Geplaatst op

Afscheid van de tank

Ik ga hem toch wel missen, mijn goede ouwe trouwe tank. Als in: mijn Ford S-Max van 11 jaar oud en helaas een diesel met euronorm 4.

Dat laatste betekent dat hij niet meer in de Lage-EmissieZones mag, en ik ben zo al per ongeluk in die van Antwerpen verzeild, wat me een pak geld heeft gekost. Tsja.

Sinds 30 juni heb ik dus een Skoda Eniaq, de full electric die het dichtst in de buurt kwam van mijn tank. Een heerlijke auto, met echt wel veel ruimte, een deftige koffer en een rijbereik van 440 km.

Maar ik moest dus ook wel mijn Ford zien te verkopen. Eerst was er de vakantie waarin de garage toch wel vrij lang gesloten was. En toen moest er een zijspiegelkap besteld worden, wat ook wel eventjes duurde. En was er een volledig nazicht voor tweedehands verkoop.

En toen moest hij nog gekeurd worden voor diezelfde tweedehands verkoop, waarbij blijkbaar een deel van de autopapieren in rook was opgegaan. De keuring was in orde, maar ik kreeg maar twee weken om die papieren in orde te krijgen. Richting Jeroen dus, die gelukkig zeer snel alles in orde bracht en ik op tijd de papieren kreeg om hem definitief te laten keuren.

Hoewel… je krijgt blijkbaar twee maanden om je auto te verkopen, daarna moet hij opnieuw gekeurd worden. Ah bon.

Bart heeft toen overgepakt en eigenlijk gewoon wijkopenautos.be gecontacteerd. Raming: 5500 euro, wat best wel oké is. Gisteren reden we dus beiden naar Drongen, want ik ben officieel de eigenaar en Bart ging nu niet meteen te voet naar huis terugkeren. De auto werd grondig geïnspecteerd, van onder tot boven – hij was gelukkig grondig gekuist door de kinderen en door de carwash – en er werd ook hier een cijfer op geplakt. Groot was onze verbazing toen dit hoger bleek te liggen dan de oorspronkelijke raming: 5743 euro.

Daar konden we best mee leven, dus tekende ik een verkoopscontract, vezen we de nummerplaten eraf, en dat was dat. Bijzonder vlotte service, overigens, een aanrader.

Elf jaar trouwe dienst, waarvan vier jaar in dienst van Netlash. Yup. Ik ga hem missen. Maar niet zijn uitstoot.

Geplaatst op

Te koop: Ford S-Max van 10 jaar oud

Met pijn in het hart doe ik mijn tank weg. Jawel, mijn geliefde Ford die mijzelf, mijn gezin en talloze larpers overal naartoe heeft gebracht, waarmee ik een paar keer een platte band heb gehad, een platte batterij in de sneeuw, dat soort onzin.

Het ding is tien jaar oud, maar ware het niet dat hij de Gentse lage-emissiezone niet meer binnen mocht, ik was er nog een paar jaar mee blijven rijden, eerlijk waar.

Bon, hij is vervangen door een Skoda Eniaq full-electric, waar ik ongelofelijk enthousiast over ben, om eerlijk te zijn. En met net iets minder schadelijke uitstoot, maar ook een minder grote koffer.

Het ding is vandaag volledig in orde gezet – ik heb drie en een half uur in de garage gezeten, ben zeiknat geregend toen ik toch even de benen ging strekken – en wordt begin september gekeurd voor tweedehandse verkoop.

Met andere woorden: bent u niet van plan om in een LEZ te rijden, heeft u nood aan een goeie, ruime gezinswagen waarbij het niet zo erg is dat u eens een krasje oploopt, mag het een dieselwagen zijn, en wilt u niet te veel geld uitgeven? Stuur me een berichtje. Ik heb iets voor u.

(Ik heb geprobeerd foto’s te zoeken in mijn archief, het is donker wanneer ik dit schrijf en ik kan nu dus geen foto’s nemen. Ik voeg morgen wel eentje toe)

 

Geplaatst op

Autoperikelen

De rug mag dan om zeep zijn, sommige afspraken zijn nogal moeilijk om te annuleren. En dus hees ik me gisterenmorgen met stok en al in mijn auto – autorijden gaat gelukkig wél nog zonder problemen –  en reed naar de garage voor jaarlijks onderhoud en keuringsnazicht. Tsja. Gelukkig reed Bart meteen ook mee, zodat ik er niet hoefde te blijven – dat was eigenlijk wel voorzien, met een leenfiets en al – want dat zou met de rug nu gewoon niet lukken. Een drie kwartier later lag ik dus alweer in de zetel, oef. Een halve dag en een stevige rekening later had ik een auto die in orde stond, of dat dacht ik toch.

Want toen ik deze namiddag op het afgesproken uur – met stok en al, of wat dacht je – aan de keuring stond, bleek hij op twee punten afgekeurd te zijn! Eén: de roetuitstoot. En laat dat nu net zijn waarom hij op onderhoud is geweest en de filters en zo vervangen zijn. Hmm.
Twee: het plastiek kapje van mijn rechter spiegel is eraf, maar de spiegel zelf werkt wel nog perfect. Wait, what? “Ah ja”, zei de controleur toen ik ernaar vroeg: “Ziet dat er iemand tegen valt en zich pijn doet?” Euh, ik rij met een machine van een paar ton, die spiegel gaat echt het verschil maken.

Nu, ik wist natuurlijk wel dat dat kapje eraf was, maar dacht niet dat ze daar gingen moeilijk over doen, en de garage ook niet. Per slot van rekening is het een auto van tien jaar oud die over een paar maanden vervangen gaat worden. Hmpf. Morgen een venijnig telefoontje richting garage, me dunkt.

En zo blijft ne mens bezig, natuurlijk. Soit, het is niet alsof ik veel anders kan behalve plat liggen en af en toe op mijn tanden bijten.