Nieuwjaarsdag

Er werd hier vooral heel lang geslapen vandaag, iedereen nam uit de ijskast wat hij of zij wilde, en tegen drie uur gingen we met het hele gezin wandelen. Ha ja, dat is intussen een beetje een traditie, wanneer het weer het toelaat tenminste, of de kapotte voeten.

We trokken richting Bourgoyen: het ging er druk zijn, maar hopelijk niet te modderig. Hmm, viel dat even tegen. Maar bon, we deden de hele toer, zo’n goeie vijf kilometer en er werd druk gekletst tussen de broers en de zus. Bart en ik liepen erbij, keken ernaar en genoten. En namen foto’s, dat ook.

Tegen half zeven kwamen ze allemaal naar beneden voor de traditionele fotoshoot met de vuurspatters, zodat ik ook het filmpje van 2023 kon afwerken. We keken dan ook naar alle filmpjes sinds 2012 en genoten daar allemaal zo van… Ook dat is intussen een traditie.

Wij, wij hebben wijze kinderen. Echt.

Fotoshoot Merel

Als er een communie of een lentefeest is, dan is er uiteraard ook een kaartje. En voor een kaartje moeten er foto’s gemaakt worden. Ik was aan het twijfelen of ik het zelf zou doen, maar ik ben absoluut geen fotograaf. En het is de laatste, een fotoshoot is altijd leuk natuurlijk.

Wolfs eerstecommuniefoto’s werden genomen door An Nelissen, net zoals die van Kobes eerste communie. Die van Wolfs plechtige communie heb ik zelf genomen, net zoals die van Kobes lentefeest en Merels eerste communie.  Ze zijn allemaal gemaakt aan de vijver van Marc en Annemie waar ook onze trouwfoto’s zijn gemaakt, behalve die van Kobes lentefeest: het heeft veertien dagen geregend en ze zijn pas de dag voordien gemaakt hier in een parkje in de buurt. Tsja.

Merel wilde ook bijzonder graag de foto’s daar aan de vijver: de vorige foto’s waren prachtig, vond ze. Nu waren we iets later en waren de prachtige paarse bloemen van de vorige keer al uitgebloeid, maar er waren andere, natuurlijk. Bart stelde de vrouw van een van zijn vrienden voor als fotograaf, en na het bekijken van haar portfolio ging ik volledig akkoord.

We spraken af aan de vijver om half vijf en An bleek een beminnelijke dame. Ik liet haar doen met Merel, maar achteraf gezien was ik er misschien beter bij gebleven: Merel had een geforceerd lachje op de meeste van haar foto’s, alleen die waar ik bij was, zoals bij de ezels, waren een pak natuurlijker.

An heeft ze me vandaag doorgestuurd, maar helaas is een hele reeks foto’s mislukt wegens een kapotte SD-kaart, zodat alles wat ze met de telelens heeft genomen, gewist is. Jammer, en ik was wel een beetje teleurgesteld. Niet dat het geen goeie foto’s zijn, ik vind ze alleen nogal hard en soms ook wel gemaakt. Die met de telelens hadden natuurlijk een compleet andere diepte gehad, jammer. Ik koos er samen met Merel een aantal uit, die ga ik morgen tot kaartje omvormen, en dan zien we wel weer. Het komt helemaal goed.

Fotoshoot

Merel had me al lang gevraagd of ik haar eens wou schminken. Écht wou schminken, niet als in kindergrime, maar wel als in echt volwassen make up.

Euh… Ik had dat altijd uitgesteld, maar goh, waarom ook niet? We hadden toch al vorige zondag haar haar gekleurd. Ze haalde al haar spulletjes uit die ze al gekregen had van vriendinnetjes, en we togen aan het werk. Het is niet alsof dat perfecte perzikhuidje van haar een basis nodig heeft, enkel haar ogen waren meer dan voldoende. Ik nam een setje van drie kleuren blauw en bracht wat oogschaduw aan. Niet te veel, want dat wordt al snel drakerig.

Daar kwam een lijntje eyeliner boven, en man, ik ben daar echt niet goed in bij een ander. Bij mezelf kan ik dat zo intussen wel, ja. En daarop volgde een streep kohlpotlood op het onderste randje.

En toen kwam nog het moeilijkste: de mascara. Ik heb alleen zwarte in huis, dus dat werd het dan ook. En toen plakte ik haar voor de deur van de jongens hun badkamer wegens deftig licht, maar wel zonder iets aan haar haar te veranderen of zo, ze had gewoon een goeie haardag. Oh, en haar van nature felroze lippen hebben we dan ook maar een beetje een paars kleurtje gegeven. Tsja, ook dat en donker bordeaux is het enige wat ik heb, aangezien ik niet vaak lippenstift draag.

Ik was er zelf gigantisch van verwonderd hoe mooi dit was uitgedraaid. Veel te oud voor een negenjarige uiteraard, en ze was in haar nopjes, maar ook wel op haar ongemak. Een fotoshoot zag ze wel zitten, en ook papa nam een paar foto’s. Oh, en toen wilde ze ook wel even haar chique kleedje aantrekken.

Maar een dik uur later was het er al allemaal weer af, hoor. “Mama, da’s nog veel te vroeg, dat is voor als ik zestien ben of zo.” En de jongens? Die vonden hun zusje veel mooier zonder make up.

Voilà.

Fotoshoot

Plots kwam Merel beneden, helemaal in haar nopjes: ze had in haar kast nog een jurk gevonden die ze gekregen had van Véronique. Een prinsessenjurk, maar dan niet de Disneyversie, maar een “echte”. Meteen had ze haar haar gekamd, bloemetjes erin gestoken, en vroeg ze om een foto te maken.

We hebben er meteen een fotoshoot van gemaakt, buiten in de tuin. Ze is toch wel fotogeniek, die dochter van mij.

Beetje nipt

Goh, ik en deadlines, het zal nooit goedkomen. En ik en procrastinatie – pro: vooruit, cras: morgen: dus uitstelgedrag – wij zijn dikke vriendjes. Helaas speelt ook Murphy wel een rol, ja.

Neem nu de foto’s voor Kobes lentefeestkaartje. Ik wilde die niet te vroeg nemen, omdat er dan nog niet echt veel in bloei staat. Hoe later, hoe liever dus, maar dat kan dus ook gevaarlijk zijn. Ik wilde ze zondag nemen, bij het zachte avondlicht, maar was een beetje vergeten dat ik Wolf naar het Zeepreventorium moest brengen. Maandag was het helaas bewolkt, maar geen nood, dinsdag ging het prachtig weer zijn, en dan had ik nog tijd genoeg om het kaartje te maken en te laten afdrukken. Beetje nipt, maar bon.

En toen werd het dinsdag, en was het inderdaad prachtig weer, maarre… Kobe was ziek. Als in: mottig, misselijk, wit, niks eten, en de ganse dag in de zetel. Geen foto’s dus. Woensdag voelde hij zich een klein beetje beter, zodat ik tussen de regenbuien door snelsnel een foto nam hier in de tuin voor de uitnodigingen per mail. Maar nog niks voor het kaartje dus.

Gisteren voelde hij zich gelukkig beter, maar ik was door een vergadering pas thuis om half zes. We zagen het niet meer zitten om nog naar de vijver in Zomergem te rijden, en trokken dan maar naar de Lange Velden hier wat verderop. Geen ideale locatie, maar gelukkig hier en daar wel een bruikbare foto. Oef! Ik heb er een paar uitgehaald, en gekeken wat ik toen ervan kon maken. En jawel, tegen half negen was het kaartje klaar en kon ik nog snel naar een stukje koorrepetitie.

Nog een chance dat je gewoon ter plekke kunt afdrukken in het Kruidvat, ook in het vierkant. Vierkante kaartjes hadden ze helaas niet, dat was nog beter geweest, maar aangezien het morgen al zijn feest is, mag ik blij zijn dat ze er zijn, die foto’s. Ugh.

Buitendagje

De rug begon niet echt veelbelovend, maar ik vond hem goed genoeg om de gemaakte plannen uit te voeren: een fotoshoot voor Merels communie. Het begint stilaan tijd te worden, nog twee weken en het is zo ver…

Ik ben zeker geen professioneel fotograaf, maar de foto’s op zich zijn wel goed gelukt, denk ik. Mijn belichting kon soms wel wat beter, maar bon, ze zijn perfect bruikbaar, mede dankzij Michel die even de kleuren wat beter zette. Dikke merci!

We waren maar na de middag terug thuis, en dus werd het McDonalds als middageten. Ik hoorde totààl geen protest bij de kinderen :-p

Nog wat later gooide ik Kobe af bij de muziekles en ging ik zelf op tafel bij de kinesist liggen. De rug is er nog niet, maar eigenlijk heb ik weinig last gehad. Hij was in elk geval goed genoeg om ’s avonds Kobe op de rugby af te zetten, en met Wolf en Merel een fijne wandeling en picknick te maken.

Ongelofelijk hoeveel lol die twee samen kunnen maken, en welke slappe lach ze allebei kunnen krijgen…

Foto’s

Kobes communie begint akelig dichtbij te komen – nog zo ongelofelijk veel dingen te doen! – en dus moesten er dringend foto’s genomen worden. De fotografe was al lang besteld, maar het goede weer, dat liet wat op zich wachten.

Vandaag werd de koe bij de horens gevat, en reden we naar Zomergem. Jawel, ook Kobe wilde dolgraag zijn foto’s aan de vijver, waar Wolfs foto’s zijn getrokken, en destijds onze trouwfoto’s. Tsja…

Ik denk dat het meer dan in orde zal zijn: de tuin lag er mooi bij, de ezels waren gewillig, Kobes rode jasje stak mooi af, en zijn elandje moest er ook bij. En vooral: Kobe werkte volledig mee, hoe lang het ook duurde.

Zelf had ik mijn fototoestel niet mee, ik heb alleen in een rappeke een foto genomen van Merel, die daar prachtig stond te spelen. In tegenlicht, helaas.

IMG_1040

IMG_1043