Geplaatst op

Geocachen rond Kruisem en Gavere

Gisteren was ik heel even met de fiets wat verderop gereden om twee van mijn geocaches te herstellen, vandaag deed de rug nog altijd niet helemaal wat hij moest doen, maar ik had echt geen zin om in mijn kot te blijven zitten. Het was misschien wat fris, maar het regende alvast niet, en dus nam ik de auto om nog een aantal caches van het rondje Scott & Whisky te doen, de reeks van 80 hondjescaches waar ik al een tijdje mee bezig ben. Ik zag het niet zitten om de fiets te nemen: daar is mijn rug echt niet goed genoeg voor momenteel, en ik wil me sparen voor morgen.

Maar ik reed met de auto van cache naar cache, liep rond, zocht, repareerde er zelfs eentje, en had er immens veel deugd van om nog eens buiten rond te lopen. En twee caches waar Véronique en ik ons steendood hadden staan zoeken, heb ik deze keer wél gevonden, wellicht ook door het gebrek aan bladeren in de winter.

Zestien caches gevonden, twee niet: al bij al niet slecht.

Geplaatst op

Een moeizaam paar geocaches

Ik was al bij al snel klaar met klassenraden vandaag – ge moet de chance hebben dat uw klassen vooraan in het schema liggen – en dus was er nog tijd om twee caches in het Mariakerkse te gaan zoeken, nu dat het ernaar uitzag dat het even niet ging regenen.

De eerste vond ik snel, op een heel mooi plekje aan het eind van een doodlopend straatje. Enfin, in de zomer kan je nog verder met de auto, maar in deze modder zou ik grandioos vast komen te zitten zijn. Niet dus. Maar wel een heel charmant plekje. Ik heb nog wat moeite gehad om me te draaien en weg te geraken, maar bon.

En toen wilde ik nog een cache gaan zoeken op het terrein van De Campagne.  Man man man, deze had – letterlijk! – wel wat voeten in de aarde!
Vanuit Mariakerke centrum is het niet ver, en ik reed dus tot hier. Enfin, deed een poging, want de Gijzelstraat was afgesloten voor werken. Ah, dan via de andere kant? Oh nee, eenrichting. Hmm. Langs de Noordgijzelstraat? Ook eenrichting! Uiteindelijk toch op de parking geraakt, en dan vastgesteld dat de paden in de app niet meer correct zijn: het paadje dat me richting de cache stuurde, was afgesloten. Pas later zag ik dat er wat verderop achter de bocht een nieuw wegje ligt, maar dat stond dus niet op de app. Blah! Ik heb me met enige moeite te voet doorheen de werken een weg gebaand richting het kasteel zelf, maar volgens de app – alweer – kon ik de Lieve niet over en moest ik een ganse omweg maken. Ik geloofde dat niet te hard, en jawel, een hele mooie brug leidde me richting de cache, die ik zeer vlotjes in handen had, veel vlotter dan de weg ernaartoe.
Moraal van het verhaal? Zelfs op een domein dat je kent misschien toch even op de website kijken ipv op de app: het zal ietsje vlotter gaan! Maar ik had er wel een mooie wandeling opzitten, ook al was het intussen toch weer beginnen miezeren. Meh.

Geplaatst op

52

Tweeënvijftig.

Nope. Ik wil niet oud worden, daar ben ik intussen wel uit, ja. Ik zou in de fleur van mijn leven moeten zijn, maar mijn lijf wil niet mee. Ik geef het toe, ik draag er ook geen zorg voor zoals ik zou moeten: ik weeg 35 kilo te veel en ik heb de moed niet om daar iets aan te doen. Het zit tussen mijn oren, ik zie eten als troost, ook dat besef ik. Maar het besef alleen is niet voldoende natuurlijk.

Maar als ik om me heen kijk, zie ik ook veel oudere mensen met al hun problemen, en daar heb ik geen zin in, om eerlijk te zijn.

Gelukkig zijn we nog zo ver niet: 52 is misschien oud in de ogen van mijn leerlingen, maar ik voel me nog altijd – mentaal – zo oud niet. En ik heb een prachtig gezin dat ook nu voor een heerlijk ontbijtje had gezorgd en me volop van cadeautjes voorzag. Als in: Bart had meer dan zijn best gedaan. Sinds maandag stond er al een groot plat pak in een kartonnen doos, waarvan ik me vooral zorgen maakte waar we dat nu weer gingen zetten, wat het ook was. Ik had me geen zorgen hoeven maken: zijn plaatsje lag al vast, eigenlijk feitelijk.

Er was een schattige paarse drinkfles – die Merel al heeft ingepalmd wegens de ideale drinktuit – en vooral ook extra geocachegerief: tape, UV-lamp, UV-stift, dingen dus om een nachtcache te maken.

En toen was er dus dat grote pak. En toen ik het begon open te maken, begon het me te dagen wat het was. Jawel, een grote foto door Hannes Couvreur, van zijn Unwanted Flowers reeks. Ik was naar zijn tentoonstelling geweest en had toen gezegd dat ik dat prachtig vond, en dat dat ideaal zou zijn voor hier in de woonkamer boven de zetel. Hij had me toen gevraagd een foto door te sturen van de locatie, zodat hij zelf even kon meedenken, maar dat was er dus nooit van gekomen. En nu stond hier dus een heuse Couvreur, in de perfecte kleuren – uiteraard – om daar boven de zetel te hangen. Bart en Hannes hadden die samen uitgezocht.

Ik zal nog wel eens een fotootje posten als hij ook echt ophangt, maar ik ben ongelofelijk blij ermee.

Dankjewel, schattie, en dankjewel, Hannes.

Geplaatst op

Geocachen op Linkeroever

Ik moest, na de dienst voor Veek, even alleen zijn, mijn hoofd laten uitwaaien. Ik had gelukkig heel veel larpers gezien met wie ik van gedachten kon wisselen, met wie ik kon meevoelen, maar soms doet alleen zijn ook minstens evenveel deugd.

Ik zocht eerst een cache in de buurt en ging daarna naar de oevers van de Schelde. De zon scheen, het waaide, ik kon doorstappen en mijn gedachten alle kanten uit laten gaan. Het deed deugd.

Tegen half vijf was het welletjes: de rug deed pijn, ik werd moe en ik kreeg ook wel wat honger, ja. De rit naar huis was andermaal pensief, maar al iets minder donker.

Geplaatst op

Deuren

Na de keuken en het sanitair moesten we vandaag de deuren gaan kiezen. Dat ging ietsje vlotter dan het vorige: gewone witte kunststof deuren in de gangen, met zwarte klinken, en in de woonkamer twee van die vlakke, in de muur opgaande deuren, de ene met een magneet en een trekker, de andere effectief een pivoterende deur zoals we nu hebben naar onze gang, gewoon omdat dat ongelofelijk handig is, ook voor een rolstoelgebruiker.

We zaten bij een echt familiebedrijf in een uithoek van Ledeberg die ik absoluut nog niet kende: ergens gewrongen tussen de spoorlijn en de Hundelgemsesteenweg, maar wel met hele mooie hoekjes.

We hadden een afspraak om half negen, waren iets over negen terug buiten, en ik moest pas om tien over tien beginnen lesgeven. Niet de moeite om nog naar huis terug te keren, maar wat ging ik dat uur nog doen? Ik heb wat rondgelopen, heb nog een cacheke gezocht en ben dan naar school getrokken. De rug werkte hoegenaamd niet mee na die zware dag vandaag…

Ik heb lesgegeven, ben tegen half twaalf thuisgekomen – ook mijn eerstes hebben een projectweek – en ben pas om half drie weer wakker geworden.

Best dat het vakantie is: het is nodig.

Geplaatst op

Nog eens in Lochristi en Beervelde om te geocachen

Jawel, vorige week was een zalige zondag om te geocachen, en vandaag was dat ook. Ik wilde wel vrij vroeg weer terug zijn zodat we op tijd konden koffie drinken en avondeten, want om half zeven ten laatste wilde ik in de auto naar Zomergem zitten: we gaan er naar een concert vanavond.

Om half twee zaten we dus al in de auto richting Beervelde voor een plethora aan caches, en ons pa had er deugd van, en ik eigenlijk niet minder. Geocachen alleen is leuk, maar met zijn tweeën is het toch een pak leuker. En ik doe die mens wel wat aan: stappen langs oneffen wegels, half in struiken kruipen om een cache te pakken…

En toen was er dus taart en koffie in de tuin, in het fijne zonnetje…

Geef toe, ons pa ziet er goed uit. Ik ben best wel trots op hem.

Geplaatst op

Eindelijk weer geocachen!

Jawel, een stralende zondag, ik die me terug beter voelde, en ons pa die de kans niet kreeg om tegen te stribbelen – en dat precies ook niet echt wou.

We reden nog een keer naar de streek rond Lochristi want we zijn nog altijd niet rond met de caches van Francobello, en genoten allebei zeer hartsgrondig van het stralende weer, de fijne caches en de mooie streek. Zoals altijd, eigenlijk. En ons pa, die wat twijfelde of hij wel genoeg evenwicht had, zag dat dat eigenlijk niet zo het probleem was.

Het was tegen vijven toen we thuis waren en taart konden eten, maar dat deerde niet: we hadden er andermaal een prachtige dag op zitten.
Dikke merci, Francobello!