Al jaren – en dan bedoel ik wellicht al een jaar of tien – word ik bij dezelfde vrienden in Antwerpen uitgenodigd voor een Halloweenfuif. Al die jaren moet ik me telkens verontschuldigen: of we zijn op vakantie, of er zijn andere plannen, of – zoals vorig jaar – ben ik hondeziek. Ik vind het straf dat ze me dan ook blijven uitnodigen. Blijkbaar is de reden omdat ik me tenminste de moeite doe om me te verontschuldigen, en dat anderen de uitnodiging soms gewoon negeren. Zonder meer.
Dit jaar had ik me vast voorgenomen om te gaan, ook al had Bart geen zin om mee te doen. Veel inspiratie voor een kostuum had ik niet, maar geen nood, van mijn gotische outfits van vroeger valt altijd wel een heksenkostuum te maken. Mja. Ik was vergeten dat ik intussen toch wel een kleine twintig kilo lichter ben: zowat alle broeken en rokken van toen zijn karrenvrachten te groot.
Maar bon, tegen half tien stond ik in Antwerpen in een heksachtige klederdracht, alwaar een ganse bende jolige mensen, waaronder vooral larpers, gezellig stond te kletsen, hapjes te eten, en grote glazen achterover te slaan. Ik heb dan maar gewoon meegedaan. Met het kletsen en de hapjes, bedoel ik, want alcohol is niet aan mij besteed. Al heeft de gastheer me wel een speciale en zeer lekkere wodka uitgeschonken, omdat ik blijkbaar van wodka totaal geen last heb.
Ik heb eigenlijk de ganse avond gekletst. Met zowat alles en iedereen, over zowat alles en iedereen. Van dansen is er niet veel in huis gekomen, daar zijn ze maar rond een uur of drie aan begonnen, net toen ik besloot naar huis te rijden. Maar ik heb dus wel een machtig gezellige avond gehad, en ik ben dolblij dat ze me al die jaren zijn blijven uitnodigen.
Bedankt, B&B!