Geplaatst op

Een bijzonder vreemde, emotionele dag…

Het begon met een sneeuwtapijt dat nog van gisteren was blijven liggen: om half negen zag alles nog wit, maar gelukkig waren de wegen best wel berijdbaar.

Gelukkig, want ik moest om half tien in Eeklo staan, in de Oostveldkerk, voor een van de droevigste dagen (mag ik hopen) van dit jaar. De kerk zat stampvol voor Klaartje, en de dienst was ongelofelijk aangrijpend en emotioneel. Mijn hart ging uit naar mijn nonkel Bart en hun vier kinderen, en Bart gaf me een enorme knuffel toen ik hem heel even mijn deelneming betuigde na afloop.

Ik zag het niet zitten om al onmiddellijk naar huis te gaan, ik wilde even uitwaaien en mijn gedachten ordenen, en dus ging ik eventjes geocachen. De sneeuw was intussen helemaal verdwenen…

Gelukkig was er thuis de warmte van het gezin en het eten dat Bart voor me gekookt had, en dat hielp, al voelde ik wel dat ik een pak stiller was dan anders. De kinderen waren dan ook extra lief.

En toen, plots, hoorde ik gekwaak. “Kijk mama, wat doen die eenden in onze tuin?” Jawel, een koppel eenden had zijn toevlucht gezocht op ons terras, en we konden het dan ook niet laten om hen te voederen. Niet al te veel, natuurlijk, want dat is niet goed voor hen, maar ze waren dat wel duidelijk gewoon, ze kwamen zelfs heel erg dicht.

Het vrouwtje was zelfs ronduit nieuwsgierig naar wat we binnen aan het doen waren, en of daar niet meer brood te rapen viel.

En ’s avonds, toen keken we gewoon met zijn allen samen naar een film, met de gordijnen dicht, wat kaarsen, en een stapel heerlijke dekentjes.

Geplaatst op

Spelen in het zand en picknicken met de eenden…

Vandaag heb ik de hele dag gespendeerd aan het opstellen van een vervangprogramma voor morgen. Oorspronkelijk waren alle uitstappen geannuleerd, maar intussen is het wat minder streng geworden, en gaat de andere helft van de vijfdes naar Den Haag. Wij hadden gepland om naar Brussel te gaan, maar dat is nog een brug te ver, begrijpelijk. Deze morgen om negen uur hebben we gebrainstormd met de collega’s, en is uiteindelijk Rijsel uit de bus gekomen. Dat was vandaag gepland maar uiteraard ook geschrapt. Alleen moesten we wel een bus vinden voor morgen, en iets om te doen, want de gidsen die voor vandaag besteld waren, kunnen natuurlijk morgen niet zomaar. Enfin, een collega had nog een Franstalige zoektocht liggen, die heb ik dan aangepast, ben langs school gereden om te kopiëren (terwijl Kobe naar de notenleer was en Merel en Wolf aan het steppen waren in de gangen) en tegen half zes lag alles netjes kant en klaar. Oef!

Maar ik wilde u nog een paar foto’s en een verhaal meegeven van de voorbije weken. Toen waren ze blijkbaar vers zand aan het verdelen over de Blaarmeerse stranden, en Merel vond het prachtig! Ze mag dan een roze meisje-meisje zijn, er zit toch veel van de Rombautse kwajongen in haar ook, gelukkig. En na verloop van tijd veel zand in haar laarzen, dat ook. Maar ze amuseerde zich te pletter. Ze vindt het trouwens fantastisch om zelf foto’s te nemen.

Vorige week was het zand intussen al allemaal geëffend, maar waren er wel enthousiaste eenden, die met wat aanmoediging de kleine stukjes brood gewoon uit mijn handen kwamen pakken.