Fitbit Alta

Het had wat voeten in de aarde, maar eind december had ik eindelijk mijn nieuwe fitbit in handen. Fitbit? Ja, zo’n polsbandje dat je stappen telt en je slaappatroon meet. Met mijn Flex was eigenlijk niks mis, maar ik miste een uurwerk. Beide tegelijk dragen is niet aangenaam, en ja, ik heb wel een gsm, maar als ik aan het lesgeven ben, ligt dat ding meestal een eind verder op mijn bureau.

Bizar genoeg moest ik in de omschrijving van de verschillende soorten Fitbit serieus zoeken naar dat fameuze uurwerk: overal hadden ze de mond vol over stappentellers, afgelegde kilometers, alarmtoestanden, bij sommige modellen zelfs hartslagmeters, maar dat uurwerk? Daarvoor moest je al echt goed in de technische specificaties zoeken, terwijl dat net voor me de selling proposition was. Mja.

Maar ik heb dus mijn Alta, en die is een pak mooier dan het vorige type dat ik had, en in mijn geval lekker paars :-p

IMG_8539

En ja, bij een dubbel tikje op het schermpje of een flukse polsbeweging zie ik hoe laat het is. Een bijkomend tikje geeft me mijn aantal stappen, afgelegde kilometers, en meer van dat soort dingen die je apart kan instellen. Zo zoemt het ding even als ik om tien voor het uur nog niet aan 250 stappen zit dat uur. Dan geeft het me tien minuten om alsnog in beweging te komen. Ideaal voor als ik weer eens te lang achter mijn computer blijf plakken.

Wat ik ook de max vind – hoe onnozel kan het zijn, zeg! – is dat, als ik actief ben, er een bloempje op het scherm lijkt te groeien. Bij rust is het een schattig klein knopje, hoe actiever, hoe groter de bloem. En heel actief = een dansende bloem, waar Merel prompt de slappe lach van kreeg. En ja, ne mens doet dus extra stappen om dat bloempje te zien. Maar je hoeft dat niet in te stellen, je kan ook gewoon kiezen voor de datum. Of enkel het uur.

IMG_8540

Maar er is blijkbaar meer, iets waar ik niet eens echt op gelet had. Als ik een smsje krijg, stuurt hij die boodschap naar de fitbit, en zie ik de afzender en de boodschap, na een kort trillen. Maar wat ook bijzonder handig is, en wat ik dus niet wist: als ik gebeld word, trilt de fitbit, en staat de naam van de beller op mijn scherm. Ideaal voor mij, want mijn telefoon staat altijd op stil, en ik merk dan ook pas achteraf dat ik gebeld ben. Ik heb zo al een paar telefoontjes gewoon op tijd kunnen aannemen.

Enfin, ik ben dus bijzonder tevreden, eigenlijk feitelijk. Ik zie het meer als een uurwerk dat me meteen ook extraatjes geeft. En het ziet er gewoon uit als een armband.

Ikke blij. (En nee, ik heb hem niet gekregen, ik heb hem gewoon betaald.)

Oh, en wie wil, kan mijn Flex krijgen. Gewoon een stappenteller met een fijn online dashboard. Geef me een goeie reden waarom hij voor jou zou zijn. Sorry, het ding is al doorgegeven!

Vakantiedagen verglijden in het niets

Er zijn zo van die vakantiedagen, waarbij je je op het einde afvraagt wat je eigenlijk gedaan hebt. Dat zijn eigenlijk de beste: je hebt je niet verveeld, maar de dag was toch om voor je het goed en wel besefte.

  • Er was kine, met een uitgebreid gesprek over de fitbit, waardoor ik zin kreeg in de nieuwe Fitbit Alta in het paars, meteen ook een uurwerk dan.
  • We mestten de schoenenkast uit, haalden er alles uit wat te klein of te kapot was, en reorganiseerden de boel. En zagen dat het goed was.
  • Ik kreeg een berichtje dat Bart intussen blijkbaar ook Pokémon Go speelt, en gespot was in ’t stad door een van mijn lieve oudleerlingen.
  • ’s Avonds was er Call of Cthulhu, waarbij Thomas meespeelde vanuit Athene. Dat ging wonderwel goed, eigenlijk. We hebben wel de camera uitgezet, want die vergde teveel bandbreedte aan zijn kant, maar het spelen op zich ging prima. Af en toe gaf het wel grappige beelden.

    IMG_1845

    Voor herhaling vatbaar, als iemand om een of andere reden niet tot hier geraakt, maar wel tijd heeft.

Zoals ik zei: vakantie dus.