Dat er eekhoorns zitten in de tuin van de school en vooral ook het park naast de school, dat wist ik al lang: Vallery heeft ooit zo’n wreed wijs filmpje gemaakt van vier spelende eekhoorns.
Vandaag zat er weer eentje te spelen, en mijn leerlingen waren uiteraard compleet afgeleid, maar ik eigenlijk ook. Toen er eentje wat dichterbij kwam, heb ik het gefilmd. Pas later zag hij dat hij zijn eikeltje ook echt aan het begraven was: ik had net iets langer moeten filmen…
Maar zeg nu nog eens dat wij geen groene school hebben!
Dat het een speciaal schooljaar was, dat zal niemand ontkennen. Ook onze proclamatie verliep helemaal anders dan anders, maar eigenlijk best nog wel oké. We hadden onze zesdes in hun bubbels over de lokalen verdeeld en van de meeste dingen, zoals de speeches, hadden we filmpjes opgenomen. De eigenlijke proclamatie, zijnde het uitdelen van de diploma’s en de speciale prijzen, werd live gefilmd en gestreamd zodat ook de ouders thuis konden volgen en de leerlingen vanuit hun lokalen ook zichzelf en elkaar konden zien. Er is veel werk in gekropen, maar het was zeker oké en vooral ook feestelijk. Allez ja, toch voor zover het kon.
Ikzelf had op voorhand met een collega de leerlingen die muziek speelden begeleid en ook opgenomen, en op het moment zelf nam ik dus de foto’s van alles en iedereen.
Het hele verslag, compleet met de hele livestream, is uiteraard op de website van de school te vinden.
Daarnaast is er ook een heel leuk filmpje gemaakt door enkele collega’s. Aangezien we zelf niet echt afscheid konden nemen van onze leerlingen, hebben we het maar op deze manier gedaan.
En nu, nu ga ik genieten van de vakantie, want ik ben moe. Maar echt, diep, intens, moe.
Zoals ik gisteren schreef, hebben we terugkomdagen, of terugKAMdagen, zoals wij ze noemen. Ha ja, we zijn niet vies van een woordgrapje op het KAM.
Maar aangezien de klassen nog steeds in bubbels worden verdeeld, kunnen ook de leerkrachten niet zomaar rondlopen van de ene klas naar de andere, en kunnen we dus ook niet echt afscheid nemen van hen. Daarom hebben we allemaal een filmpje opgenomen voor de leerlingen.
Merel was mijn bevallige assistente, aka. slaafje van dienst, en we hebben echt goed gelachen bij het opnemen van het filmpje. We zagen er dan ook fabuleus uit, toch?
Kijk, ik weet dat het een beetje op flessen is getrokken, maar ik heb hier dus gewoon keihard mee moeten lachen. Ik zie het echt, maar echt al voor me, en helaas is het nog niet eens onrealistisch. Maar moest ge weten hoe graag ik opnieuw voor de klas zou gaan staan… Ge hebt er geen gedacht van!
Ik zou graag ere geven wie ere toekomt, maar ik heb er totaal geen idee van wie de auteur van dit filmpje is, behalve dan de credits achteraan.
Nee, mijn ding is het niet, Tiktok, maar hier ten huize wordt er al eens gegierd met bepaalde filmpjes. En mijn dierbare echtgenoot is nogal into Tiktok. Zijn meest bekeken filmpje heeft meer dan 200.000 views intussen.
Van mij heeft hij er vandaag ook eentje gemaakt, maar gelukkig ben ik zelf niet echt in beeld, wel mijn lichtmisexploten.
Tsja, nu Kobe gestopt is met rugby en Wolf al een hele tijd niet meer mocht spelen, gingen Merel en ik uiteraard ook niet meer picknicken aan de Blaarmeersen.
Tot gisteren dus. Want Wolf staat eindelijk weer op een plein, en het was prachtig weer, dus hadden Merel en ik een rugzakje met boterhammetjes mee. Ze danste om me heen, we liepen zoals altijd langs de tennisvelden en verzeilden op het speeltuintje. Geloof me, blijkbaar is dat nog altijd even leuk voor een quasi negenjarige als voor een zesjarige. Alleen maakte ze er nu meteen maar een filmpje van. En wat doet mama dan? Filmen, natuurlijk. Ik heb alleen het gevoel dat ze nogal vaak naar youtubers kijkt…
We aten er een deel van onze boterhammen op, de rest bewaarden we voor op de pier. En daar bekeek ik ook even onze geocache die daar zit en het blijkbaar nog altijd goed doet.
Eindigen deden we natuurlijk in het clubhuis, en het voelde wel een beetje als thuiskomen: er is in die tijd nog geen haar veranderd, en ook de mensen zijn grotendeels dezelfde.
Ik stapte deze morgen net uit de douche toen ik het nieuws hoorde dat Kamiel De Bruyne, een ongelofelijk fijne oudleerling van me die destijds nog de prijs Latijn had gekregen, een Emmy had gewonnen. Jawel, een échte International Emmy Award voor zijn programma “Sorry voor alles”. Een welgemeende, nog kletsnatte YES! ontsnapte me. En toen hij zijn dankwoorden uitsprak en zei “Sorry mom for not becoming an engineer” kreeg ik zowaar tranen in de ogen.
Want Kamiel is een van onze beste allrounders ooit op school, met prijzen voor onder andere wiskunde als Latijn, en met een fenomenaal taalgevoel. En toen we hoorden dat hij geen burgerlijk ging doen, maar filmschool, hadden we zowat allemaal iets van: “Allez jong, Kamiel, wat doet ge nu? Serieus? Gij met al uw talenten? Maar bon, als dat is wat ge graag doet…” En ja, we schudden ons hoofd…
Wel, Kamiel. sorry daarvoor. Niet dat we er ooit aan twijfelden dat je het daar ook goed ging doen, daar niet van, maar toch: sorry. Want het is jouw keuze, en wat voor een keuze, en we hadden je iets volmondiger mogen steunen.We hebben dat daarna nog wel gedaan hoor: je hebt me nog gefilmd op school en op larp voor een van je projecten. Ik heb het eigenlijk nooit gepubliceerd: bij deze dus.
Nog eens proficiat, Kamiel. Je hebt er geen idee van hoe trots ik wel ben op een van mijn Latinisten. Serieus.
Ik had van 2013, 2014 en 2015 al filmpjes gemaakt van alle 365 foto’s van de dag.
Alleen… dacht ik er plots aan dat ik dat in 2012 eigenlijk ook al deed, elke dag een foto posten. En dus maakte ik ook maar een filmpje van 2012. Heerlijk om te zien hoe klein de kinderen nog waren, en heerlijk om terug te denken aan bepaalde dingen. Je ziet zo het jaar veranderen…
Wat zou nieuwjaarsdag zijn zonder een filmpje waarin al mijn foto’s van de dag gebundeld worden? Het laat de kleine dingen zien die me opvielen, de dag typeerden, of die me gewoon blij maakten: een prachtige lucht, een bloem, de glimlach van de kinderen… En het is mooi om de dingen te zien veranderen en de kinderen groter te zien worden.
Ik maak moeilijk vrienden, maar ik heb er dit jaar toch wel eentje bij, en daarom heb ik ook de muziek van zijn band, Stereomoon, gebruikt als soundtrack. Geniet ervan.
Het filmpje van 2014 vindt u hier, en dat van 2013 hier.
De rugbyclub had voor elke afdeling een uitdaging gesteld: als alle uitdagingen zouden gelukt zijn, dan worden de wedstrijden van de World Cup uitgezonden in het clubhuis op groot scherm. (Het is gelukt, btw.)
U10 moest een aantal promotiefilmpjes maken, en onderstaand filmpje vind ik prachtig! Echt waar, ik krijg kiekevel elke keer dat ik het zie.
Dus kijk maar, en voel de ware geest van de sport die rugby heet…
