Half november schreef ik dat we met een waterlek in de veranda zaten, en dat ik dus een doosje moest zetten om het water op te vangen dat langs het raamkozijn naar beneden liep. Dat lukt niet altijd even vlot, waardoor er op het halfparket daaronder intussen een ganse zwarte plek is ontstaan. Hmm.
Ik kreeg eindelijk de verandahersteller te pakken die ook in 2010 alle dichtingen is komen vervangen. Die had toen prima werk geleverd. Ergens eind november kwam er effectief een man langs om op te meten – er zat ook een binnenraam gebarsten – en kregen we een offerte, waarvan we prompt het voorschot betaalden.
En dat was dat.
Grote stilte.
Nog meer stilte.
Ik belde ergens in februari en kreeg te horen dat ze het ongelofelijk druk hadden want dat ze alleen maar konden werken op de droge dagen en dat het eigenlijk nog zo goed als niet gestopt was met regenen. Maar het raam was besteld en geleverd, hij ging zien wat hij kon doen.
Stilte.
Ik belde terug eind maart: nog steeds veel te druk, en madammeke, er zijn mensen met veel erger problemen dan uw lek, en die pakken we sowieso eerst.
Ik snapte dat. Maar dan nog…
Stilte.
Ergens in mei belde ik nog eens. Ik vond dat ik eigenlijk al bijzonder geduldig was geweest, maar er zijn niet bepaald veel alternatieven en we hadden al een voorschot betaald. Ha, madam, doe mij desnoods een proces aan, ik kan niet op tegen het weer he, en het stopt niet met regenen.
Zucht.
Stilte.
Eind juni: maar madam, voor ’t bouwverlof gaat dat echt niet meer lukken, we zitten volgeboekt. Maar ik bel u na de 15de augustus, oké?
Euh, ja zeker? Ik kon er toch niks aan doen.
Bon, het werd eind augustus: geen telefoontje. In september had ik het zelf veel te druk om mij hier ook nog eens druk in te maken, want ja, ik was al behoorlijk boos geworden aan de telefoon.
Maar vorige week had ik de telefoon in Barts handen geduwd en hem gesommeerd ook eens te bellen. De man wist blijkbaar onmiddellijk wie we waren en verklaarde: “Uw vrouw doet mij dood!” Het school inderdaad niet veel, maar bon…
Vandaag stonden er hier dus plots zes man: de baas zelf en vijf van zijn werkers, want ja, die nieuwe ruit is echt wel smal en lang en kan dus zeer makkelijk breken. En ook het lek pakten ze aan: er zat blijkbaar iets verstopt daar ter hoogte van het lek, waardoor het water zich een andere uitweg zocht.
En toen ik het lief vroeg, ging een van de mannen ook nog eens met een spons over de ruiten, zodat het ook eindelijk gekuist was en niet meer groen.
Ne mens zou kunnen stellen dat het precies een beetje lang heeft geduurd, maar het is eindelijk in orde. Allez, hoop ik toch. Ik hou het nog even in de gaten.
