Geplaatst op

Geocachen op de fiets langs het water

Het ging niet regenen vandaag, had Bart gezegd, en aangezien die mens altijd gelijk heeft – naar eigen zeggen toch – had ik hem op zijn woord geloofd en had de fiets op de fietsendrager gezet om te gaan geocachen langs de vaart tot in Eeklo.
Omdat de zon precies toch gelijk weg was tegen dat ik mijn fiets aflaadde aan Veldekens, stak ik voor alle zekerheid toch mijn regenjasje in de fietstassen. Nog een chance…

Het begon allemaal nochtans zeer mooi, daar op het jaagpad langs de Vaart in Adegem: mooie caches en een mooi onverhard pad dat toch vlot kon befietst worden.

Maar tegen dat ik aan het einde van het vaartstuk zat, begon het te regenen. Geen nood, het regenjasje deed zijn werk, maar het was wel verdomd warm in dat ding. Zodra het dus even stopte, trok ik het weer even uit. Ik had meteen kunnen terugfietsen naar de auto, maar wilde eigenlijk ook nog een paar caches langs het haventje van Eeklo zoeken. Daar had ik iets minder geluk: sommige vond ik niet, voor andere had ik dan weer mijn hengel niet in de fietstassen gestoken.

Geen nood, ik kom hier nog wel terug om de rest op te pikken, hopelijk zonder regen de volgende keer. Alleszins een fijne, ontspannende namiddag gehad.

Geplaatst op

Schattig gecached

Eerder deze week moest ik Wolf gaan ophalen bij zijn lief in Lovendegem en wilde nog snel ook even een cache in de buurt meepikken. Nog een chance dat ik mijn hengel in de auto had liggen, ik had niet op voorhand gekeken, en het was een cache hoog in een boom in een woonwijk.

En toen… had ik de meest schattige cache-ervaring: er wandelde een oma met haar kleinzoon van een jaar of twee. Ze gingen bijzonder traag, zodat ik ofwel een kwartier ging moeten wachten – waar ik de tijd niet voor had – of hen zou uitleggen wat ik aan het doen was. Het jongetje was bijzonder verlegen en kroop half achter zijn oma, maar was ook mateloos geïntrigeerd. Ik wees de cache aan, haalde de hengel boven en begon hem in elkaar te vijzen. Toen ik de ‘schat’ had opgevist, haalde het jongetje hem van de hengel: hij was zodanig nieuwsgierig dat hij vergat verlegen te zijn. Ik toonde hen het boekje, schreef mijn naam, stak alles weer netjes weg, gaf de schat aan het jongetje, en hij hing hem netjes aan de hengel, zodat ik hem weer op zijn plaats kon hangen. En pas toen viel het hem in dat hij eigenlijk verlegen was, en kroop hij weer weg achter oma.
En oma? Die ging de app downloaden om te cachen met de iets oudere andere kleinkinderen.
Score, zou ik zo denken!

Geplaatst op

Geocaching in de woeste wind (en regen)

Het waaide zo hard vandaag dat ik niet thuis wilde blijven, en ons ma indachtig ging ik dan ook langs een vaart lopen, meer bepaald de Schipdonk tussen Stoktevijver en Oostwinkel. Daar ligt namelijk een hele reeks caches die ik nog niet had, en in het terugkeren kon ik dan Wolf oppikken in Lovendegem, dat is dan niet zo ver meer.

Ja maat.

Ik ben daar aan de vaart bijna weggewaaid. De wind zelf vond ik zeer amusant, maar geloof me: harde wind in populieren, dat maakt echt lawaai! Ik heb mijn decibelmeter uitgehaald en die haalde vlotjes 85 dB, en dat is veel, heel veel. Na een tijdje begon me dat zelfs te storen en was ik blij dat ik van de vaart weg ging. De tocht leidde me over Oostwinkelbrug, langs een heuse troostplek en bizarre beelden, en zo een natuurgebied in, heuse bossen dus. Het pad was zelfs bijna niet meer te zien, door bos, weiland, stukjes heide, het leek bij momenten wel alsof ik ergens in de Ardennen liep, zo ongelofelijk mooi…

En toen, toen liep ik de bossen uit, de blakke veld in, en doemden er achter mij bijzonder omineuze onweerswolken op. Me reppen had geen zin, want die kwamen veel sneller dichterbij dan ik kon stappen op die boerenslag. En ja hoor, het is beginnen gieten toen ik daar nog steeds blakkeveld liep, dus geen enkele plaats had om te schuilen. Ik was een beetje nat, zou je kunnen zeggen.

Maar ik was wel helemaal uitgewaaid – letterlijk – en helemaal ontspannen en ik had er een pracht van een wandeling op zitten. Mooi mooi mooi.

Geplaatst op

Carglass en de Oude Kale

Het klinkt bijna als de titel van een strip, maar het was mijn namiddagje vandaag. In de voormiddag had ik examentoezicht, maar om drie uur moest ik dus bij Carglass staan om mijn zijruitje te laten vervangen. Dat met die bizarre barst, weet u nog?

Intussen was die barst nog iets enthousiaster geworden, maar gelukkig bleek het veiligheidsglas en viel het dus nog mee.

Ik liet mijn auto achter daar op de hoek van de Wiedauwkaai en ging even mijn cache aan de Tolhuissluis inspecteren, wat me meteen een pracht van een wandeling opleverde met urbex-dimensies. Vlak naast een van de drukste punten van Gent ligt dus een heel mooi stukje, waarbij ik zelfs onder een brug ben geklauterd en door een strook gras langs het water.

Nu ik toch onderweg was voor autodinges, kon ik evengoed eens langs de garage voor mijn bumper. De carrosserieafdeling is namelijk niet achter de hoek bij ons, daar had ik gisteren al voor gebeld, maar in Zomergem, bij garage Lammens. Ik reed dus fluks naar Zomergem, hoorde daar dat ze wel de schade konden fotograferen en dergelijke, maar dat er eerst een werkorder moest komen van de verzekering. Terug naar af en vooral ook naar Bart, dus, want papierwerk is niet mijn sterkste kant, om het met een licht understatement te zeggen.

En toen vond ik dat ik nog tijd had, dat het eens niet regende, en dat ik nog twee caches kon oppikken net over de Lobrug, in de vallei van de Oude Kale. Dat bleek uiteindelijk een pak langer te duren dan gedacht omdat ik bij de eerste toch wel een half uur vruchteloos staan zoeken heb, maar bon, ik heb intens genoten van de buitenlucht en de stilte.

Het was er woest, nat, modderig maar ook zeer zeer fijn. Aanrader.

Geplaatst op

Namiddagje Vilvoorde

Vilvoorde, zegt u? Daar ligt toch gewoon de viaduct?

Jawel, maar dat is blijkbaar zoveel meer… Ik moest er vandaag zijn voor de figurantendag van Eternicaans Epos, en ik zag dat de stad gigantisch veel veranderd is sinds ik er 25 jaar geleden les gaf… Nu, ik heb ook niet die route gevolgd die ik vroeger van station tot school fietste, we zaten aan een fijn pleintje. Na de briefing gingen Mireille, Arend en ik dan ook eerst een koffietje drinken, zo rond half vijf? En toen wilde ik nog snel een paar caches doen. Man, heb ik me daaraan mispakt! Die “paar cachekes” bleken in een prachtig, maar echt ronduit prachtig oud park te liggen, het park Drie Fonteinen waarin je zo de mensen uit pakweg Bridgerton zag flaneren. De bomen zijn ook uit die tijd, de hele inrichting van het park eigenlijk, en ik was er meteen verliefd op. Ik ben er dan ook bijzonder lang gebleven, ondanks de regendreiging, ondanks het feit dat ik moegewandeld was, ondanks het feit dat ik veel later dan gepland thuis ging zijn, ondanks het feit dat ik serieus honger begon te krijgen.

Ik heb het parkgevoel echt niet op foto kunnen krijgen, maar ik heb het wel geprobeerd. Het is veel weidser, veel majestueuzer dan je zou denken, daar onder die viaduct…

Het was kwart voor negen voordat ik opnieuw aan de auto stond, lichtjes blauw van de honger. Ik besloot dan ook om, als ik een frituur of een pita zou tegenkomen, dat ik zou stoppen, maar er niet voor zou omrijden. En lo and behold, wat is zowat het eerste dat ik zie? Een fijn frietkot. En ja, het heeft gesmaakt, ook al was het te veel voor mij.

Heerlijk uitgewaaid, enorm genoten van mijn dagje. Echt.

Geplaatst op

Zaterdags fietstochtje

Omdat ons pa vrijdag in het ziekenhuis was opgenomen, wilde ik zaterdag toch ook nog even langsgaan om te gaan luisteren hoe het ermee was.

Om een of andere reden kreeg ik mezelf pas tegen een uur of vier uit mijn zetel, maar ik wilde met de fiets gaan omdat ik dan onderweg al mijn caches even kon nakijken en in orde zetten. En ja, dat duurt toch altijd langer dan ik inschat, zeker als ik er enkele moet vervangen. Maar ik genoot van het tochtje en stak zowaar nog enkele nieuwe weg, als verlenging van het bestaande rondje.

Ik was dan ook nét iets later thuis dan gepland, zo’n half negen in plaats van half zeven, maar ik had er ongelofelijk veel deugd van gehad, én ik was ook echt lang blijven kletsen bij ons pa.

Die krijgt nu baxtervoeding en begint zich beter te voelen, maar eten lukt aan geen kanten.

Geplaatst op

Geocaching in Baarle

Kobe wilde vandaag oefenen met zijn maten voor de proclamatie: ze brengen een nummer van Nirvana, en Kobe speelt basgitaar. Alleen: Alec woont in Drongen en dat is nogal ver om te fietsen met een zware basgitaar op je rug. Aangezien het voor een keertje stralend weer was en er een goeie reeks geocaches daar in de buurt ligt, wilde ik Kobe wel brengen, als hij mijn fiets op de drager wilde zetten.

En dus ging ik vrolijk fietsen en geocachen, terwijl er vlijtig geoefend werd. Man, ik heb ervan genoten! Prachtige plekjes daar langs de Leie, en dan vooral het veer in Baarle.

Toen ik een berichtje kreeg van Kobe, ben ik hem weer gaan ophalen en het klinkt eigenlijk al behoorlijk goed.

Maar het is dus goed toeven daar in Baarle, geloof me.