugje – een onderdeel van de nog aan te leggen fietsverbinding – gaan zoeken, maar stond er een tiental hangjongeren van een jaar of zeventien, tsja, rond te hangen. Ik lachte vriendelijk, stapte voorbij, en legde uit dat we een spel aan het doen waren, een soort schattenjacht, en dat we dus op zoek waren naar een klein kokertje ergens in de buurt. Prompt sloeg ongeveer de helft van hen mee aan het zoeken, en het was dan ook effectief een van hen die het bewuste kokertje vond. En glunderen!

Er moest dus duidelijk ook op de speeltuin gespeeld worden, en ook al zie je het niet echt op de foto’s, het was behoorlijk donker aan het worden.

Al bij al vonden we vier van de vijf caches, en was de vijfde blijkbaar al een tijdje verdwenen. Tsja.

Thuis werd er warme chocomelk gedronken en maakten we brownies in een mok, en voelde het echt aan als vakantie. Zalig, toch?

Geplaatst op

Weba en andere onzin

Ons ma had al een paar keer gezegd dat ze nieuwe kussens wilde voor in haar zetel, en dat ze bij iemand zo schoontjes had gezien, zo van die limoengroene, en dat die van de Weba kwamen, en of ik daar niet ne keer kon omgaan. Probleem van kerstcadeau meteen opgelost, zou ik zo denken.

Ik laadde tegen een uur of elf de drie kinderen in de auto, nam de afmetingen van onze huidige zetel mee, samen met een vouwmeter, en we reden richting Weba. Onze zetel is intussen twaalf jaar oud, en eigenlijk toch wel stilaan aan vervanging toe. ’t Is de max van een ding, met ideale afmetingen, maar hij begint er echt wel versleten uit te zien – plekken en zo – en aan de verbinding tussen de twee zetelhelften zit er een balkje dat nogal voelbaar wordt.

Ik heb een drietal zetels in aanmerking laten komen, maar eigenlijk feitelijk heb ik mijn goesting gevonden, maar dan wel omgekeerd qua opstelling en in het donkergrijs. Heel erg gelijkend op onze huidige zetel, eigenlijk feitelijk.

IMG_0769

We dronken er iets terwijl ik aan een verkoper alle gegevens vroeg, en gingen daarna op zoek naar de bewuste limoengroene kussens. Gelukkig moest ik enkel nog snel puree maken thuis, want intussen hadden de kinderen wel honger gekregen.

Na het eten werd er wat gelummeld, en tegen drie uur moest Wolf nog maar eens naar de kinesist. Ik nam nog eens alle kinderen mee, want ik had gezien dat er in de buurt twee geocaches waren: eentje heel ingenieus weggestoken in een voortuin, en een andere heel ‘smerig’ weggestoken langs de parallelweg van de R4.

Helaas was intussen Merels humeur omgeslagen, zodat ze aan het brullen gegaan was. Heel gezellig, heel leuk, zodat we maar gewoon terug naar huis reden. Maar bon, we hadden op zijn minst toch een klein beetje buitenlucht gehad en een kort wandelingetje gemaakt.

Geplaatst op

Dagje zee

Elk jaar gaan we met Barts familie op weekend. Het is al naar zowat overal geweest, en deze keer had Koen de zee voorgesteld. Met kleine kinderen is dat altijd fijn, zelfs al was het slecht weer geweest. Maar kijk, ook deze keer waren de weergoden ons gunstig gezind: het was echt stràlend weer! Ik had eigenlijk niet eens topjes meegenomen, alleen gewone T-shirts, maar wel mijn badpak omdat er in het hotel ook een zwembad was. Nog een chance, want aan het strand was het in de namiddag echt wel warm. Serieus warm zelfs.

Ik begon de dag met een nieuwe foto vanuit Nelly’s raam – ons kamer heeft zijdelings zeezicht, en dat pakt niet zo op foto – en daarna gingen we ontbijten.

Na het eten splitsten we op: Wolf en ik gingen eerst even het strand om op te kijken of er kon gevliegerd worden – helaas, te weinig wind – en trokken daarna de binnenstad in om te geocachen. We liepen wel eerst even mee met de anderen, die tot aan de grote buitenspeeltuin gingen, en konden op die manier toch nog de cache van gisterenavond invullen.

Toen ging het over de Esplanade naar de bibliotheek, waar we een bijzonder fijne cache konden loggen. En omdat we toen toch al aan het stappen waren en het niet zo ver meer was, besloten we ook nog twee andere caches te zoeken. De ene hebben we niet gevonden, ook al omdat er veel nieuwsgierige blikken begonnen te komen, maar de volgende, in een bunker, dan weer wel. Het leuke aan dat geocachen is dat je op plekjes komt waar je anders nooit zou passeren. En toen was het tijd voor het middageten, en keerden we in stevig tempo naar het hotel terug. We moesten wel nog door de zaterdagmarkt passeren, en kon ik niet weerstaan aan de grote blauwe kijkers van Wolf, en kocht ik hem een pet. Tsja…

We hadden er intussen iets meer dan vier kilometer op zitten, en de pizza smaakte dubbel zo goed! Daarna was het tijd om strand- en zandgerief te verzamelen, en de dijk over te steken. Bart, Koen en Bo deden een middagdutje, Nelly en Else huurden strandstoelen, en de kinderen amuseerden zich rot! De zee was – voor de Noordzee toch – een onmogelijk blauw, en de zon was heet.

Na een tijdje kwam Bart boven water, en nog iets later Koen met Bo. En toen was het tijd voor het serieuze werk, en moest er een écht kasteel gegraven worden. Alleen jammer dat het net eb werd, ze gingen hun bouwsel niet meer verslonden zien worden door de zee. En ijsjes, uiteraard waren er ijsjes.

Tegen zessen werd het welletjes: Bart wilde zijn knie wat rust gunnen, en er moest dringend gegocart worden. Aan Nelly en mij was dat niet besteed, maar de jongens kregen elk hun eigen gocart, en de meisjes mochten achterop bij Koen en Else.

En toen was het tijd voor bad, copieus avondmaal, en bed. Voor een tweede avondwandeling had niemand nog fut, eigenlijk. Maar man, was me dat een zalige dag zeg!

IMG_8340

Geplaatst op

Waimes, dag vier

Het was een zalige dag vandaag, echt waar. Het begon allemaal heel sloom, met eerst het samen kijken naar een barbiefilm op Ketnet, en dan ontbijt buiten. Daarna joeg ik de kinderen allemaal in de douche, terwijl ik mezelf ook aankleedde, en tegen dat we goed en wel met alle spulletjes in de auto zaten, was het kwart over elf. Vakantie, zeker?

Maar we reden naar Bütgenbach, zo’n vijf kilometer verderop, en reden eerst gewoon naar het centrum, naar de kerk. Daar zat een hele leuke geocache, eentje met een raadsel. Terwijl ik het raadsel oploste en zo nieuwe coördinaten kon berekenen, speelden de kinderen op de grote speeltuin daar: ideaal. De tweede set coördinaten wees naar een paar straten verderop, en dus trokken we door de hitte bergop, om dan de meest schattige cache te vinden ooit! Blijkbaar in de eigenaar zijn voortuin, een mini-huisje:

IMG_7760

Merel vond het mega schattig…

Enfin, wij weer terug naar de kerk, en er ietsje voorbij naar de lokale pizzeria. Het moet gezegd: heerlijke pizza’s, veels te groot, en zeer snel. Alleen jammer dat het er stikte van de wespen, alle wespenvallen en schoteltjes met kruidnagel ten spijt.

Wolf en ik aten amper de helft op, Kobe slechts een kwart, en Merel had een kinderspaghetti gekregen die zelfs ik niet had opgekregen. En dat eigenlijk allemaal voor weinig geld. Het leuke was nog dat we de restanten gewoon meekregen in een pizzadoos, voor thuis, en dat was dan ons avondeten :-p

Enfin, we reden – schandalig eigenlijk, maar ik wist niet hoe ver het precies was – tot aan het vroegere station, vonden daar de coördinaten van een mysteriecache, en liepen het paadje langs het meer van Bütchenbach naar beneden, om dan vast te stellen dat de cache hoger lag, langs het fietspad. Wij dus op onze stappen teruggekeerd – een klim door het netelbos was uitgesloten – en de cache gaan zoeken. En pas toen klikte ik op de volgende, en die lag, jawel, beneden aan het paadje waar we daarnet hadden gestaan. Wij dus weer terug :-p

Veel van het meer hebben we eigenlijk niet gezien, maar we konden wel al zien dat het eigenlijk niet veel anders dan pakweg de Blaarmeersen was. We keerden terug naar de auto, passeerden langs de GB, en reden via een omwegje naar huis, zodat we nog twee caches konden meepikken. De eerste cache stond aangeduid als gevaarlijk, en inderdaad, we begonnen er zelfs niet aan: een veel te steile klim naar boven.

IMG_7810

De tweede lag iets verderop, langs een ‘natuurleerpad’, en Merel glom van trots dat zij hem had ‘gevonden’.

En toen passeerden we toch wel in Weywertz zeker, langs de bakker die ook ijsje verkocht.

IMG_7819

We reden snel naar het huisje, de kinderen trokken zwemkledij aan, en hop, richting de Warche en het dammetje. Veel gedamd werd er eigenlijk niet, wel gewoon in het water gespeeld.

Om half zeven stonden we thuis, vielen de kinderen als hongerige wolven de pizza aan – tot zover het broodje dat ik gekocht had – en lagen ze daarna languit in de zetel moe maar voldaan te wezen.

En ik, ik ruimde nog wat op, blogde, keek een stuk van een wijvenfilm, en nam voor het eerst in lang nog eens een bad, omdat ik hier niet het gevoel heb dat ik altijd nog vanalles moet doen.

Vakantie, dus.