Kerstavond
Sinds een paar jaar is kerstavond afwisselend bij mijn oudste broer en bij ons. Vroeger ging Jeroen met zijn gezin naar zijn schoonouders, maar die mensen zien dat echt niet meer zitten. Ons ma en pa kwamen al een paar jaar bij ons, en toen werden er enkel hapjes gegeten, of gewoon wafels, want mijn ma was daar verzot op. Roeland gaat standaard naar Sarahs ouders, die is er dus nooit. Maar het was dus wel de eerste keer zonder ons ma… Ik geloof dat vooral ons pa daar serieus last van had, maar al bij al viel het bijzonder goed mee.
Bart was vroeg opgestaan, en stond al om acht uur – en blijkbaar lang niet als enige – aan de Delhaize om boodschappen te doen. Hij heeft het hele menu in elkaar gezet én gekookt, ik heb zelfs geen potje afgewassen. Mijn taak was het om het huis toonbaar te krijgen en de tafel feestelijk te dekken. De kamers van de kinderen hebben een serieus tijdje in beslag genomen, maar de missie mocht wel geslaagd genoemd worden. We moesten ons nochtans een beetje haasten, want de jongens werden rond half twee opgehaald door hun nonkel, om samen met Alexander naar Star Wars Rogue One te gaan. Feest!
Tegen drie uur was eigenlijk alles zo goed als klaar, en deed Bart zowaar een tukje in de zetel. Komt dat tegen! Compleet stressvrij en al.
En toen was het tijd voor het grote geweld, en veel te veel cadeautjes en hapjes. Bart had zowel gewone chips voorzien – voor de kinderen – als hapjes met garnalen, met gamba’s, met zalm, met gerookte makreel…
Als voorgerecht had hij een sublieme truffelrisotto gemaakt, compleet met échte verse truffel. Een zeer overheersende smaak, maar wel bijzonder lekker.
Het hoofdgerecht was hertenfilet in een wildsausje met boschampignons, met dan gestoomde babygroenten, een witloofstronkje, en pommes duchesse. Maar lekker, maat!
En toen moest het dessert nog komen: een toren van mini-éclairs en soesjes, en chocoladebekertjes gevuld met lemon curd, met een grote kom slagroom erbij.
Ons pa is er bijna bijgekropen…
Intussen speelden de kinderen vrolijk boven, was er af en toe een cadeautjesronde, en genoot ik met volle teugen.
Ons ma, die zou het fantastisch gevonden hebben. Serieus waar.
Feest!
En feest was het wel, ja! Zelfs het weer werkte al bij al best mee, het bleef droog en je kon zelfs min of meer buiten zitten.
Binnen kweet de traiteur zich van een voortreffelijke taak, en voorzag ons van alle mogelijke hapjes. De kinderen kregen eigen hapjes, konden van die van ons mee-eten, en kregen uiteindelijk een heel erg deftige hamburger.
En bij ons volgde het ene bordje na het andere: koud, warm, vlees, vis… Meer dan genoeg, in elk geval.
Jeroen moest uiteraard even rugby spelen met de gloednieuwe blauwwitte rugbybal die ze mee hadden gebracht.
Tussendoor werd er vooral ook heel veel gespeeld.
En toen was er ook nog dessert: een voortreffelijk ijslam, en een gigantische hoop dessertglaasjes waar we nog wel een paar dagen zoet mee zullen zijn.
Maar het hoogtepunt was toch wel het slachten van het lammetje:
Alleen had ons ma er zo graag bij geweest…
Toen iedereen weg was, zijn we nog met zijn allen even tot aan het ziekenhuis gegaan. Ze zag er helaas echt niet beter uit dan gisteren, wel integendeel. Ik vrees dat we afscheid gaan nemen zijn, en dat zowel zijzelf als de kinderen dat wel beseften…
366 – 15 mei 2016 – feest!
366 – 17 januari 2016 – zeven
Honderdendrie. 103, jawel.
Mijn oma wordt 103 vandaag. Nog volledig bij de pinken, zo doof als een kwartel, en nog steeds zonder bril.
We waren er onlangs nog langsgegaan, en hadden toen prachtige oorlogsverhalen gekregen. Niet van de tweede wereldoorlog, wel die van honderd jaar geleden. Sommige details herinnert ze zich nog haarscherp, zegt ze.
Er was uitgebreid feest in het rusthuis, met taart voor iedereen, en haar honderdjarige zus en alle kinderen waren gevraagd. Niet de dertien kleinkinderen of de achterkleinkinderen waarvan ik intussen zelf de tel ben kwijtgeraakt. Maar ik moest de jongens afhalen van de muziekschool in Evergem, en da’s op drie kilometer van het rusthuis, dus da’s te stom om dan niet even langs te gaan en proficiat te zeggen. Ik had dat ook zo gezegd tegen de kinderen: we gaan niet blijven, we gaan geen taart eten, we gaan gewoon even gelukkige verjaardag wensen, en terug weg. Ook al omdat ik nog een serieuze stapel werk had, met deadline vanavond om middernacht. Maar toen waren we er, en was er nog veel taart over, en wilden de kinderen zo graag even blijven. Ik heb toen maar beslist dat we de rugby gingen overslaan – het is toch rotweer – en dan een stukje taart eten. Op die manier win ik wat tijd, en zal het wel lukken. Merel kreeg zowaar een roze marsepeinen varkentje :-p
Oma was in elk geval bijzonder blij de kinderen te zien, en vooral dan Merel: daar is ze compleet zot van. Maar ook haar zus, Tante Angèle die deze zomer 100 is geworden, vond vooral Merel een schatje. Die tante, da’s ook een geval apart. Ze heeft geen kinderen – ik geloof dat ze tien miskramen heeft gehad – en is ook al jaren weduwe. Ze woont nog steeds alleen in een knappe villa in Knokke, kookt nog alle dagen zelf, en heeft zelfs nog een moestuin. Zelf met de auto rijden doet ze niet meer, daar heeft ze een gezelschapsdame voor. Maar je moet het maar doen, op je honderdste. Chapeau!
En toen ik oma vroeg of ze verwacht had dat ze ooit zo oud ging worden, antwoordde ze parmantig: “Goh, ja hoor. Ik voel mij nog prima, dus waarom niet? Er kunnen gerust nog wat jaren bij, als het zo verder gaat.” Juist ja.
Intussen postte mijn kozijn een foto van 101 jaar geleden, van diezelfde oma met haar broer en de hond. Over die hond vertelde ze dat het beest geëlektrocuteerd was geraakt in “den dodendraad” tijdens de oorlog, en dat ze zelf dan amper een jaar of twee-drie moet geweest zijn. Toch ongelofelijk?
Proficiat, oma. Mogen we nog lang kunnen genieten van je verhalen.
365 – 26 november 2014 – 100 + 103, gene zever.
Communie!
We waren er al weken mee bezig, keken er volop naar uit, en om half tien zaten we effectief in de stampvolle kerk, en popelde Kobe toch wel wat zenuwachtig. Maar alles liep voorbeeldig: Kobe las voor, Merel zat geduldig op mijn schoot – en anderhalf uur is lang voor een driejarige – en Wolf zat bij zijn vrienden. Oma en opa stonden achteraan in de kerk, er was helaas niet genoeg plaats. Maar Kobe werd voorbeeldig “een kindje van Jezus”, zoals hij het zelf uitdrukte, en was daar zeer blij om. En wij dus ook.
Daarna reden we naar huis, waar de kookploeg al druk bezig was, en de gasten vrij snel arriveerden.
De kinderen kregen macaroni met hesp, kaas en champignons, op uitdrukkelijke vraag van Kobe, en vonden het ongelofelijk lekker.
Wij kregen iets meer en iets verfijnder, en eigenlijk ook bijzonder lekker. Vond ik toch.
Er kwam uiteraard ook een toost op de communicant:
En intussen hadden we ongelofelijk veel chance met het weer, en werd er warempel buiten gezeten en gestaan, zowel voor het aperitief (met massa’s hapjes) als voor het dessert.
Er werd enthousiast een ijslam geslacht, dat helaas aan het smelten was, en niet alleen de kinderen wilden er een stukje van. Maar de ‘grote mensen’ kregen ook nog een “kolonel”: sorbet met wodka en citroen. Blijkbaar ook zéér lekker.
En toen had Bart zelfs nog voor taart gezorgd, waarvan er, zoals altijd, veel te veel over was.
De kinderen amuseerden zich rot, vooral eigenlijk met de fatboy.
En Dirk nam even een gezinsfoto. Of twee.
Het was dik na zessen toen iedereen naar huis was, en dat zegt eigenlijk al bijzonder veel. Jawel, het was een fijn feestje.
Vaderdag
Traditioneel vraagt dat hier ten huize een uitgebreid ontbijt (met cadeautjes, warme koffiekoeken, verse fruitsla, versgeperst fruitsap en een eitje), en daarna een bezoekje aan Ronse – excuus, Maarkedal, Ronse ligt aan de overkant van de straat.
Bart wilde niet in pyjama de foto op, en dus zijn het de kinderen mét ontbijt, en het eitje dat papa meteen de eetlust ontnam, waar foto’s van zijn. En de cadeautjes natuurlijk, want daar stonden de kinderen op.
Van Wolf kreeg hij een leuk verpakte verjaardagskalender, waar blijkbaar serieus wat uren geknutsel in gekropen waren. Een paar voorbeelden:
Van Merel was er een bekrabbelde spiegelende kaart, en een sleutelhanger.
Kobe had ook een spiegelende kaart met een versje, en een heel leuk beplakte map om papieren in te steken.
Van mij kreeg hij overigens een motorhelm, kwestie dat hij niet altijd de mijne moet nemen. Hij is overigens niet zo zot van een integraalhelm, hij draagt liever een halve.
Daarna werd er samen pizza gemaakt omdat papa dat zo graag eet en de kinderen kunnen helpen bij het koken.
En daarna ging het dus richting Maarkedal voor koffie met massa’s taart van Burez.
Wolf trok een aantal foto’s…
… en ik ondernam een loffelijke poging om de vijf kleinkinderen samen op de foto te krijgen. Nu ja, samen op de foto was op zich het probleem niet, samen op een déftige foto, dat wel. Enfin, dit is nog de beste geworden:
Communiefeest van Alexander
Tsja, veel valt daar eigenlijk niet over te zeggen: prachtige tuin van Delphines ouders. Aperitief met veel te veel lekkere hapjes buiten in de zon. Daarna lekkere menu binnen, terwijl de kinderen buiten speelden, een kamp bouwden en toen draken kwamen vragen om aan te vallen. Animatie voor de kinderen. Vuurwerk op Alexanders dessert. Mooie kleine meisjes. Nagenieten buiten in de zon. Alles wat zo’n feest moet hebben.
En tussendoor speelde ik fotograaf, onder andere met groepsportretten. Zoals eerder al gezegd: ik ben geen fotograaf, ik heb alleen een goed toestel.
