Zo’n eerste schooldag, dat brengt toch altijd wat positieve zenuwachtigheid mee. Enfin, bij de kinderen toch, na 41 jaar valt dat bij mij eigenlijk wel mee…
Enfin, Bart ging naar school met Kobe en Merel, en Wolf ging met mij mee in de auto. Normaal zal hij met de fiets gaan, maar vandaag krijgt hij zijn boekenpakket, en lijkt de auto me iets verstandiger.
Zelf had ik vandaag eens geen klasvorming: ik was de hele ochtend ‘vrij’ om foto’s te nemen van alle nieuwe eerstejaars, en wat sfeerfoto’s. En in de namiddag lesgeven.
Bon, klasvorming is achter de rug, ik ga dus de eerste klas fotograferen, samen met de collega Spaans. Fluitje van een cent, ik doe dat nu ook al een paar jaar. Maar wanneer we de klas uit komen, krijg ik plots heftige buikkrampen. Ik excuseer me dus bij mijn collega, en loop naar het toilet vooraan. Mijn fototoestel gooi ik nog snel af bij de personeelssecretaresse, een vriendin. Op het toilet nemen de buikkrampen alleen nog maar toe, en is het stevige buikloop. En dan voel ik dat ik heftig begin te zweten, dat ik ongemakkelijk word, en dat het fout gaat. Ik trek nog snel mijn Tshirt uit om mezelf meer lucht te geven, maar helaas. Iets later word ik wakker, het gezicht tegen de tegelvloer, badend in een plasje zweet – en dat laatste is letterlijk te nemen, het loopt echt in straaltjes van me af. Ik blijf even liggen, en slaag er na een tiental minuten toch in mezelf op te rapen, terug op het toilet te gaan zitten, mezelf terug aan te kleden, en naar buiten te strompelen, waar gelukkig een lange zetel staat. Ik plof neer, en roep naar Peggy: “Help?”. Na mijn akkefietje van tijdens de examens heeft die onmiddellijk door wat er aan de hand is, nog die chance. Enfin, ik kreeg een handdoek om me af te drogen, daarna een dekentje tegen het klappertanden, en ze hebben me gewoon laten slapen in de zetel daar. Meer kon ik toch niet. Intussen heeft mijn onschatbare collega Spaans mijn foto-opdracht overgenomen en alle leerlingen gefotografeerd. Dikke, dikke merci, Sonia!
Ik bleef misselijk, dus dacht ik uiteindelijk om toch maar naar huis te rijden, maar tegen half een was het plots over. Beetje wankel, misschien, maar in orde. Ik heb me opgefrist, heb gegeten, en ben dan maar gaan lesgeven.
Ik geef wel toe: de rest van de dag heb ik in de zetel gelegen, want echt in orde voelde ik me toch niet, en de buik bleef grommelen…
Maar het was wel een memorabele eerste schooldag. Goed bezig, Rombaut…
